छाल को आफ्नै कोलाहाल छ
तरै पनि यो समुन्द्र सान्त छ
त्यो सुन्यता भित्र कोहि रुन्दै छ
तरै पनि जुनले किन हो रमिता हेर्दैछ

संगीतको आफ्नै हो हल्ला छ
महौल उदासिनताले छाएको छ
बिगत भुल्ने प्रयाश मा छ मायालु
किन हो जीवन बाँच्न भुलेको छ मायालु

अप्सरा जस्तो नाज्दै जर्दैछ झरी
आज उ किन आत्मकेन्द्रित बन्दै जाँदै छ
लजालु मुस्कानमा लुक्छ मायालु
एउटा हुरी सित हरायो मेरो मायालु

काडे तार ले बिभाझन गेरेर
एउतै भुमी दुईता बानाए झैँ
आकाश पनि बिभाझन भएछ
खोला नाला पनि बिभाझन भएछ

एउतै सपना थियो त्यो पनि
अब आफ्नै आफ्नै देख्ने भएछौ
एउतै बाटोको सह यात्री थियौ
आफ्नै आफ्नै गन्तब्य खोज्ने भएछौ

सुद्ध , निशल पवनमा श्वास फेर्थ्यौ
दुषित वातावरन् आज हामीले बनाएछौ

भत्किएको बाटो भए पनि
आखिर हिंड्नु नै पर्ने
आगो भित्र जलि रहे पनि
आखिर जीवन जिउनु नै पर्ने

सराप हो भन्छ सबैले
भाग्यलाई कहिले भेटेको भए
एउटा प्रश्न सोध्छु चिताको लाशलाई
कहाँ छोडी आयौ तिमीले आँफैलाई
                                                                                                                                                                            हिमाल अत्तल भएर न बश भन्छु
सागर गहिराइ बनाएर न बश भन्छु
खोला बगेर कहिँ न जाउ भन्छु
मिर्तु मेरो प्रतिक्षा गरेर न बश भन्छु

छोडी जाने शरीर को  

यति धेरै माया मोह किन ?   

आफ्नो सबै छोडी जानु पर्ने 

साय्नो जोड्नु पर्ने फेरी किन ? 

नरहे पनि संसार खाली न हुदो रहेछ 

नभए पनि जीवन अपुरो न हुदो रहेछ                                                                   

धर्तिलाई टेकेर आकाश माथि हेर्छौ 

जुन तारा सित खुब रमाउँछौ  

को नै छ होला धर्ति छोड्दा 

हात मुथी पारेर संसार छाडेको

रमिता बन्छ अर्थि यहाँ कसैको 

जंगलमा संसारले छोड्न जाँदा

आँखा भित्रको माया मा नलुक भन्छु
बगी जाने आँसु सित झरी जाउँला
लझालु मुस्कान भित्र नहराऊ भन्छु
भित्रको लुप्त हासो झन् भयानक पाउँला

बिहानीको सिटलाई घाम सत्रु भए झैँ
ढल्दै गरेको दिनलाई रात दुस्मन भए झैँ
बिदुवालाई सिन्दुरले उदास पारे झै
थकित पाइतालाले अन्त नभेटे झैँ
कतै कही यहाँ बाट लोप भइ जाउँला

आएर एकास्सी भनेर गयो
बिदा लिन्दैछु अनौठो नाता बाट
ऐथन बाट झस्किए झै झस्किए
बोल्न सकिन हेरी मात्ररहे

हुरी झैँ तेज बग्ने गर्थ्यो
त्यो गतिमा बग्न सकिन
ज्योति झैँ सँधा बली रहन्थ्यो                                                                                                                            त्यो भित्र प्रकाश हुन सकिन
आज टाडा भएर गयो
किन हो कुनी भुल्न सकिन

एक मुठी स्वाश अनि एउटा जीवनी
दुई थोपा आँसु अनि थुप्रै नयन
धेरै धोखा अनि अलिकति माया
विस्वाश अनि विश्वासघात बीच अल्जेको

आँखाले लुकाउन खोज्छ आँसु
मुस्कानले लुकाउन खोज्छ चोट
एक्लो पनले लुकाउन खोज्छ व्याकुल्ता
ऊ मात्र एक्लै दुनियाँ ऊ देखी टाढा

पुरानो रात सित नौलो जुन
भत्किएको बाटो सित नौलो पाइला
नयाँ मुटु सित अनेकौ प्रश्नको गाथो
एक मुठी स्वाश अनि एउटा जीवनी

आँधा लुकेको जुनलाई हेर्छु
लाजले घुम्टो ओडे झैँ लाग्छ
झरी लझाउदै नाचेको हेर्छु
नर्तकी को नृत्य जस्तो लाग्छ

गीत गुन गुनाउदै जब मेरो सामु बस्छ
समुन्द्रको तरंग सित माझि दाईले
मायालुको सम्झना गरे झै लाग्छ
अन्धकार लाई चिर्दै जब उसको आवाज गुन्जिन्छ
चित्रकार अनि रङ को सम्बन्ध झैँ लाग्छ

लाश बनेर आत्माहरु
सडक बनेका छन                                                                                                                                             टेक्दै हिड्ने पाइताला
आज देउता बनेका छन

उसलाई भनि जोगाएको माया
चोटहरुले घाइते भएका छन्
सेतो रुमालले बादेको पिरती
अविश्वास को रंगले पोतिएका छन्

के हराएको छ र के खोजेको                                                                                                                            अहिले पनि खोजिनै रहेको छ
शिरिफ एउटा सपना मात्र थियो
त्यसै सडक मा किल्चिएको छ

वास्तविकतामा मान्छे डराउछ
त्यसै कारण उसले सपना देख्छ
यथार्थ को संसार देखी टाडा भागेर
कल्पना गर्दै सपनाको संसार बुन्छ

चुरा झै फुटेर मन बाट झरी जान्छ सपना
हावा संग बग्छ , झरी सित भिज्छ सपना
पखेटा उम्रे झै आकाशमा उड्छ सपना
फेरी - मुटु सपना बोकेर प्रतीक्षा गरिरहन्छ

कहिले घरको आगनमा पर्खिरहेको देख्छु सपना
कहिले म भित्र बाटै लुकेर हेरिरहेको देख्छु सपना
फुटी जाने ऐना जस्तो पो हुदोरहेछ सपना
फुटेर च्वास्स घोचेर जाने पो हुदोरहेछ सपना