कदापी म कहिले भत्किएको थिएन
बाटोको घुम्तीहरु देखेर म डराएको थिए
मेरो विश्वास यति साह्रो आत्तिएको थियो
यो मन त्यसै कापी रहेको थियो
कदापी म कहिले भत्किएको थिएन

बन्दी बन्छ साझ पिन्जारामा त्यसै त्यसै                                                                                                                                 मेरो रात किन बद्लिन्छ म त्यहा न भइ                                                                                                                                                                        बद्ली जाने मनहरु झन् यहाँ धेरै धेरै
आधा रात मा किन बिउझिनछु
सधैं म एक्लै एक्लै

आकाश को सुन्यतालाई हेर्छु
मेरो आवाज गुन्जिएर बसेको होला
फेरी जमिनमा हेर्छु हल्लै हल्ला सुन्छु
तर मलाई सुनी दिने कोहि हुँदैन
यदि म नै म यहाँ न भइ  दिए