आज पिड़ा मा बाचेको बेला
अचानक खुशीको छन् यादँ आयो
आक्रोश भित्र जल्दै गरेको बेला
तिमी भित्र जिवनी हराएको यादँ आयो

कसरी तिमीलाई सम्झे होला मैले
तिमी भित्र म नभएको बेला
कसरी तिमीले मलाई भुलेउ होला
म नै यो संसार मा न भएको बेला

घाऊँ मा मलम लगाई दिने
देरै पाउछुँ यो संसार भरि
कसरी उसलाई अंगाल्नु यहाँ
तिमीलाई नै भुल्न न सकेको बेला

बरफ जस्तो जमेर न बश
हिऊ जस्तो पानी भई पग्ली देऊ
पानी भयौ कुनै आकार दिन सक्छौ
बाटो भरि अनेकौ खुशियाली पाउनँ सक्छौ
धुखहरुलाई नजिक बाट महसुश गर्न सक्छौ
फुल पनि खुशी साथ तिमी सित बग्दै जान्छ
फोहर मैला पनि तिमी संगै बगेर जान्छ
कसरी तिमीले अंगाल्न सक्छौ त्यो तिम्रो मा भर पर्छ
पानी भए दुनियाको प्याश मेत्न सक्छौ
हरियाली बन जंगल दिन सक्छौ
भोको पेटलाई अन्न दिन सक्छौ
बरफ भए तिमीलाई पगलिनु समय लाक्छ
त्यति समय मा यो संसार मरी सक्छ
बरफ जस्तो भएको छ संसार
कहिले नपग्लिने चिसो मुटु भएको छ
तिम्रो अगि दुई हात जोड्दै
भुईमा घोढ़ा टेक्दै बिन्ती गर्छु
जमिने बरफ न भै देऊ

आज अल्छि लागेको दिन
काम केहि न हुन सकेको दिन
मन भरि रिस मात्रै उठीरहेको बेला
मन नपरि परि ठिकै हुनु हुन्छ दाई
भन्दा
झन कति रिस उठ्यो होला मलाई
के गर्नु मानव चरित्र येस्तै हुन्छ
मानव चरित्रलाई चित्रण गर्न
भौदिक मानिस , बुद्धिजिबीले
बिस्लेशन गर्न सक्दैन
म नाथे त को हो र
यती चै भन्न सक्छु
मन भित्र जतिकै रिस छ भने पनि
ओठमा मुश्कान लिएर बोल

रंग उड़ीसकेको अनुहार
तेश माथी छेरपाटे लागेको
भट्टीमा रातभरि रक्सी पिएर
बाटोभरी हल्ला गर्दै नाराहरु  लाऊछ
भोलि देखि म रक्सी पिऊदिन
भोलि देखि म गुफा पस्छु
भोलि देखि म केहि गर्दिन
कहिले केही गरे जस्तो
सुन्य सड़कलाई थाह छ
भट्टी बाट निस्केर ऊ भोली फेरी
अन्धकार सित अंगालो मार्दै
सड़कलाई पनि अंगालो हाल्न
आई पुग्छ
उसको त्यो रातो गोरो अनुहारहरु
अब फोटो मा मात्र कैद भएको छ
उसको उज्यालो दिनहरु
अन्तरिक्षको कालो ओढार भित्र
बन्ध भएको छ

समय को साथ हामी हिड्छौ
समय हाम्रो साथ हिड्छ
समयले हामीलाई पर्खन्दैन
समय हामी पर्खी रहन्छौ
समय संग हामी जन्मन्छौ
समय साथ हामी ठुलो हुन्छौ
समय साथ हामी बाच्छौ
समय साथ हामी एक दिन मर्छौ
हामी गए पनि समय यही हुन्छ
नयाँ जीवन संग समयले साथ बिताउँछ
संसार यसरी चलि रहन्छ
आकाशमा नयाँ तारा जन्मी रहन्छ
रात परे जुन निक्लन्छ
दिन भए घाम निक्लन्छ
समय यसरी बित्नु छ
आज जन्मेको सिसुलाई
भोली त मर्नै छ
जसरी भए पनि जीवनको अन्तिम दिन सम्म
समयको साथ बिताउनु छ

जिन्दगीले किन यस्तो गरेको
सदा मलाई चोटै चोट दिएको
बाटोभरी थोकर खाँदै हिड़े
अज पनि बिष पीउने आग्रह गरेको

बिष पिएर मरी त दिन्छु
म मरेर तिमी जिउछौ भने
जब म मुर्धा सरीर लड़ेको हुन्छु
सेतो कफन ओड़ाउँने बाछा दिन्छौ भने
बिष पिएर मरी दिन्छु

बलिधान नसम्झ यसलाई
तिमी प्रतिको नितान्त माया हो
झुठो मलाई ठान्छौ भने
तिमीनै मात्र मेरो एउटा सत्य हो

डरेरो लागेको त्यो दाडामा
एउटा सुन्दर हरियो टुसा देखे
मेरो आशा भएको छ
मेरो एउटा सपना भएको छ
ऊ सित माया बशेको छ
ऊ सित नयाँ संसार देखेको छु
उसको नयाँ चित्र कोर्दै छु
कणवर्समा रंगी चंगी रंग ले
सुन्दर उसलाई म बनाऊदैछु
डरेरोले कालै भएको डारा लाई
रंग छर्केर नयाँ बनाउने इच्छा गर्दैछु
कल्पनामा डुबेर आकाश माथी
बादल संगै उढ़ीरहेको छु
सपनीमा आई उसले अंगालो हाल्छ
ऊ मेरो हुन्छ म उसको हुन्छु
कहिले नबिर्सिने सम्झना हुने छ
कहिले न छुतिने मिलन हुने छ
तिमी मेरो आशाँ हौ
तिमी मेरो सपना हौ
तिमी मेरो आकास धर्ती हौ
तिमी मेरो जिउने साहारा हौ
सरिर को एक एक थोपा रगत हौ तिमी
मेरो भाग्यको कर्मरेखा हौ तिमी
डरेरो लागेको त्यो दाडामा
एउटा सुन्दर हरियो टुसा देखे

घरबार छाडेर ऊ जंगल पसे 

नयाँ संसारको निर्माण गर्ने 

लर्दा लर्दै उसले घर परिवार बिर्षे 

लर्दा लर्दै ऊ सहिद भए 

उसको आत्मा अझै लड़ीरहेको छ 

कराई रहेकोछ जंगल मा एक्लै 

उसको श्रीमती बिवाहित हो बिदुवा हो                                                                                             उसले सिन्दुर पुछेको छैन

उसको नानीहरु बाबा छ या तुरो हो 

उनीहरुले बुजेको छैन 

आशै आशमा बलिदानहरू बिलिन हुन्दैछ 

सहिदको सपना सहिद को सालिक हरु 

दिनै पिछे यहाँ भत्काईरहेछ जलाई रहेछ 

उनीहरु यहाँ मरेर पनि मर्न सकेको छैन

सपनाहरु बाटोमा किलचिन्दै हिड्छ                                                                                          सहरको नालिभरि बगीरहेको देख्छ 

किन हो कुनी सबै अन्धा , लाटो , बहिरा                                                                                   भएको देख्छ उसले 

फेरिपनि अस्तिको साल जस्तो
यसपाली पनि पहिरो आयो
घर सबै बगायो
अन्न सबै नस्ट गर्यो
खै के हो हो दैबले हामीलाई साथ छोडेछ
भुकमारी लागेको छ गाउमा
हैजा फैलीएको छ घर घर मा
बाच्न दिने हो की होइन
मानवलाई यस धर्तीमा
सालै पिछे आउने पैरोले
कम्जोर बनायो हामीलाई
होम लाउन पर्ने हो
कुलको पुजा गर्नु पर्ने हो
विकल्प केही देख्दिन
अझै पैरो तान्नु पर्ने हो जस्तो छ
सरकारले राहत पठाउनु सक्दैन हरे
अरु देश को राहत को प्रतिकक्षामा छ हरे
पहाड़ को ठुलो बर्षाले खोला बडेर
मदेशमा पनि बाड़ी आयो हरे
तेता तिर पनि राहत पुगेको छैन हरे
तेता त झन् डरलाक्दो भुक्मारी र बिमार फैलेको छ हरे

सुन्धर सब्द सझाउँदै कवितामा
मायाको फूलहरु सझाए
गीतहरुले प्रेमको माला गुन्दै
संगीतमा दुई मायाको धुन सझाए

घामले इन्द्रेणी को माला बनाई
ऋतु को साथ उपहार भेट दिन्छ
हिमालले पनि लजौदै भन्छ
बादल सित उड्दै मायाको गीत सुनाऊ भन्छ

सावन को झरी मधुर धुन
तिमीलाई आई अगालो हाल्छ
डाढामा फुलेको एउटा फुल तिमी
प्रकिति को एउतै फुल तिमी

कता कता राखेन तिमीलाई
यो आखाँ भरी यो छाती भरी
राख्नेछु सधैँ तिमीलाई यो मुटुमा
जीवनको अन्तिम साश मा पनि

तृष्णा छ कहिले न मेटिने
तिम्रो आशुँको तप्काना भए हुन्छ
जरुरत त छ तिम्रै साहारा को
तिम्रो छायाँ भए पनि हुन्छ

भेटिन्छ भेतिन्दैन तिमीलाई फेरि
त्यो चौतारी गोरेटोमा फेरी
राख्नेछु सधैँ तिमीलाई यो मुटुमा
जीवनको अन्तिम साश मा पनि

हे यात्रा मेरो अनौठो यात्रा
खै के के नमिलेको यात्रा
कहिले तिमीले पछी छाड्छौ
कहिले मैले पछी छाड्छु
हामी दुई को लामो यात्रामा
कहिले तिमी उज्यालो मा लुकी जान्छौ
कहिले म अँध्यारोमा हराई जान्छु
यो अचम्मको यात्रामा
कहिले तिमी हिमालको टुप्पो मा हुन्छौ
म भन्ज्यांङ खोल्चा तिरनै हुन्छु
कता कता हाशँउठ्दो यात्रा
कहिले तिमी हास्ने रुने
कहिले म रुने हास्ने
लाजनमान्ने हाम्रो यात्रा
कहिले जाड़ोले कचलती रहेकॊ हुन्छौ
कहिले घाम मा म पग्लिरहेको हुन्छ
लखान्तरण भएको यो यात्रा
कहिले आफ्नै बाद्यतामा तिमी
कहिले आफ्नै खुशीहरुमा म
यो झुकीँजाने यात्रामा
कहिले यो युद्ध मा तिमी बिजय हुन्छौ
कहिले म मरेर लाश भएको हुन्छु
यो दुखको यात्रामा
हे मेरो यात्रा यो मेरै यात्रा

जिन्दगीको दुखी गीत सुनाए
तिमीलाई झन् दुखी बनाए
सँदै तिमीले बिस्वाश गरेऊ
सँधा मैले बिस्वशगात गरे

न कुद्ने चक्काको तिमी
अर्को चक्का बनी साथ हिडीरहेऊ
न लेख्ने कलम को सँदै तिमी
मसी भएर पन्नाहरु कोरीरहेऊ

म गर्जिने बादल मात्र हु
बारिश भएर हरियाली दिन सक्दिन
म समुन्द्रको बिशाल छाल हु
जीवन कसैलाई दिन सक्दिन

यात्रा
कस्तो यात्रा ?
कसको यात्रा ?
कुन्चाई यात्रा ?
को सित यात्रा ?
जनम देखी अहिले सम्म को यात्रा
सिँधा ,बाङ्गो , उकाली , ओराली
सुख , दुख , हाशो , रोदन
सबै सबै देख्यो
अहिले सम्म को यात्रा भित्र
अब उफ्रान्तको मिर्तिउ सम्मको
यात्रा कस्तो हुन्छ होला ?
य़स्तनै त हुन्छ होला की                                                                                                                                     अज डरलाग्दो हुन्छ होला थाह छैन
जीवन एउता यात्रा भन्छ
समई को साथमा यात्रा हुँदो रहेछ
त्यो समई भित्र जीवन यात्र हुँदोरहेछ
त्यो जीवन यात्रा भित्र मेरो यात्रा रहेछ
सजिलो ,साह्रो,                                                                                                                                             फुलै फुल भएको                                                                                                                                         काँडा भएको बाटो
यात्रा कस्तो हुन्छ थाहाँ छैन
आशा मात्र गर्नु सक्छु
जीवन यात्रा को भरोषा गर्न सक्दिन
सुखमै यात्राको सापना देख्न सक्छु
मिठो कल्पना गर्नु सक्छु
यात्रा त यात्रा नै हो

1. 
   

तिमीले टेकोको धर्ती
मैले टेकेको धर्ती
एउतै होइन र
तिमीले पिएको पानी
मैले पिएको पानी
बेग्लै बेग्लै हो र
तिमी बाचेको हावा
शुद्ध र म बाचेको हावा
दुषित हो र
तिमीले छोए शुभ हुने
मैले छोए अशुभ हुने
आस्था पनि यस्तो हुन्छ र
मैले सीलाको लुगा
अशुभ नहुने
मैले बनाको भाडा बर्तनमा
पकाऊन हुने
म चै अशुभ हुने
गजबको छ मानव सोषणहरु
गजबको छ मानव धर्म
गजबको छ मानव विवेक
गजबको छ मानव सभ्यता
गजब छ  बा

जीवन के हो भनेर नसोद
एउटा घायते सिपाईलाई
माया के हो भनेर नसोद
एउटा घायल मुटुलाई

ओ सहीद,देशको निम्ती
बलिदान किन दियौ
ओ घायल,प्रेमको निम्ती
बलिदान किन दियौ

ओ सहिद तिम्रो बलिदान
चोकको बिचमा सजाएर
तिमी एउटा रमिता भएको छौ
ओ घायल मुटु तिम्रो प्रेम
चोक बिचमा मानिसको झुन्दो भित्र
निलाम गरि रहेको छ

जब म आमको कोख बाट जन्म लिए
जब म यो धर्ती मा आए
म रोई रहेको थिए
सबै खुशीले हर्ष उलाश मनाई रहेको थियो हासी रहेको थियो
कोख मा हुँदा तपाई को बाट
संसार रमाइलो देखेको थिए
आज आफ्नो आखाँले हेर्दा
यो संसार बिचित्रको देख्छु
मानिसको अनुहार हासेको भए पनी
आत्मा दुखीहुनेहरु मात्र पाउछु
खाना धेरै भए पनी भोकोहरु मात्र पाउछु
यहाँ खुशी दिने भन्दा चोट दिने धेरै पाउछु
यो सान्चारिक जीवनलाई भुल्नको लागी
मधीरा पिएर बेहोश जीवन बाटोभरी पाउछु
छनिक समय को निम्ती खुशी हुन्छन
त्यो समय ऊ स्वर्थी हुन्छ
उसले सबै भुली दिन्छ
अगाडी पछाडी तल माथी
उसले चिन्न छोडी दिन्छ
छनिक खुशी जब हराएर जान्छ
ऊ एकलो हुन्छ  ऊ पागल हुन्छ
ऊ हराउछ यो सहर को गल्लीहरुमा
मधीरा पिएर बेहोशहुनेमा ऊ पनी एउटा हुन पुक्छ
आमा तपाईले मलाई जन्म दिनु भएको मा म धेरै आभारी छु
सायद मैले नजानेर होला यो संसार बिचित्र देखेको
मेरो अन्तिम इच्छा म मर्दा
म जन्मेको जस्तै हर्ष उलास मनाउनु
कशैले आशु न झारी दिनु
मलाई जलौदा मेरो चितामा
म प्रतिको भावना शबैले तेही चिताको आगो माथी जलाई दिनु

आगो भित्र जलेको मुटुलाई हेर
खरानी भएको बिश्वास पाउछौ
पग्लेको हिउ भित्र पसेर हेर
आशाहरू बघिरहेको मात्र पाउछौ

बाचेर पनी मरेको जस्तो जीवन
यथार्तमा बाच्न गारो हुँदोरहेछ
एक पल्ट आफ्नै मुटु जलाएर हेर
मरेको जीवनी जिउनु कती गाह्रो हुँदोरहेछ

आखाँ देखी जब ओजल भयौ तिमी
आखा चिम्लेर जीउनु अती गाह्रो हुँदोरहेछ
फर्केर आउने बाचा न देऊ मलाई
आशामा बाच्नु देरै गाह्रो हुँदोरहेछ

ड्रिस्थिबिहिन भएको छु
अन्योल न ठानी दिनु होला
अपाङ्ग भएको छु
साथ हिड्न सक्दिन होला

सपनीमा कतै नाम तिम्रो लिए
अन्योल न ठानी दिनु होला
बतासिएर कतै तिम्रो छेऊ आए
घ्रीणाले न हेरि दिनु होला

ढुंगालाई फोरेर मुर्ति बनाउने
म कुनै कलाकार होईन
नीरजिउ मुर्तिलाई पुजा गर्ने
म अन्धो पुजारी होइन

म ढुर जन्दैछु तिमीलाई छाडेर
मुटु भरी तिम्रो माया बोकेर
अन्जली भरेको छ तिम्रो आशुँले
मोति बनाई शमालेको छु यो मुटुले

न सोचँ यो ठुलो सहरमा                                                                                                                          सन्चोले बसेको छु भनेर
तिम्रो कल्पना तिम्रो सपनाको साहाराले                                                                                                             म यहाँ बाचेको छु

फर्केर त आउछु एक दिन
थाहा छैन साश हुन्छ हुन्दैन
म ढुर जन्दैछु तिमीलाई छाडेर
मुटु भरी तिम्रो माया बोकेर

सुन्य भित्र सुन्यता भेत्न खोजे
कालो रंग भित्र सेतो नक्सा कोर्न खोजे
भत्कीएको महललाई मन्दिर भन्दै हिड़े
बितेको पललाई सम्झना मात्र भन्दै राखी छोड़े
मेरो दुख,चोटलाई अरुलाई दोसी ठान्दै हिड़े
मलाई बिजेको काड़ा तिमीले दिएको भन्दै हिड़े
चोटहरु माथी नुन दल्ने पनी तिमिनैहौ भन्दै हिड़े
तर्पिएको आत्माहरु मात्र पाउछौ सड़क भरी
बिष पिएर मर्न नसकेको मायालु मात्र पाउछौ सहर भरी
अल्मल्लिएको बेसहारा पाईलाहरु बेचिरहेका छन् दोकान भरि
कचाक कुचुक पारेर सत्य हाल्यो गोजी भित्र
छोपिदिन्दै असत्यता बजारको मुल्यमा किन्न लाँउछन्
यँही सुन्यता भित्र म हराई सके
कालो र सेतो रंग मिलेर प्रदुषण को चित्र बनि सकेछ
कहिले आफैलाई सेतो पनि देख्छु कहिले कालो पनि देख्छु                                                                                   रंग छुटाउन नसक्ने अन्धो भएछु

म भित्र उठीरहेको आक्रोस
तेसै तेसै उम्लेर बाहिर आउन खोच्छ
बल्दै गरेको आगो भित्र पसेर
आफै भस्म हुने त होइन
यस्तै छ मानिसको चरित्रहरू
चरित्र भित्र आफैले कोरेको चित्र
मनपरी आफ्नै रंगहरु भर्छन्
आन्द्दोलन गर्छन
भिद्र्ह गर्छन
चिचौदै ,करौदै जीवनलाई बुज्न खोजीरहेका हुन्छन कतिपई मानिसहरु
अलपत्र भएर बाटो बिचमा हराईरहेका हुन्छन बिबेक नपुगेका
क्रान्तीहरु
अगी बढ्ने को पनी ताटो छन्
पछी पर्नेको कुनै गिन्ती छैन
कालो पत्ती बादेर आफै होमीनेको
कुनै कम्ती छैन
आक्रोशले भरेको मुटु
झुवालामुखी जस्तो बिस्फोट
हुनलागेका क्रोदहरु
मीरतुलाई समय मागेको जस्तो भएको छ

उसले लेखेको कवितामा
तिम्रो मा पखेटा उम्रेको छ
मैले लेखेको कवितामा
तिम्रो मा सिंग उम्रेको छ
फरक केही न देखे पनी
फरक नै फरक छ
तिम्रो बेव्हार ऊ प्रती
तिम्रो बेव्हार म प्रती
उसको नजरमा तिमी स्वार्ग को परी
मेरो अगि तिमी नर्गको यमराज नै हौ
कविता लेख्दै थिए भुलेछु
अब फेरी लेख्दैछु तिम्रै कविता
भोली हामी भेटौ हाम्रो पुरानो ठाउमा
तर पखेटा र सिंग लिएर साथ मा न  आऊ है
फेरी त्यो पखेटा र सिंगले गर्दा
फेरी टाडा न भई जाऊ हामी
तिमीलाई कवितामा चित्रण गर्दा
आफ्नु चित्रण गर्न भुलेछु
म आफै कप्टीछु,स्वार्थीछु,
चोर्ने ,धात्ने बानी पनी छ मेरो
आफै नसुध्री अरुलाई सुधार्न निक्लन्छु
मान्छेको भीडमा मान्छेनै देखिन्छ मलाई
भीत्र मन त दानव नै हो
यसैले मेरो कविता मा तिमीलाई
सिंग उम्रेको देखेको
यसरी चोर पुलिस खेल्दै
जीवन काटेको धेरै भयो
बुझेर पनी नबुझने छन्
नबुझेर धेरै बुझने पनी छन्
तेसैले त तिम्रोमा सिंग देखे मैले
उसको कवितामा तिम्रो संसार
फुलै फुलले भरेको छ हरे
त्यहाँ हाशोँ मात्र छ हरे
ढुख त त्यहाँ देखिन्दैहरे
मेरो कवितामा के लेख्नु
तिम्रोमा दुख र पीडा बाहेक केही देखिन
तिम्रो आखाँमा आसुँ बाहेक केही देखिन
फरक येही त छ
उसको हेराईमा तिमी
मेरो हेराईमा तिमी

एउटा नक्सा देँखे ऊ भित्र
तप्काना झरीरहेको पात बाट
ऊ भित्रको आँधीहुरी भनौ
ऊ भित्रको सुन्यता भनौ
मधुर संगीत,घुङ्गुरुको छमछम आवाज
एक्लै नाचिरहेको छीन
निर्जिउ मानवको बस्तीहरुमा
सपना छ तर पनी                  आफै रीतो छ मानव जंगल भित्र
बेवारिश लास भएको छ
लासलाई जलाउने दौरा पनी आफै भएको छ
बाटोभरीको ढुँगाहरु संग चोट पाउने बानी परिसकेको छ
मिर्गत्रीशाना रातमा मात्र देख्छन्
रातमा मात्र जिउछिन उनी
कात्रो ओडेर नाचीरहन्छन् उनी
धुक्दुकी छ,ऊ भित्र प्राण छैन
मानव प्रती माया होइन गृणा मात्र छ
प्राथना गरेर भन्छन् भगवानलाई
अर्को जन्म मानव नै बनाई दिनु
मानव स्वार्थ चिन्न बाकिनै छ

कोरिरहे भावना कागज भरी
कती सब्दलाई मेटाई पठाए
कती च्याती फाले कागज संगै
कती आँसुले पखाली पठाए

भावना खोज्दै हावा माथी उढ़ीरहे
जमीन माथी उसलाई भेत्न सकिन
समुन्द्रको गहिराई र उसको भावना
फरक केही पाउन सकिन
कोरिरहे भावना कागज भरी

ठोत्रो र मैलो कागज म
भावना त त्यँही नै हो
भावनाले कहाँनै उडाए पनी
अन्तको बाशँ यहिनै त हो
कोरिरहे भावना कागज भरी

खुशी भएर झरेको आशु
चोट परेर झरेको आशु
दुई मा नै कती भिन्नता
तर आशु त आशु नै हो नी

पुछे आखा नै रातो भै जाने
पिए नुनिलो नै स्वाद पाऊने
खुशीको या चोटले झरेको आशु
तर आशु त आशु नै हो नी

मुटु भित्रको जलनलाई पनी
आशुकै बाड़ीले निभाउने त हो नी
अन्धकार भित्रको एकलो पनलाई
आशुले नै त साहारा दिने हो नी
आशु त आशु नै हो नी

धेरै रोएर आशु सुकौउदिन
आशुलाई पानीको तुल्ना गर्दीन
यो खुसी मा पनी बगिरहनछ
धुख पर्दा यसलाई थाम्न सक्दिन

आज मन रोही रह्यो धेरै बेर
आशु आखाको दाढी मा अल्जी
रह्यो
न भित्र पसेर बेथा नै लुकौन सक्यो
न  बाहिर झरेर बेथा नै पोखौन सक्यो

हर आशुको थोपा थोपाहरुमा                                                                                                                  अन्जानमै तिमीलाई बगाई पठाए
तिमीलाई सम्जिरह्न्दा यो भीडमा
आसुको थोपा भित्र तिमीलाई कहाँ हराई पठाए

म हिड़ने बाटोहरुमा
कती कुल्चे होला यो  पैतालाले
कतीको भावनाहरूलाई
कतीको आसु झारे होला
कतीलाई बिवस एक्लो अन्धकारमा छाडे होला
अन्जान भई कती लुकाई हिड़े
अफ्न्नो गल्तीहरुलाई
मन्दिरको त्यो निर्जिउ मुर्ती को अगि पछताप को धेरै नातक गरे मैले
मानव को स्वार्थ
मेरो स्वार्थ
म मात्र हो या संसार येस्तै हो
आफ्नै पैतालाको छाप चिन्न नसक्ने मानीस
भित्रको मन र आत्मलाई कसरी चिन्न सक्छ
अफ्न्नै आत्म बेच्छ बजारमा स्वार्थको लागी
बाजा बजाव्दै फेरी मानवताको हत्या गर्धै हिड़छन्
सब नाटक भएको छ
कलाकार को कुनै खाचो छैन
आफ्नो आफ्नो भूमिका राम्रो निभाऊछ
नाटक को अन्तमा सबैको
आखा बाट आसु झरिरहेको हुन्छ

समय र जीवन संग संगै जुजिरहेका
मानिसको रात अनी दिनहरु
कहिले नभरिने अभाबहरु
कहिले नसकिने इच्छाहरु
कहिल गन्तव्यमा नपुगिने
जीवनको यी यात्राहरु
लजाउन यहाँ छाडी सके
एक अर्कालाई किल्चन्दै हिड्नु
यहाँ सबैले सिकी सके
आज मात्र खोजी हिड़दछन्
हिज र भोली सब्दकोश बाट फाली सक्यो
आशु झर्नेहरु हारको झन्डा उठाउदै
भागी सक्यो
मानव सबै दानव जस्तो भई सक्यो
थाहा छैन म पनी हारको झन्डी उठाउनु पर्ने हो
दानव जस्तो भएर बाच्नु पर्ने हो

चादनी रात थियो 

हावाको चिसो बताश थियो 

फुलको मग्न मग्न बास्ना थियो.                                                                                            सुनसान त्यो रातमा 

दुई धर्कन मात्र सुन्दै थियो   

हामी संसार देखी टाडा थियौ 

केही चाहेनौ हामीले  

चाहे बश दुई आत्माको मिलन 

                                    

कती चम्किलो हुन्थ्यो उसको नयन

चादनी रातमा

हावाले उड़ाएको उसको कपाल 

रातनै डाकी दिन्थियो 

चादनी रात थियो 

आजको रात उदाश छ 

हावाको गती पनी उदाश छ 

फुलको बास्ना कतै छैन 

न सोद मलाई मेरो रातहरु
कसरी बित्दैछ
तिमीले दिएको सपना सबै
आशुले भिज्दैछ
न सोद मलाई मेरो जिवनी
कसरी कात्दैछौ
जसरी फूल काड़ा माथी
फुल्दैछ


इच्छा पनी कस्तो थियो
पन्छी भई बादल संग संग उड़ने
आकांग्छा पनी यस्तै थियो
छाल भई किनारलाई भेटी रहने

अधुरो त भन्दिन यो कहानीलाई
यहाँ सबैनै त अधुरो छ
यसरी जीवनको एक पन्ना
बिताएको सम्जना गर्छु