बादल जस्तो हुन पाए हावा सँग नाच्थे
आज बिन्दास आकाशमा उडीरहेको                                                                                                                                        भोली पानी भइ धर्ती मा छरिएको
हुन्थे                                                                                                                                                             पानी भए अझै राम्रो कसैको जीवनीको                                                                                                                                                                     तिर्खा मेट्न त सक्थे
हावा भएर उड्न पाए अझ राम्रो
कसैको जीवनीको स्वाश त हुन्थे
फुल भएर फुल्न पाए त हुन्थ्यो
कसैलाई खुसीयाली त दिन सक्थे

सेतो बादलको कालो दाग                                                                                                                              जस्तो लाख्छ जिन्दगी
चोखो पानीमा मिसेको                                                                                                                                   मैला पानी लाख्छ जिन्दगी
शुद्ध हावामा प्रदुषण                                                                                                                                               भए जस्तो लाख्छ जिन्दगी
फुल साथमै उम्रेको काडा                                                                                                                               लाख्छ जिन्दगी

कुनै गुनासो छैन्न यो जीन्दगीलाई
तिम्रो मुटु कुनाको एउटा                                                                                                                                       याद भए भयो जिन्दगी
तिम्रो रातको सपनी हुन पाए भयो जिन्दगी
कुनै गुनासो छैन्न यो जीन्दगीलाई

यो संसार एउटा
रंगमंच हो
म पनि एउटा पात्र हु
सायद यो एउटा एकल नाटक हो
एक्लो मन एक्लो पन
यसको सिर्शक हो
यसको नायक , निर्देसक , उदघोसक म नै हु
नाटक भएको धेरै साल भयो
यहाँ दर्सकहरु पनि छ
कहिले ताली बज्दैन
कहिले वाह वाह हुन्दैन
उनीहरु सबै बहिरा र अन्धो
त छैन होला
उनीहरु सबै जीवित नै छ जस्तो लाख्छ
की सबै जना कत्पुतली हो
या बोख ले चल्न नसकेको
या दरले हलिन्न नसकेको
         नाटक भित्र
मरुभूमिमा मलाई खोला बगाउनु छ
हिमाल माथी आगो बाल्न छ
सेतो सबै कालो बनाउनु छ
म निराश हुँदा हासेको चित्र कोर्नु छ

यो एउटा धर्का मात्र हो
कुनै सिधा देख्छु
कुनै बांगीएको देख्छु
यो एउटा रंग मात्र हो
कुनै सेतो देख्छु
कुनै कालो देख्छु
यो मन निस्वार्थ पनि हुन खोज्छ
यो मन धेरै स्वारथी नै हुन्छ
कसैलाई धेरै माया गर्छु
कसैलाई अवहेलना गर्छ यही मनले
बतासिएर कहिले आफ्नो बशमा पाउदिन
मातिएर कहिले आफैलाई म होसमा पाउदिन
कुल्चिएर सबै भत्काऊन खोज्छु
बनाउने मेरोमा कुनै क्षमता छैन
लोप भएर हराउन सक्ने भए
म यँहा बाट हराई जान्थे
मरणको सामना गर्ने मेरोमा
आट नै छैन

सुटुक्क तिमीलाई एउटा कथा भन्छु
फाटेको हाल्फ़ प्यान्ट लगाको
हातमा सुखा रोटी मगमा फिखा च्या
उसलाई हेर्दा आत्मा सन्तुस्त देखिन्छ
काक्रामा ढल्ले खुर्सानी दलेर खान पाए धेरै खुशी
गुडकाे मिठाई,मुराइकाे डल्ला खान
पाए उ खुशी
फिता चुट्टेकाे चप्पल त्यसलाई  फिङसियाेले अट्काकाे
ढुंगामा ठाेकेर बुडी औल्ली बाट रगत बगेको
दबाई को नाम मा मारापाचे को रस
चुवाको
म त्यसमै खुशी थिए जस्तो लाग्छ
अहिले आएर चाहना माथी चाहना
कहिले न पुग्ने मानिसको चाहना
सबैलाई अघि अाउने चाहना
म पनि त्यसमा सामिल छु                                                                                                                              थाकी सके तर पनि यो संसारले बिसाउनु दिन्दैन
सुटुक्क तिमीलाई एउटा कथा भन्छु
कतिनै जितेर हासिल गरे पनि
कतिनै जीवनी संग हारे पनि
जित्नेको , हार्नेको आखिर
त्यही चिता त रहेछ त्यही खाल्डा त रहेछ
जित्नेलाई पनि सम्झेको जस्तो गर्छ
हार्नेलाई पनि सम्झेकोइ हुन्छ
Faliur is the piller of success
अन्तमा गएर दुई जनानै बराबर रहेछ
त्यसैले तिमीलाई सुटुक्क भन्छु
तिम्रो सफलतामा मेरो हारको पनि भूमीका छ

न शब्द छ यो शब्दकोष भित्र
जीवनीनै लुकेको अाभाश हुन्छ सब्द को भुमरी भित्र
हिजको जीवनको पन्ना पल्टाई हेरे
निशपट अन्धकार भित्र                                                                                                                                        उभेको pमान्छेको ढुक ढुकी महसुस हुन्छ
कोटाएर उसलाई हेर्दा जिउदो
लास को अनुभूति हुन्छ
लामो बाटो हिड़ेर तिर्खाएको मान्छे
पानी को मात्र कल्पना गर्छ
भोली को सपना एउटा कल्पना
त्यही अन्धकार भित्र उभेको मान्छे को ढुक ढुकी
जिवनी लामो छ या छोटो छ
जिएर मर्नु छ या मरेर जिउनु छ
प्रश्न बाहेक केही नभएको जीवनी
केही पनि छैन कसैको मा
न केही छ कसैको मा
बस खाली हात छ
बोल्नको लागी मुख छ
बस ढुक ढुकी छ यो जिउदो लासमा
शब्दकोष पल्टाईरहेको छु
मुक्ती सब्द खोज्नमा
किन प्रश्न गर्छौ ?                                                                                              मुक्ती को अर्थ उल्टो भएछ
फेरी प्रश्न गर्छौ भने
आफ्नो जिवनीको शब्दकोष
एक पल्ट पल्टाएर हेर

शब्द नै पाउन छोडी सके
के भनेर सम्भोदन गर्नु तिमीलाई
छोडेको थियौ एउटा सब्द मायालु
त्यो पनि अन्धकार सित साटी पठाए

घामलाई हेरे घाम संगै तर्सिन्छु
दुनियालाई एक पल्ट म गिजावछु
झरी संग अतितलाई पखाल्न खोज्छु
जुनको उज्यालो मा फेरी झस्किन्छु

मेरो खुशी मेरो आँसु मेरो जीवनी
सबै मेरो मात्र रहेछ कसैको होइन
मेरो जन्म मेरो जीवनी मेरो मरण
सबै मेरो मात्र रहेछ कसैको होइन

शून्य भित्र शुन्यता भेट्न खोजे
कालो रंग भित्र सेतो नक्सा कोर्न खोजे
भत्किएको महललाई मन्दिर भन्दै हिड़े
बितेको पललाई सम्झना मात्र भन्दै राखी छोड़े
मेरो दुख,चोटलाई अरुलाई दोसी ठान्दै हिड़े
मलाई बिजेको काड़ा तिमीले दिएको भन्दै हिड़े
चोटहरु माथि नुन दल्ने पनि तिमी नै    हौ भन्दै हिड़े
तड्पिएकाे आत्माहरु मात्र पाउछौ सड़क भरी
बिष पिएर मर्न नसकेको मायालु मात्र पाउछौ शहर भरि
अल्मल्लिएको बेसहारा पाईलाहरु बेचिरहेका छन् दोकान भरि
कचाक कुचुक पारेर सत्य हाल्यो गोजी भित्र
छोपिदिन्दै असत्यता बजारको मुल्यमा किन्न लाँउछन्
यही शुन्यता भित्र म हराई सके
कालो र सेतो रंग मिलेर प्रदुषण को चित्र बनि सके
कहिले आफैलाई सेतो पनि देख्छु कहिले कालो पनि देख्छु                                                                                   रंग छुटाउन नसक्ने अन्धो भएछु

परिवर्तन पनि कति हुनु
कोही बेला कपालको परिवर्तन
कोही बेला लुगा जुत्ताको परिवर्तन
एकै दिनमा आफ्नो चरित्र कति पल्ट परिवर्तन गर्नु पर्ने
बिहान घर देखी बेलुकी सुत्नु अघि सम्म
बदलिन्दा बदलिन्दा चरित्रहरु जीवन भर
मानिसले आफ्नो साचॊ चरित्र बीच
आन्यॉल मा पर्दो रहेछ
उसले मेरो चरित्रलाई अर्कै परकारले हेरिरहेको हुन्छ
अरुले फेरि अर्कै प्रकारले हेर्छ
म कसैको लागि स्वर्ग हो भने
कसैको लागी म नर्ग साबित हुन्छु
जीवनी पनि त एउटा नाटक त हो
दैनिक हाम्रो मुख्य चरित्र मा
एउटा नया चरित्र दिएको हुन्छ
त्यो नया चरित्रलाई मुख्य चरित्रमा
ढालेर अभिनय गर्नु पर्छ

रित्तिएकाे आकाश जहाँ तारा जुन
छैन
मरिसकेको रात मा मेरो कुनै बास
छैन
सडकको बत्ती मुनी मेरो छाया पनि
छैन
मेरो नामको यहाँ कुनै आँसुहरु छैन

मलाई खोज्दै कसैले मेरो हाल साेध्याे भने
मेरो रात उसको हातमा थमाई दिनु
मेरो नाममा कसैले चिठी पठायो भने
मेरो खुशी चिठी मा हालेर पठाई दिनु

लाग्छ मेरो खुशी यही कही छ
झस्किन्छ मन फेरी तिमी यही कतै छौ
रित्तो आकाश मा फेरी तारा जुन टासेर हेर्छु
लाग्छ मेरो खुशी येही कही छ

बद्लिनु म भन्दिन कसैलाई
बद्लिनु म आफै पर्ने रहेछ
म सित हिड भन्दिन तिमीलाई
मेरो पाइलाकाे हर बाटो तिमी
रहेछौ

अल्मलिएको थिए दो बाटोमा
दिसा बिर्सेको यात्री झैँ भएर
तिमी यहाँ न भइ दिएको भए                                                                                                                                        आफै भित्र म अन्धाे भएकाे हुन्थे

तिमी बिनाको बाटो अधुरो रहेछ
तिमी बिनाको संसार अन्धकार रहेछ
बश तिमी मात्र हो मेरो जीवनी
तिमी मात्र हौ तिमी मात्र हौ

म त दुर जादै छु तिमीलाई छाडेर
मुटु भरि तिम्रो माया बोकेर                                                                                                                                                अन्जुली भरेको छ तिम्रो आशुँले
मोति बनाई सम्हालेकाे छ यो मुटुले

न सोचँ बिरानो जगामा                                                                                                                                सन्चोले बसेको छु भनेर
तिम्रो कल्पना तिम्रो सपनाको                                                                                                                           साहाराले म यहाँ बाचेको छु

फर्केर त आउछु एक दिन
श्वास हुन्छ हुन्दैन यो शरिर मा
न रुनु तिमी काहली काहली
सके जिउदो राख्नु तिम्रो मुटु मा

घामको किरण संगै हाम्रो यात्रा
त्यही चौतारी बाट शुरू गरयौ
घामको अन्तिम किरण संगै
त्यही चौतारीमा आज बिसायौ

तिमीले त्यही चौतारीको बाट
अर्को नयाँ यात्रा सुरु गरयौ
आफु त्यही च्याप्टाे ढुंगा मा बसेर
बिताए आफ्नो सारा जिन्दगी

मुर्झाएकाे शरीर लिएर तिमी कतै
कुनै साझ फर्कि आयौ भने
मेरो मृत सरिर त्यही
च्याप्टाे ढुंगा मुनी पर्खी रहेको हुन्छ

शीतल शीतल हावामा तिमी बगि रौ                                                                                                                     सुगन्ध भइ म तिमीलाई पछाई रहन्छु
तिमी शब्द भएर कागज मा कोरी रौ
तिम्रो भावना भइ गीत गुनगुनाई रहन्छु

हिमाल जस्ताे अचल बस तिमी                                                                                                                                 हिउँ भइ तिमीलाई अंगाली रहने छु
समुन्द्र को कतै तिमी मोती बनेउ भने
सागर भइ जीवन भरि ढाकि रहन्छु

गीत भइ गुनजिरौ मेरो कानमा तिमी
संगीत भइ सधै पछाई रहन्छु
रगत भइ बगि रौ मेरो अंग अंग मा
जीवनी भर तिमी सँगै बाँचिरहन्छु

त्यो अन्तिम भेट मा भन्नु धेरै थियो
त्यो अन्तिम साझ मा निराश पल मात्र थियो
हुरी बताश सहेर पनि जीवनी बित्दै गयो
उज्यालो अनि अध्यारोमा पनि जीवनी निक्लिन्दै गयो
जीवनीले हँसाए हासी दिन्थे   जीवनीले रूवाए राेइ नै दिन्थे.                                                                                                    यहाँ जीउँनकाे लागि जे मा पनि
दुई वटा बाटो छ
तर जीवन यहाँ एउटा मात्र छ
कहिले च्यातीएको कागज जस्तो
कहिले रोएर पुछेको नयन जस्तो
कहिले एैना भित्र लुकेकाे शुन्यता जस्ताे।
त्यो अन्तिम भेट मा भन्नु धेरै थियो

अलिकति हाँसो  संग धेरै आँसु
मिसाई दिए
ज्यादा अाफैले पिएर थाेरै तिम्रो  लागि छाडी दिए
थोरै तिम्रो मायामा म धेरै पागल
भइ दिए
चोट मैले धेरै पाए तिम्रो लागी अलि
कति छाडी दिए

बाटो मा भइरहेको रमितामा म  एउटा तमासा भइ दिए
बदनाम म नै भइ दिए तिमीलाई नया जिउने बाटो देखाई दिए
आगोको ज्वाला भित्र जलेर म नै खरानी भइ दिए
तिमीलाई शीतल हावा भइ उड्ने  स्वतन्त्र दिए

म छु म मात्रै छु मेरो स्वर्थपन
मेरो आँखाले अाँसु झार्छ मेरो एक्लोपन
म कराउछु चिच्चाउछु आफै भित्र
मेरो क्राेध
कहाँ अटाउछु जतिनै ठुलो संसारमा
मेरो चाहना
मानिस त हो म पनि मुटुभरी ईष्र्या
बोकेको

जीवन त छ,जीउने साहारा
कहाँ छुटियाे
ऋतुहरु त छ,त्यसमा बसन्त
कहाँ  छुटियाे
उकाली त छ,त्यसमा श्वास फेर्न
कहाँ बिर्सिए
जलन भित्र जलेर,जिउनु मैले
किन बिर्सिए
सानो फूलबारीमा पानी हाल्न
किन बिर्सिए
तारा,जुन ल्याई दिन्छु भन्ने सपना
किन देखाए
स्वार्थी भएर जीवन भर यो                                                                                                                       जीवनीमा किन बाची रहे
अत्तालिन्दै जीवन देखी अघि अाए                                                                                                                          थाहा भएन अतितलाई कहाँ छोडी पठाए
फर्किनु त भनेको गाँउको पुरानो चौतारीमा
पैरोले बाटो लगि दिएछ
छ मुटु भित्र पहिलो चोटी अाँखा खुलेको संसार
याद छ पहिलो चोटी बोलेको संसार
जीवन त छ,जीउने साहारा
कहाँ छुटियाे

म देखि अलिक टाडा जुन छ
अझै टाडा म देखी ताराहरु छ
त्यो बीचमा धेरै धेरै सपनाहरु छ
सुर्य बिहानै म सँग टासिन अाउँछ
सपनाहरु संगालेर राखिदिएको
हुन्छ
हिडिरहेको जिवनीमा यो धर्ती
साथ साथ म संगै हिडीरहेको छ
म जहाँ रोकिन्छु धर्ती त्यही रोकिन्छ
हिड्न थाले धर्ती फेरी हिड्न थाल्छ
म जहाँ जान्छु त्यही यो जुन , तारा
सुर्य , यो धर्ती साथ साथ हुन्छ
सपनाहरु बोकेर पछाई रहेको हुन्छ
मेरो सपना झुन सपना मैले
सानो गाँउ को गोरेटो , चौतारी ,                                                                                                                                 आलु,मकै बारीमा छोडेर आएको थिए

नभेटिने भयो अब यो कहानीमा
तिमी अर्कै किताबको कथा भयौ
जहाँ मेरो जीवनीको कहानी छैन
तिमीलाई पद्ने धेरै छ पाठकहरु
मलाई पद्ने यहाँ कोही छैन

रंगमंच मा चलिरहेको नाटक एउटा
नाटक मा तिमी त्यो चरित्र मा छौ                                                                                                                                          चरित्रभित्र डुबेको तिम्रो अभिनय
प्रशंसााकाे तालीले  रंगमंच गुन्जीरहे

दर्शक भएर हेरिरहे तिम्रो  उत्कृष्ट  अभिनय
खोजे नाटकमा मेरो चित्रण कतै लुकेको
हराएछु छाया भै तिम्रो कथा बस्तुमा
हराएछु छाया भै तिम्रो यथार्त
जीवनीमा

जलन भई रहेछ यो मनमा
जुवाला उठी रहेछ मुटुमा
आगो बलि रहेछ आँखा भरि
कति सम्झाए यो हिर्दैलाई
सान्त हुन घोसित गर्दछु
कतै तिमी आक्रोसित त भएको छैनौ ?

बिना बताई टाडा भयौ
याद मात्र छाडी हराई गयौ                                                                                                                                  घाम को अन्तिम किरण झैँ
छितिज मात्र छाडी हराई गयौ

बाटोहरु मा तिम्रै आवाज गुन्जिनछ
भिडहरुमा तिम्रै अनुहार झल्किनछ
मुटु भरि तिमी नै धुखी रहनछ
सब्द सब्द मा तुम्रै नाम अल्जी रहन्छ

नरहे हुन्थ्यो यादहरु जीवनीमा
नभए हुन्थ्यो तिमी यो संसारमा
तिम्रै कारण भुली रहे अन्दकार मा
तिम्रै यादमा अल्जी रहे अन्तिम सास सम्म

जिन्दगीको त्यो मोडहरुलाई
एक पल्ट फर्केर हेर्दा
म त कहाँ आएर अल्जेछु
कहिले न टुंगिने जीवनकाे गन्तव्य
विश्रामको चिन्ह खोजी रहेछु
रित्तो मन,चिसो पन,त्यो सपना
जहाँ म मात्र बाचेको थिए
आज आफै संग आफै अपरिचित भए
चिन्दैन आज मलाई आफ्नै सपना हरुले
लक्ष्य भुलेको एउटा ब्यक्ति मात्र भए

म त एउटा लाचार बादल हु
हावाको झोका सित नाची हिड्ने
म त एउटा सडकको ढुंगा हु
सधैं थोकर खाई सहनु पर्ने

म त बजार मा बिज्ञापन भएको छु
झो कसैले पढे हुने च्याते हुने
म त रहर मा किनेको बस्तु हु
ढिक मरे फ्याली जाने

म त कलमको मसी भएको छु
आज उसको कथा लेख्छु भोली कसैको
आज आफ्नै कथा लेख्न बस्दा
लेख्न नसक्ने कलम भै सकेछु

आजको मेरा रात सुनसान
पूर्णेकाे चन्द्रमा सबै सबै तिम्रो
औसीको कालो रात मेरो रात
बर्खा को पानी सबै सबै तिम्रो
आँखा बाट बगेको आसु मात्र मेरो

मिठो सपना देख्ने सिरानी तिम्रो
आसुले भिजेको सिरानी मेरो
मिठाे सुगन्ध भएको फुल तिम्रो
ओइली झरेको फुल सबै मेरो

भोली आउने दिनहरुले तिमीलाई पर्खी रहेछ
अझ पनि म अतित मा नै अल्झी रहेकोछु
तर पनि जिन्दगीमा संघर्ष गरेर बाची रहेकोछु

गुमसुम गुमसुम भएर बसि रहेछ मन
झरनाको पानी संग खेली रहेछ मन
एकान्तमा एकलै बगि रहेछ मन
पिन्जरा मा झैँ कैद भै रहेछ मन
उज्यालो सित डराइ रहेछ मन
अध्याराेसित भागी रहेछ मन
न खोज्छ यसले साथी न दुश्मनी
न रोज्छ यसले शान्त न लडाई
उसलाई जिउँदै यहाँ मर्नु छैन
उसलाई मरेर यहाँ एक्लै बाच्नु छैन
उसलाई भीडहरुमा झुठो कथा भन्नु छैन
उसलाई झुठो देश भक्तिको गित गाउनु छैन
उसलाई दुई छाक को निम्ति मात्र बाँच्नु  छ
उसलाई मर्दा कात्रो किन्ने पैसा जाेगाडनु छ

नमस्कार दार्जिलिङ्गे
बिहानी भयो
खाजामा भुटेको भात
आमालाई स्कुलेहरुको हतार
बाबालाई अफिश जाने हतार
बेकारीलाई बाटो नाप्ने हतार
मत्थुलाई रक्सी पिउने हतार
अफिस बाबुलाई घुस खाने हतार                                                                                                                                       नेतालाई भाषण दिने हतार
समय बित्यो , जमाना बदल्यो
दार्जिलिङ्गे कहिले बदलेन
कुकुरको पुच्छर ढुंग्रो  मा राखे जस्तै
दार्जिलिङ्गे कहिले सिधा भएन
सबैको मुख मा माटो माटो भन्छ
आफ्नै आगनको पैरो रोक्न सक्दैन
दुःख गरियाै  फलकाे अाशा दिन्छ                                                                                                                           फल राेप्ने विधि थाहा छैन
दार्जिलिङ्गे हरु यात्रा गरेको
सयौ साल भयो
अर्को सयौ सालको ?????????
रात पर्दै गयो
भोख ले चुल्हाकाे दैलाे मा
सुक्खा राेटी धनियाको अचार
Good night दार्जिलिङ्गे
मन भित्र चै भोली बिहान
Fried rice
नमस्कार दार्जिलिङ्गे

घर भित्र पसे
अन्धकार बत्ति पनि थिएन
सुनसान पनि थियो
कोही थिएन
चुपचाप एक कुनामा बसे
आक्रोश , क्रोद , इस्याले
भरिरहेको थियो मुटु
चिचाउँन, कराउन पनि सकिन
भित्र भित्र जलिरहेको मन
बाहिर आए
एक्लै हिडी रहे
कोही संग बोलिन
झन् ठुलो ठुलो आँखा तर्दै
हेरे उनीहरुलाई
हारेको जीवनी लिएर
यो संसारमा जंगल
खोजी हिडे
यहाँ जंगलहरु त छ
तर यसमा स्वार्थ लुकेको
जनुवार हरु मात्र बस्छ
त्यो बिचमा म कहाँ अतौछु
फेरी फर्केर घर भित्र पसे
अन्धकार कोठाको एक
कुनामा बसिरहे

मत्थुकाे मदिरा खोस्ने कोशिश नगर                                                                                                                      नसामा उ मस्त डुबेको बेला            
झर्दै गरेकाे आँसुलाई पुछ्ने कोशिश नगर                    
व्यथा संग उ बग्दै गरेको बेला

मन्दिरको मुर्तिलाई भविष्य साेधे  मैले              
हात काटेर भाग्य रेखा कोरे मैले
चुडी सकेको फुललाई बाटो साेधे  मैले
रमिता भै आफै भत्केको हेरी बसे मैले

अत्तालिन्न्छ मन तिमी सपना भएको देखेर
अन्धकार मेरो हालसित राेई दिन्छ
साेध्छाै भने म भित्रको शुन्यतालाई साेध                                                                                                                                 नसामा कसरी बाचेको होला उ

अन्धकार रात आज एक्लो छ
जुन पनि एक्लो टाेललाई रहेको छ
ताराहरु कता कता रुँदै छ
ब्यथा हावा संग एक्लै बग्दै जान्दै छ

शुन्यतामा पातको आवाज पनि कति भयानक सुनेको
भत्किएको जिन्दगीमा अलि कति
चोट पनि कस्तो भयानक लागेको

रात न बोली बस्छ म पनि चुप चाप
निद्रा पनि आई बाग्छ अन्दकारमा म एक्लै
शुन्यता छाएको छ झन् म एक्लै
तिमी आए भए हुन्थ्यो न आए म एक्लै

म गए पनि सम्झना हुन्छ होला
तिम्रो मुटुको एक कुनामा
बेदना लिएर न बस्नु छातीमा
आँसु लिएर न बस्नु नयनको कुनामा

ज्वालामुखी भए पनि यो मुटु
हिमाल जस्तो शान्त हुने काेशिश गर्नु
आधी हुरी आए पनि तिम्रो मुटुमा
सितल पवन भै बगी रहनु

फेरी कतै ठेस लागे तिम्रो बाटोमा
आँसु को साटाे हासेर बाच्ने गर्नु
मलाई कतै सपनीमा देखेउ भने
हासेर एक पल्ट मेरो सम्झना गरी दिनु

जिन्दगी भित्र जीवनी लुकाऊन न आऊ तिमी
माया भित्र पिरती लुकाऊन न आऊ तिमी
गल्ति भित्र भुल लुकाऊन न आऊ
तिमी
पानी भित्र आँसु लुकाऊन न आऊ
तिमी
चोट भित्र ब्यथा लुकाऊन न आऊ
तिमी
म भित्र मलाई लुकाऊन न आऊ तिमी
मेरो नौलो संसारमा मलाई भुलाउन न आऊ तिमी
तिमी एउटा माया भित्रको चोट हौ
तिमी एउटा ब्यथा भित्रको ब्यथा हौ

जब पानीको प्याला खाली हुन्छ
अत्तालिन्छ खाली पन देखी
कसैले आएर मधिरा हाली दिन्छ
मातेर सडक मा कराउन थाल्छ
पानीमा नसा भएर को आएको
फेरी खाली हुन्छ त्यो प्याला
यसरीनै चल्दो रहेछ जिन्दगी
कहिले पानी त कहिले मधिरा कहिले खाली त कहिले भरि
यस्तै रहेछ आफैलाई मात्र माया गर्ने
मेरो स्वार्थी जिन्दगी

एउटा आकार अवश्य चित्र तिमी
थरि थरिको रंग ले भरेको म
ब्यथा तिमीले धुई सकेको हो भने
चोट पिउने एउटा टुटेको हिर्दै म

नयाँ आकार नौलो अनुहार
बदलिन्दै गरेको ऋतु जस्तो
किनेर किन्न न सक्ने जीवनी
बेची जान्छु मिर्तुको दोकान मा फेरी

फ्यालिएको कागजको नाव आज
नदि तर्न कोशिश तिमीले गरेकै थियौ
पानीले भिजेर लथालिङ्ग भएको
त्यही कागजमा केही सब्द तिम्रो सम्झना                                                                                                                           पुरा चित्र भएर तिमी आउदा फेरी

मेरो प्रश्नको उत्तर कहाँ खोज्नु
कथा छोडेर त्यसको पात्र खोज्दैछु
निन्द्रा भित्र सपना खोज्दैछु
हावा भित्र मेरो श्वास खोज्दैछु
लडी रहेको ढुंगा भित्र आत्मा खोज्दैछु

सुन्तलाको भारी बोकेर आएको दाजुलाई
पसिनामा भिजेको कथा माग्दैछु
चियाकाे बाेटमा अल्झेकाे भावना लाई
लुथ्रुकै भिझेकाे व्यथा माग्दैछु
आरा काट्दै गरेको भाईलाई
उसको सन्तुष्टि माग्दैछु

सदा झैँ चलिरहेको नाटकमा
आज पनि एउटा नाटक छ
सदा हिडी रहेको बाटोमा
आज पनि रमितै रमिता छ

मेरो भुल भएछ आफ्नो गुड छाड्नु
यात्रा मा हिड्नु कहाँ सजिलो हुन्दो रहेछ
खुशी खोज्न हिडे नया बाटोमा
गन्तब्य पाउन कहाँ सजिलो हुँदो रहेछ
रहर थिएन मलाई नँया यात्राको
भाद्यता थियो मेरो जीवनीको
याद आए पनि बिवस छु म
मरुभूमिको गरम मा आफैलाई बेच्न
मिर्तुलाई अँगाले पनि जिउनु कर भएको छ

मायालाई रोकेर रोकिने भए
आज संसार रोकेको हुन्थ्यो
कहाँ गएर किन अल्झियौ तिमी
मायालाई घृणा बनाएर आयौ तिमी

तिम्रो नजरमा मलाई दानव मात्र देख्छौ
तिम्रो अगि मलाई स्वार्थी मात्र देख्छौ
तिम्रो अगि तिम्रो भावनाको मलाई हत्यारा सम्झनछौ
तिमीले मलाई तिम्रो आँसुको कारण ठान्छौ

एक समय म तिम्रो हिर्दैको उज्यालो ज्योती थिए
एक समय तिम्रो बाटोको मार्क्दर्शन थिए
एक समय तिम्रो पिडा चोटको महलम थिए
आज त म तिमो लागी आगो निभेको खरानी मात्र हु

जीवनीको गल्तीलाई स्विकारदै
हजार चोटी म मरी सके
हजार चोटी म जिव्न्न खोज्दा
एउतै भुलले हजार चोटी म मरी सके

मातेर जब म जमिनमा लड्छु
मलाई मेरो अवस्थामा बाच्न देउ
मातेर जब म तिम्रो नाम लिन्छु
मेरो परिस्तिथिमा दुनियालाई हास्न
देउ

जब केही रित्तिएको देख्छौ
सम्झ म रित्तिएको होला
जब एकान्तमा तिमी झस्कियौ भने
सम्झ मेरो अर्थी उठेको होला

अन्धकार रात आज एक्लो छ
जुन पनि एक्लो टाेललाई रहेको छ
ताराहरु कता कता रुँदै छ
ब्यथा हावा संग एक्लै बग्दै जान्दै छ

शुन्यतामा पातको आवाज पनि                                                                                                                             कति भयानक सुनेको
भत्किएको जिन्दगीमा अलि कति
चोट पनि कस्तो भयानक लागेको

रात न बोली बस्छ म पनि चुप चाप
निद्रा पनि आई बाग्छ अन्दकारमा म एक्लै
शुन्यता छाएको छ झन् म एक्लै
तिमी आए भए हुन्थ्यो न आए म एक्लै

मेरो सपना मेरो सपनी
त्यो भित्र तिमी म संग बाचेको छौ
बाहिर आउने तिमी कोशिश नगर                                                                                                                   अाेझलमा मा पर्ने छ हाम्रो सपनीहरु
तिमी बिष भए त के भयो
अमृत भनेर पी नै रहेको छु
तिमी मृर्गतृष्णा भए त के भयो
मेरो तृष्णा मेटी नै रहेको छ
तिमी आकाश भए त के भयो
बादल भई तिमी सँग उडी नै रहेको छु
सपना संगै बाच्न, मर्न मन लाग्छ
सपना संगै हास्न, रुन मन लाग्छ
सपना संगै सपना संगै सपना संगै
जिवनी एउटा सपनी त रहेछ

जीवन त छ,जीउने साहारा
कहाँ छुटियाे
ऋतुहरु त छ,त्यसमा बसन्त
कहाँ  छुटियाे
उकाली त छ,त्यसमा श्वास फेर्न
कहाँ बिर्सिए
जलन भित्र जलेर,जिउनु मैले
किन बिर्सिए
सानो फूलबारीमा पानी हाल्न
किन बिर्सिए
तारा,जुन ल्याई दिन्छु भन्ने सपना
किन देखाए
स्वार्थी भएर जीवन भर यो जीवनीमा किन बाची रहे
अत्तालिन्दै जीवन देखी अघि अाए                                                                                                                      थाहा भएन अतितलाई कहाँ छोडी पठाए
फर्किनु त भनेको गाँउको पुरानो चौतारीमा
पैरोले बाटो लगि दिएछ
छ मुटु भित्र पहिलो चोटी अाँखा खुलेको संसार
याद छ पहिलो चोटी बोलेको संसार
जीवन त छ,जीउने साहारा कहाँ छुटियाे

म देखि अलिक टाडा जुन छ
अझै टाडा म देखी ताराहरु छ
त्यो बीचमा धेरै धेरै सपनाहरु छ
सुर्य बिहानै म सँग टासिन अाउँछ
सपनाहरु संगालेर राखिदिएको
हुन्छ
हिडिरहेको जिवनीमा यो धर्ती
साथ साथ म संगै हिडीरहेको छ
म जहाँ रोकिन्छु धर्ती त्यही रोकिन्छ
हिड्न थाले धर्ती फेरी हिड्न थाल्छ
म जहाँ जान्छु त्यही यो जुन , तारा
सुर्य , यो धर्ती साथ साथ हुन्छ
सपनाहरु बोकेर पछाई रहेको हुन्छ
मेरो सपना झुन सपना मैले
सानो गाँउ को गोरेटो , चौतारी ,                                                                                                                     आलु,मकै बारीमा छोडेर आएको थिए

 नभेटिने भयो अब यो कहानीमा 

तिमी अर्कै किताबको कथा भयौ

जहाँ मेरो जीवनीको कहानी छैन 

तिमीलाई पद्ने धेरै छ पाठकहरु 

मलाई पद्ने यहाँ कोही छैन 

रंगमंच मा चलिरहेको नाटक एउटा 

नाटक मा तिमी त्यो चरित्र मा छौ                                                                                                              चरित्रभित्र डुबेको तिम्रो अभिनय 

प्रशंसााकाे तालीले  रंगमंच गुन्जीरहे 

दर्शक भएर हेरिरहे तिम्रो उत्कृष्ट अभिनय

खोजे नाटकमा मेरो चित्रण कतै लुकेको 

हराएछु छाया भै तिम्रो कथा बस्तुमा 

हराएछु छाया भै तिम्रो यथार्त जीवनीमा