छाल को आफ्नै कोलाहाल छ
तरै पनि यो समुन्द्र सान्त छ
त्यो सुन्यता भित्र कोहि रुन्दै छ
तरै पनि जुनले किन हो रमिता हेर्दैछ

संगीतको आफ्नै हो हल्ला छ
महौल उदासिनताले छाएको छ
बिगत भुल्ने प्रयाश मा छ मायालु
किन हो जीवन बाँच्न भुलेको छ मायालु

अप्सरा जस्तो नाज्दै जर्दैछ झरी
आज उ किन आत्मकेन्द्रित बन्दै जाँदै छ
लजालु मुस्कानमा लुक्छ मायालु
एउटा हुरी सित हरायो मेरो मायालु

काडे तार ले बिभाझन गेरेर
एउतै भुमी दुईता बानाए झैँ
आकाश पनि बिभाझन भएछ
खोला नाला पनि बिभाझन भएछ

एउतै सपना थियो त्यो पनि
अब आफ्नै आफ्नै देख्ने भएछौ
एउतै बाटोको सह यात्री थियौ
आफ्नै आफ्नै गन्तब्य खोज्ने भएछौ

सुद्ध , निशल पवनमा श्वास फेर्थ्यौ
दुषित वातावरन् आज हामीले बनाएछौ

भत्किएको बाटो भए पनि
आखिर हिंड्नु नै पर्ने
आगो भित्र जलि रहे पनि
आखिर जीवन जिउनु नै पर्ने

सराप हो भन्छ सबैले
भाग्यलाई कहिले भेटेको भए
एउटा प्रश्न सोध्छु चिताको लाशलाई
कहाँ छोडी आयौ तिमीले आँफैलाई
                                                                                                                                                                            हिमाल अत्तल भएर न बश भन्छु
सागर गहिराइ बनाएर न बश भन्छु
खोला बगेर कहिँ न जाउ भन्छु
मिर्तु मेरो प्रतिक्षा गरेर न बश भन्छु

छोडी जाने शरीर को  

यति धेरै माया मोह किन ?   

आफ्नो सबै छोडी जानु पर्ने 

साय्नो जोड्नु पर्ने फेरी किन ? 

नरहे पनि संसार खाली न हुदो रहेछ 

नभए पनि जीवन अपुरो न हुदो रहेछ                                                                   

धर्तिलाई टेकेर आकाश माथि हेर्छौ 

जुन तारा सित खुब रमाउँछौ  

को नै छ होला धर्ति छोड्दा 

हात मुथी पारेर संसार छाडेको

रमिता बन्छ अर्थि यहाँ कसैको 

जंगलमा संसारले छोड्न जाँदा

आँखा भित्रको माया मा नलुक भन्छु
बगी जाने आँसु सित झरी जाउँला
लझालु मुस्कान भित्र नहराऊ भन्छु
भित्रको लुप्त हासो झन् भयानक पाउँला

बिहानीको सिटलाई घाम सत्रु भए झैँ
ढल्दै गरेको दिनलाई रात दुस्मन भए झैँ
बिदुवालाई सिन्दुरले उदास पारे झै
थकित पाइतालाले अन्त नभेटे झैँ
कतै कही यहाँ बाट लोप भइ जाउँला

आएर एकास्सी भनेर गयो
बिदा लिन्दैछु अनौठो नाता बाट
ऐथन बाट झस्किए झै झस्किए
बोल्न सकिन हेरी मात्ररहे

हुरी झैँ तेज बग्ने गर्थ्यो
त्यो गतिमा बग्न सकिन
ज्योति झैँ सँधा बली रहन्थ्यो                                                                                                                            त्यो भित्र प्रकाश हुन सकिन
आज टाडा भएर गयो
किन हो कुनी भुल्न सकिन

एक मुठी स्वाश अनि एउटा जीवनी
दुई थोपा आँसु अनि थुप्रै नयन
धेरै धोखा अनि अलिकति माया
विस्वाश अनि विश्वासघात बीच अल्जेको

आँखाले लुकाउन खोज्छ आँसु
मुस्कानले लुकाउन खोज्छ चोट
एक्लो पनले लुकाउन खोज्छ व्याकुल्ता
ऊ मात्र एक्लै दुनियाँ ऊ देखी टाढा

पुरानो रात सित नौलो जुन
भत्किएको बाटो सित नौलो पाइला
नयाँ मुटु सित अनेकौ प्रश्नको गाथो
एक मुठी स्वाश अनि एउटा जीवनी

आँधा लुकेको जुनलाई हेर्छु
लाजले घुम्टो ओडे झैँ लाग्छ
झरी लझाउदै नाचेको हेर्छु
नर्तकी को नृत्य जस्तो लाग्छ

गीत गुन गुनाउदै जब मेरो सामु बस्छ
समुन्द्रको तरंग सित माझि दाईले
मायालुको सम्झना गरे झै लाग्छ
अन्धकार लाई चिर्दै जब उसको आवाज गुन्जिन्छ
चित्रकार अनि रङ को सम्बन्ध झैँ लाग्छ

लाश बनेर आत्माहरु
सडक बनेका छन                                                                                                                                             टेक्दै हिड्ने पाइताला
आज देउता बनेका छन

उसलाई भनि जोगाएको माया
चोटहरुले घाइते भएका छन्
सेतो रुमालले बादेको पिरती
अविश्वास को रंगले पोतिएका छन्

के हराएको छ र के खोजेको                                                                                                                            अहिले पनि खोजिनै रहेको छ
शिरिफ एउटा सपना मात्र थियो
त्यसै सडक मा किल्चिएको छ

वास्तविकतामा मान्छे डराउछ
त्यसै कारण उसले सपना देख्छ
यथार्थ को संसार देखी टाडा भागेर
कल्पना गर्दै सपनाको संसार बुन्छ

चुरा झै फुटेर मन बाट झरी जान्छ सपना
हावा संग बग्छ , झरी सित भिज्छ सपना
पखेटा उम्रे झै आकाशमा उड्छ सपना
फेरी - मुटु सपना बोकेर प्रतीक्षा गरिरहन्छ

कहिले घरको आगनमा पर्खिरहेको देख्छु सपना
कहिले म भित्र बाटै लुकेर हेरिरहेको देख्छु सपना
फुटी जाने ऐना जस्तो पो हुदोरहेछ सपना
फुटेर च्वास्स घोचेर जाने पो हुदोरहेछ सपना

दु:ख पोखाउन आउ बरु
तिम्रों ब्याथामा शामिल भइ दिन्छु
खुशी लिएर न आऊ मेराे अगि
एक्लै भित्र भित्र जल़ीरहन्छू

बलिरहेको ज्योति जब निब्छ
एक्कासी अन्धकार छाउँछ
बल्दै गरेको आगो जब ठुलो हुन्छ
एक्कासी विध्वंस भएर जान्छ

क्षितिश पारि घाम डुब्दा 

प्रिती त्यही छोडेर आए

मायालुको सम्झनामा 

आफुलाई भुली पठाए 

जीवनी जिउनु सिकेको थिए 

तर फेरी कहाँ भुल गरि पठाए  

धेरै माया दिएर फेरी 

उसलाई कहाँ बिर्शी पठाए   

भिडहरुमा गल्लीहरुमा खोजेकै थिए 

सपनीमा पनि न देख्दा मैले भुलेकै थिए

बाचा दिएकै थिए तिमीली भुली पठायौ 

भिड गल्लीहरुमा मैले पनि हराइ पठाए

बित्दै गरेको समयले                                                                                                                                       अन्तिम पल्ट फर्केर हेर्यो
डुब्नै लागेको घामले फेरी
एक पल्ट क्षितिज बाट हेर्यो
लझाउदै लझाउदै जुनले पनि
आखिरी पल्ट भावनालाई चोरेर हेर्यो

अन्यौलमा परेको माया पनि
काडामा अल्झे झै अल्झिन्छ
हिड्दा हिड्दै भत्केको बिश्वाश पनि
आँखामा सपना अल्झे झैँ अल्झिन्छ

कुइरोले ढाकेको एक बिहानी 

शितले पुरी दिएछ मेरा प्रतिमिम्ब

कालो तुवालो भित्र म हराइ जान्छु 

हिउ बिलिए झैँ म पनि बिल्ली हाल्छु 

  

आँखा खुल्छ प्यारो सपना बोकेर 

आकाश को तारा वाल्ल पर्दै हेर्छु 

हावा नजिक बाट संदेश उसको भन्दै 

मुटुलाई चिसाएर भागी जान्छ 

नधर्किने धर्कन एक पल्ट जोरले हल्लिंन्छ

आकाशलाई नै कहिले छुन सके
समुन्द्रको गहिराइलाई नै नाप्न सके
न चम्किलो तारालाई नै गन्न सके
न जुनको उज्यालोमा दिशा खोज्न सके

एउटा सामान्य जीवन थियो मेरो
सोचे जस्तो स्थिरता छैन अब
कहिले भत्की पठाउछु फेरी जोड्छु
कहिले लडी पठाऊछु समालिन्दै आँफै उठ्छु

बुज्ने कोशिस गर्छु जीवनी दर्शन
अझ झन् अल्मलाउछु जीवनीलाई
आकाशलाई नै कहिले छुन सके
समुन्द्रको गहिराइलाई नै नाप्न सके

बाटोमा कोहि पनि बदलिनु सक्छ                                                          
कतै बदले भने नयाँ यात्रा सुरु गर्नु                                                                      
बादलको पनि आफ्नै यात्रा हुन्छ
त्यस पछि पानीको आफ्नै यात्रा हुन्छ

रुनु मन लागे रोई दिनु नरोक्नु                                                                                                                                 आँसुको आफ्नै यात्रा हुन्छ,रित्तिनु दिनु                                                                                                                       हास्नु मन लागे बेस्शरी हास्नु नथाम्नु.                                                                                                                                  खुशीको आफ्नै आँसु हुन्छ,झर्नु दिनु

बित्दै गरेको समयले                                                                                                                                                      अन्तिम पल्ट फर्केर हेर्यो
डुब्नै लागेको घामले फेरी
एक पल्ट क्षितिज बाट हेर्यो
लझाउदै लझाउदै जुनले पनि
आखिरी पल्ट भावनालाई चोरेर हेर्यो

अन्यौलमा परेको माया पनि
काडामा अल्झे झै अल्झिन्छ
हिड्दा हिड्दै भत्केको बिश्वाश पनि
आँखामा सपना अल्झे झैँ अल्झिन्छ

नेत्रहिन हुँ उसलाई देख्न सक्दिन
नजिक पनको सचेत मात्र गर्न सक्छु
म भित्रको मेरो दृष्ठि भएको छ उ
निस्पट्ट जीवन को साहारा भएको छ उ

दृष्ठिविहीन महसुश गर्दिन उसको स्पर्शले
खुशी मृगतृष्णा जस्तो मात्र थियो
मेरो हताश पन , सुन्यताले मात्र देख्थ्यो
लजाउदै हिड्थे संसार संग , अब लजाउदिन

नसामा हुँदा आँफैलाई  लुकाउन खोजेको होइन
मधिरा पिएर मैले जीवनी भुल्न खोजेको होइन
प्याला समाएर आफु बाट भाग्न खोजेको होइन
नसामा झुमेर ब्यथा पोखाउन खोजेको होइन

तिमीले कसरी बुझ्न सक्छौ मलाई , त्यसरी भुझ
मैले रक्सिको मित्रतलाई अगालेर जिएको होइन
कुन्चै मापदण्डमा तौलिन्छौ मेरो नसालु मायालाई
मैले मधिरा सित साईनो गासेर बाचेको होइन
कसैको लागी पिएर म रात भर डुलेको होइन

रात पर्दै जान्छ मेरो जीवनी सुरु हुँदै जान्छ
सपना देखी टाडा हुन खोजेको होइन
नसा भित्र जब म दुब्दै दुब्दै जान्छु
तब म आफैलाई भुल्दै भुल्दै जान्छु
नसामा हुँदा आँफैलाई  लुकाउन खोजेको होइन

एउटा यात्रा यस्तो होस्
बाटो भरि सुन्दर यात्रीहरु भेटोस
बाटोको यात्री यस्तो होस्
सुन्दर बिचारको फुलबारी होस
अंगालो मार्ने यात्री धेरै हुन्छ
कसैको मनमा खोट न होस

मस्तिष्क ले आफ्नै यात्रा गर्छ
शरीर को आफ्नै यात्रा हुन्छ
तर यो मनको यात्रा सुन्दर भावहरु
सित होस
आँखाको यात्रा अरु शरीर को अङ
भन्दा भिन्न हुन्छ
दिमागले , आँखाले देखेको नराम्रो यात्रा
कहिले नअंगालाेस्

हेर्छु सबैको सोच्ने विचार आफ्नै आफ्नै
रुन्छु आँसुको भल सबैको आफ्नै आफ्नै
धर्किने  मुटु पनि सबैको आफ्नै आफ्नै
अन्तिम श्वास पनि सबैको आफ्नै आफ्नै
चिताको डौरा पनि सबैको आफ्नै आफ्नै
तर अन्तिममा जादा सबैको अवस्ता एउटै

कोर्दै छु भुई मा आफ्नै छायाको चित्र
त्यो आकार मा , म त्यो भित्र छुईन
म भित्र को म मा , उ मेरो एउटा कैदी हो
मेरो छायामा , उ एउटा निर्जीव लास हो

म भित्रको कारागर मा बन्द भएको मेरो आवाज
शुन्यता मा आफै कहिले काही एक्लै सुन्छु
मेरो काल्पनामा आँखा भरी आएको चित्र
आफु भित्रको खाली क्यानबशमा
आफु भित्र आफ्नै चित्र कोर्दै बस्छु

यो एउटा जीवन हो , जीवन जीवित हुन्छ
त्यो भित्र माया , घृणा , आशा , निराशा
सबै पाएको हुन्छ सबै गुमाएकाे हुन्छ
कोर्दै छु भुई मा आफ्नै छायाको चित्र

दुख्ने पिडा पनि मेरै हो
दुख्ने घाउ पनि मेरै हो
खुशी अनुहार पनि मेरै हो
खुशी मन पनि मेरै हो

क्षणभर को लागि बाटोमा भेटेकाे
मात्र हो तनाउहरु
ढल फल हुने जीवनी केहि क्षण को
लागि साटेको मात्र हो
लुकी जाने जवानी केहि क्षण को
लागि पैचो मागेको मात्र हो

पात बाट खस्दै गरेको एक थोपा
पानी त हौ हामी
घामको किरणमा बिहानै बिलि जाने
शीत को थोपा त हौ हामी
रेगिस्तानको मृगतृष्णा भित्र लुकेको
प्यास मात्र त हौ हामी

बन्दि बन्छ साझ पिन्जारामा त्यसै त्यसै                                                                                                                      मेरो रात किन बद्लिन्छ सदै
बद्ली जाने मन झन् धेरै धेरै
आधा रात मा किन कुकुर भुक्छ
मलाई हेरेर सदै सदै
लजाउदै लजाउदै  म उसको छेउ मा पुग्छु
अहिले उ लुट पुत लुट पुत गर्छ मलाई चिनेर
उसलाई लाग्छ म पनि उसकै जातको
अहिले त मेरो बेहुरा पनि कुकुर जस्तै भएको छ
हड्डी दिन्जेल म उसको बफादार हुन्छु
दिएन भने भोलि देखी भुक्छु सारै भए तोकी दी हाल्छु

कतै तिमीले जित देखेउ होला मेरो मा
समय संग म हारेको पनि थिए                                                                                                                                मैले आज केही पाएको छु भने
समय मा तिमी भित्र हराएको पनि थिए

लुक्ने आँसु लुकी दिन्छ आँखा भित्र नै
दुख्ने मुटु दु:खी रहन्छ भित्र छातीमा
समय बग्दै जान्छ हामी यात्री बन्छौ
आफु सिट बोकेर ल्याएको मन भित्रको बोज
समय पुग्दा , समयले फर्काइ  लान्छ

कदापी म कहिले भत्किएको थिएन
बाटोको घुम्तीहरु देखेर म डराएको थिए
मेरो विश्वास यति साह्रो आत्तिएको थियो
यो मन त्यसै कापी रहेको थियो
कदापी म कहिले भत्किएको थिएन

बन्दी बन्छ साझ पिन्जारामा त्यसै त्यसै                                                                                                                             मेरो रात किन बद्लिन्छ म त्यहा न भइ                                                                                                                     बद्ली जाने मनहरु झन् यहाँ धेरै धेरै
आधा रात मा किन बिउझिनछु
सधैं म एक्लै एक्लै

आकाश को सुन्यतालाई हेर्छु
मेरो आवाज गुन्जिएर बसेको होला
फेरी जमिनमा हेर्छु हल्लै हल्ला सुन्छु
तर मलाई सुनी दिने कोहि हुँदैन
यदि म नै म यहाँ न भइ  दिए

अाकांक्षलाई कस्दै राखेको छु
कठोर मन को डोरीले
इच्छा को हुरी चढेर पोखी जान्छु
चाहाना भित्र
ताेडछु भन्छ मेरो मनोबल यो कपटी
इच्छाले
मन तिमी सुन्दर मन मात्र भएर बसी देउ
कुनै इच्छा प्रकट नगरि कन

आँखाले होइन भावनाले जब छुन्छ
भन्छु चाहना न आइ दियोस मन भित्र
गाह्रो पर्छ समाल्न रोई जाने भावनालाई
सक्दिन आँसु सरि बिताउन बाकिको जीवनीलाई

म बिउँझेको बिहानीमा                                                                                                                                              तिमी म सित नयन भएर बिउँझी देउ  
म निदाएको आँखा भित्र                                                                                                                                         तिमी म भित्र सपनी भएर बसी देउ
मेरो हर बिहानी तिम्रो कोमल स्पर्श बाट
शुरू होस
मेरो हर दिन तिम्रो सपनीहरु ले सदा सजियोस

निश्चल धड्कन भइ म भित्र सदा धड्कि बस
चोखो रगत बनी मेरो शरीर भित्र बग्दै बग्दै बस
हर क्षण तिम्रो विश्वास सदा यो हृदय मा छाइ रहोस
क्षण क्षणमा तिम्रो तस्बिर यो आँखा ले देखी रहोस

कच्चा डोरी किन न होस् मजबुत बनाउने
प्रयाश हाम्रो होस
कुनै पनि सम्बन्ध समुन्द्र को छालमा निक्लेको
नाउ जस्तै हो
तर हाम्रो सम्बन्ध शीतल बगिरहने पवन जस्तै होस

मेरो आजको रंग फिक्का छ
विदुवाको सेतो वस्त्र जस्तो
तिम्रो आजको रंगलाई सोध
विदुवाले मन भित्र कस्तो रंग                                                                                                                                     सोचेको होला

रित्तिएकाे रंग सेतो र कालो हुन्छ
विदुवाको सिउदो उजाड जंगल जस्तो.                  
मैले टेकेको माटो न रंगहरुले रंगिएको छ
गाउँ घर न कुनै रंगहरुले घेरिएको छ
मेरो आजको रंग फिक्का छ

मुकुण्डो भित्र छेकिएको छ अनुहार  
कुन्चै अनुहारहरुमा दल्नु रंग  
कुन रंगले रंगगाउनु भन मुकुण्डो भित्रको अनुहार
मेरो आजको रंग फिक्का छ

जानीजानी कति भूल गरे
अन्जान मा पनि कति भुल गरे
सियोको टुप्पोमा राखेर पनि                                                                                                                                  जीवनीलाई हेरे
कति सपना त्यही सियो को टुप्पो मा
अल्झीरह्याे
कति सपना त्यही सियोमा ऊनेर पनि
मर्यो
यथार्थ देखि धेरै टाडा भागी रहे
सपनी सित म धेरै बेर रमाए

चिनेको बाटोलाई दोस्रो पल्ट पनि
नचिने झैँ गर्दै हिडी रहे
धाेका खादै फेरी धाेका दिनेहरुको
बीचमा म हिडीरहे
बाटोमा काडाहरु धेरै अंगाले माया गरे
काडा को चोट अहिले महसुस गरे
सडक को बत्ती सित रातलाई पनि दिन                                              
सम्झीदै हिडीरहे
सुर्यको किरण कस्तो हुन्छ भनेर अहिले
पो थाहा पाउन थाले

मीठा पलहरुमा म कहिले भुले
त्यही यादहरु लिएर आज फेरी म भुले
एक एक पाइला मा अतित समेटिएको छ
त्यही अतित मा आज फेरी म भुले

उकालो मा पसिना भित्र लुकेको म
म भित्र लुकेको एउटा ढुक ढुकी
सपना सित लुकेको एउटा अाकांक्षा
मधहाेश पाइला चल्दै छ चल्दै छ

लेख्दै छु कथा यो जिन्दगीको
शब्दहरु  कहाँ गएर टुंगिने हाे                                                                              
हिड्दै गरेको पाइला को गन्तब्य पनि                                                                                                                             कहाँ ,कता , कहिले रोकिने हो

मीठा पलहरुमा म कहिले भुले
त्यही यादहरु लिएर आज फेरी म भुले

शून्य आकशमा उडिरहेको
विचार                                                                                                                                                                      अदृश्य हावा भित्र बगिरहेको
कल्पना
दर्शन खोज्छन ढुंगामा पनि
निराशा
ढुक्कले बस्न न सक्ने हामी
चाहना

सम्झना मात्र बोकेर पर्खि रहने
मुटु
हाँस्दै सुरु हुने , रुन्दै बिदा दिने
माया
शुन्य बाट सुरु , अन्त पनि शुन्य
जीवनी

सिमित छन् सोच सबैको यहाँ
तर किन बन्न खोज्छन विद्वान सबै यहाँ
कसैले किनेको छैन स्वर्ग यहाँ
नर्ग सित किन डराउछ सबै यहाँ

आज यो रात तिम्रो हो भने
दिन कतै कहीँ कसैको हुन्छ
सुन्दर, रमणीय आज हुन्छ भने
दु:ख पनि कतै कहीँ अल्झेकाे हुन्छ

कहिले काही यो मन मा
आक्रोश उत्पन्न हुन्छ
विवश भएर यो मन ले
युद्ध को एहेलान गर्छ
पैतालाले धर्ती टेक्दा
जब काडा माथि मात्र
टेकि पठाउछ
त्यहा जंग को  घाेसना हुन्छ
लड्नलाई खुकुरी अहिले
बाेँधाे भइ सकेको छ
लड्नलाई कलम पनि
मसी न भएर भुइमा लडी रहेको छ
यहाँ समय छैन
तिम्रो मा के छ त्यही लिएर निक्ल
अब समय छैन

बिउझिदा अन्धकार नै थियो
जुनको उज्यालो पछौदै हिंडे
रातको शीतलाई टेकी पठाए
चर्याक्क गरेको आवाज संग तर्सिए
म डराए यो सुनसान परिवेशमा
अन्धकारले मात्र लपटेकाे यो रात

हावा लाई यकीन गर्दै पछी पछि हिंडे
कति बेला तुफान मा परिणत भ्एछ                                                                                                                                     थाहा पाएन
हुरी बताश ले उडाएर ल्याएको एक
थोपा पानी मेरो अनुहार मा पर्‍यो
थाहा भएन मलाई गरेको भरोशा पो थिएछ

हताश यो हृदय थकित झै भयो
अन्धकार सित म डराउन चाहन्न
तुफान देखी म भाग्न चाहन्न

कुनै आवाज सुन्न मन छैन
भिडहरु देखि भाग्दै हिडी रहेको छु
भाग्न मन लाग्छ भावना को मोह बाट
एक्लै सुनसान सुनसान हुन मन लाग्छ

जब म  शून्य भित्र प्रवेस गर्छु
त्यहा शुन्यलाई बुझ्ने प्रयाश गर्छु
शुन्यता भित्र पनि  कुनै आवाज छ
त्यो आवाज  भयानक छ
तब मन रित्तो हुन्छ संसार बाट
त्यती बेला तिमीलाई भुली सकेको हुन्छु

खल्लो भएर आउछ भित्र बाट मन
भित्री शान्ती , भित्री वोध हराउछ
खोज्दा पनि न मिल्ने , किन्नु पनि न मिल्ने
शान्ती , वोध यही हावा मै उडिरहेको छ
न देख्न सक्छु न महसुस गर्न सक्छु

शान्ति पाउन के के गर्नु पर्ने हो
शान्तिको लागि लडाईं हुन्छ
शान्तिको लागि सब कुरो त्याग गर्छ
शान्तिको लागि पुजारी विश्व पूजा गर्छ
मानिसको जहिले पनि अशान्ति मन

खुशी भए झन् अकांक्षा बद्छ
अपुरो अकांक्षामा दु:खी बन्छ
छाती चिरेर अशान्ति कहाँ निकाल्न सक्छौ
आँसु पुछी दिएर कहाँ खुशी दिन सक्छौ

हिमालको चिसाे सित चिसिनु सक्दैनौ
समुन्द्र को छाल लाई नाग्न सक्दैनौ
रेगिस्तानमा गर्मिको प्यास मेटाउन सक्दैनौ
आखिर शान्त त काहिँ छैन रहेछ
शान्त आफ्नै मन भित्र खोज्नु पर्दो रहेछ

भुलेको तिमीलाई पटक पटक
सम्झना मा किन आई दिन्छौ
घाउ भरि सकेको यो मुटुलाई
पटक पटक धुखाऊन किन आऊछौ

उडेर जान्छु म कता कता
बस्ने बासको हागाँ भाची गयो
बस्नु त मन छ सितल छहारीमा
मायाको छहारी नै कहाँ लुकी गयो

खुशी लिएर तिमी धेरै टाढा भयौ
आँसु र खुशी बीच म अल्जेको बेला
बिचलित भएर म बसे त के भो
रित्तो मुटु लिएर बाचेको बेला

देखेर नदेखे झैँ गर्नु पथ्यो
माया गर्छु तर नभन्नु पर्थ्यो
अब सबै त कुरा बिग्री सक्यो
आँखाको आँसु नदेखाउनु पर्थ्यो

बोकेको झोला खालिनै थियो
भारि नहाले भए चुत्तिदैन थियो
बोज बोकी त हाल्यो यो काधले
गरुङ भयो नभन्नु पर्थ्यो  

कुनै पनि बाटो बाटोनै त थिएछ
यात्रीको यात्रा नै दिशा बिपरित थिएछ
पहिलेनै बुजेर यात्रा गरेको भए
आधा बिचमा बाटो हराउदैन थिएछ

थाहा छ दिन उज्यालोनै हुन्छ
रात , रातनै हो सधा अन्धकार
थाहा छ धर्म गर्नु पर्ने हो भनेर
पाप त आखिर पाप नै हुन्छ

जतिनै उज्यालोमा बसेर
ज्योतिलाई समात्न खोज्छौ
अध्यारो बिचार सधा अन्धकार नै हुन्छ
साकारात्मक छु जतिनै भन्छौ
नाकारात्मक आखिर नाकारात्मक नै हुन्छ

जिन्दगी गणित जस्तै त हो
जोड्ने र घटाउने
दिनको उज्यालो खोज्दै जब
रातको सुन्यता मा प्रवेस गर्छौ
आखिर सुन्य बिना जीवनको गणित
हुँदैन रहेछ

जीवनको यात्रामा जीत मात्र खोज्दै हिडे
हार सबै पाइताला ले कुल्चेर राख्न खोजे
खुशी हुदै दुनियाँ सित जीत मनाए
दो बाटोमा अलपत्र भएर एक्लै हार मनाए

व्यावहारिक भएको सबैले हर दिन कुरा गर्छन्
भावुक भएर हर दिन आफु भित्र आफै हारे
यथार्थमा म जे थिए , त्यो म कहिले बन्न खोजेन
वास्तवमा आफैले आफैलाई चिन्ने प्रयाश गरिन

अलपत्र भएर हिड्ने प्राणलाई एक पल्ट साेधे
कतै कहिँ भ्रम माझमा अल्जेको त छैनौ
अङकुसेमा झुण्डेकाे मायालाई एक पल्ट साेधे
जीवनले कहिँ कतै झुक्काएको त छैन

शिर उठाउँदा हाम्रो आँखा जुझेकाे
शिर निउराइ लाजले तिमी भागेकी
हिज जस्तै लाग्छ समय कुदेर कहाँ पुगेछ
लजालु आधारले अहिले पनि घायल बनाउँछौ

समय सँगै उमेर ढल्केर गयो
समय सँगै विश्वास बढेर गयो
समय सँगै माया  बढ्दै गयो
सँगै जिउने , मर्ने खाएको कसम
अझै दह्रो भएर समय संग बग्दैछ

आकाशको जुन तारा न दिननै सक्थे
अहिले पनि कहाँ दिन सकेको छु र
मेरो आदर तिम्रो हर बिहानीमा हुन्छ
जीवनको अन्त सम्म तिमीलाई मेरो
साथ हुन्छ

गर्मीमा कोठाको फ्यान जस्तै
हर दिन , रात गुमी रहेको छु
सबैलाई सितल ता दिन खोज्दा
आफु भित्रको मोटर तातेर
घामको छेउमा पुगेर आफै
जल्न लागेको जस्तो भएको छु
ठण्डा महिनामा आगो भएर
न्यानो भइ दिनु पर्छ
बर्खा मा छाता भएर भिज्नु देखि
जोगाउन पर्छ
बसन्त ऋतु मा फुल भएर फुली दिनु
पर्छ
यो ऋतुहरु पनि कस्तो है
समय समयमा बदलिनु पर्ने
किन एकै नासको ऋतु न भएको है ?
सदा बदली रानु पर्ने

लथालिङ भाताबुङ पारि दिएछ
गदेउला जस्तो चल्ने दिमागलाई
सर्प जस्तो ठुगी हाल्ने ओठलाई
अर्थ शास्त्रको बानले सिलाई दिएछ
बिना मुल्यको सृझना लेखेर
टाईम पास गरेको भन्दै                                                                                                                                     कलाको अपमान गर्दै बसिरहेको छु

इस्कुस जस्तो हुनु मन लागेको छ                                                                                                                               फल , मुन्टा , जरा सबै खान हुने
कोइ कोइ बेला सिस्नु भएर भरै भरै                                                                                                                            सम्म पोलेर बसी रहनु मन लाग्छ
बोक्सी फुल भएर उसको बैठक कोठामा
सजिदिनु मन लाग्छ
पुरानो धिप्री बत्ति बनि कालो अध्यारो
चुलामा बली दिनु मन पर्छ
भारमा सुखाको दौरा भइ कन
चिम्ते माटो ले लिपेको चुलामा
अत्ति नअत्ति जल्नु मन लाग्छ
कालो देक्चीमा कालो दाल जस्तो
भक भक उम्लिनु मन लाग्छ
तिम्बुर र उसिनेको आलुको कथा
कोदोले बनेको रोटीको कथा
यो सबै बितेको मेरो तिम्रो कथा
सबै सबै पुरानो अतित भएर
गुन्द्रुक बनाको झैँ जमिन खनेर
खाल्डा भित्र गाडीन्दै छ मेरो यथार्थ

दिन आफ्नै प्रकारले बिद्दो रहेछ
रात आफ्नै प्रकारले निक्लिन्न्दो रहेछ
तर यो मन पो सधा अतालिँन्दो रहेछ
मन को तनाउ , जीवनको कस्ट
भोको पेट , नाङो शरीर , रित्तो मश्तिक
बिना शोरोत जीविका चलाऊनु पर्ने
कसैले पनि आएर दिन्छ आश्वासन
आशा गरेर समाचार पर्खि रहन्छु
खबर बिना निरासामा बित्छ दिन रात
मनलाई सम्झाउ छु निराश न हु
तेरो चुलामा पनि एक दिन देढो पाक्छ
मनलाई भन्छु मासु र भातको आसा नगर
त्यत्रो इच्छा , आकङछा लिएर न बश भन्छु
एक दुई वटा शुखा रोटि , कालो नुनको चिया
भए पुग्छ
मनको चाहानालाई रोक्ने कोशिस गर्छु
मस्तिकले के के सोचेर , यो मनलाई भड्काउछ
फेरी भौतिकबादी भनाएर सनशारिक  समुन्द्रमा
मोटी तिप्न्न म फेरी हाम फाल्छु

Happy Mother's Day

अलि कति ब्याकुल्ता मात्र हो
रातमा कोहि बेला निद आउँदैन
कोइ कोइ बेला बेचैन हुन्छ मन
यस्तै मा पनि ठिकै चल्दैछ जीवनी

अाैसधि त खानु परेको छैन अहिले
बेलुकी अलि अलि रक्सी चै पिउछु
नशाको झोकमा एक दुइ निन्द्रा सुत्छु
त्यस पछि आँखा टुल टुल हेर्दै

हर रात एउतै प्रश्न गर्दै बस्छु
मेरो परवरिशमा के भुल हुन गयो ?                                                                                                                          अभिन्न माया थियौ , मुटुको टुक्रा थियौ
कहाँ कति बेला मेरो भुल भयो सोचीरहन्छु
आमा हु म , सधा तिम्रै आमा हु म

जल्दै गरेको आगो हुँ
ज्वाला हौ आगोको तिमी
खरानी म भइ दिन्छु
भुप्रो भइ तिमी न्यानो दि रहनु

कोई बेला ज्वालामुखी भइ हाल्छु
विनासकारी हुनु देखी मलाई बचाई राख्नु
कोई  बेला माचिस भइ जली हाल्छु
तिमी सदा दियो भइ प्रकाश छरी रहनु

त्यही आगो सित जलेर जान्छ
हिड्दै गरेको , बोल्दै गरेको शरीर
जल्दै गरेको मनलाई नसोध्नु
जीवन आगो हो कि दियो हो भनेर

नजिक बाट नियालेर हेरे
निराश पन मात्र देखे अनुहारमा
मुटु जोरले हल्लिंदै थियो
शायद एक्लो पनले सताउदै थियो

पानी बोकेको बादल कति कालो हुन्छ
आँसुले भरेको उसको नयन पनि त्यस्तै थियो
भमराले भुलेको फुल कस्तो हुन्छ होला
पिरतीले बिर्सेको उनी पनि त्यस्तै थियो

गीतमा एउटा शब्द अपुरो भए जस्तै उनी
सागरमा एउटा छाल कमि भए जस्तै उनी
वास्तविकतामा सपनाहरु हराए जस्तै उनी
आज नजिक बाट नियालेर हेरे मैले उसलाई

थाहा छ तिमीलाई ?
मलाई केही पनि थाहा हुँदैन
तरै पनि
प्रश्न गरेर अत्तलाउछु
सबै चकित पर्छ
यो मान्छे पागल पो हो की
साँच्चै म पागल भएकोरहेछु
पागल हुनुमा पनि अर्कै मज्जा छ
तर तिमीहरु चै पागल नहुनू
भीदहरुमा आफैलाई एक्लो पाउँछौं
मानिसहरु बीच आफैलाई नौलो पाउँछौं
अफ्देरो मान्छे भनेर उपाधी नयाँ पाउँछौं
थाहाछ तिमीहरुलाई ?
मलाई केही पनि थाहा छैन र पो सोधेको
पग्ला भन्छौ भने पनि ठिकै छ
म त यो जीवन देखी रमाएको
पागल मान्छे हुँ

म बाहिर बाट,म भित्र बाट
फरक फरक अनुहार हुन्छ
एउटा अनुहारमा मुकुण्डो
अर्को अनुहारमा नकाब
भन्न खोज्दा
म फरिब
म झुठो
म चालबाजी
भन यहाँ को चै सोझा होला
भन यहाँ को चै लाटो होला
भन यहाँ को चै स्वार्थी न होला
भनौ भने म चै बाठो छु
तर कुनै काम नलाग्ने
उखान जस्तै जहिले पनि
दुई बल्द्यांग लडी पठाउछु
बोल्दा बोल्दै आफै प्रशंङ्ग
भित्र अलमल्ल भइ जान्छु
त्यस बिषय मा कुनै ज्ञान न भएर
तरै पनि तर्क गरेर बाथे मानिस हुनु पर्छ

उसलाई आज अन्तिम पत्र लेखे
गुनासो केहि छैन बस आँसु उपहार मा दिए
जीवन बिताएको सम्झना लेखे उसलाई
अधुरो कहानीको एउटा पात्र बनाए उसलाई
कुनै पनि कहानीको अन्त आँसु मा नै हुन्छ
यो सब्द उसलाई जीवनको यथार्थ भनि लेखि पठाए

सोचथे अब म भत्की सकेछु
म भत्केको होइन रहेछ यहाँ बाटो भत्केको रहेछ
उसलाई पनि चिट्ठी मा यही भनेर लेखि पठाए
तिमी ठिकै छौ यहाँ तिम्रो बाटो मात्र भत्केको हो
फेरी यहि भनेर लेखि पठाए
समालेर हिड कहिँ फेरी भत्केको बाटो हिडी पठाउला

यो प्रकृति र यो मन मा के नै फरक छ
प्रकृति बदली रहन्छ यो मानवको मन पनि
बदली रहन्छ
किन बदलिन्छ यो मन प्रश्न मात्र उठी रहन्छ
अन्तमा यहि प्रश्न लेखे यो पत्रमा
किन बदलियो तिम्रो यो मन ?

मुक्त आकाशमा उद्छ यो मन
पङ्छी सित भलाकुसारी गर्दै
बादल सित नाची हिद्छ यो मन
निर्वना भित्र प्रवेश हुन्छ यो मन

यो मन स्वतन्त्र हुनु खोज्छ सदै
कही न कही , केही न केही मा
अल्जीरहेको , उनिरहेको हुन्छ यो मन
दोधारे यो मन यथार्थ अंगाल्न मान्दैन
वास्तविकता आखिर वास्तविकता नै हुन्छ

कैद गर्छु आत्मा समुन्द्र को गहिराइमा
मोति टिप्ने आकङ्छा न बनोस यो मन मा
बरु छाल सित लड्छु जीवन भर
किनारा भेट्ने इचछा न बनोस यो मन मा

जीवनमा कुनै मोड़ भएर हिडे पनि
अन्तको मोड़ सबैको एउटै  हुन्छ
जतिनै घात पुराएर गयौ भने पनि
माया आखिर सबैको मायानै हुन्छ

पर्खाल देखी  बाहिर आएर हेर
अन्धकार देखी उज्यालो मा निक्लेर हेर
माया संसारमा सबैलाई बाटेर हेर
प्रकृति सित एक पल्ट गुनगुनाएर हेर

हराएको इच्छा  मुटु भित्र आलो पाउँछौ
बिर्सेको सपनाले तिम्रो बाटो हेरीरहेको पाउँछौ
रित्तो भाडाहरु एक एक गर्दै भरिएर आउँछ
मनको अध्यारोमा फेरी दियोको उज्यालो छाउँछ

माया दिनु धेरै सजिलो हुन्छ
माया पाउनु धेरै गाह्रो हुन्छ
माया गर्छु भन्दै भागी जानेलाई
बिर्शी दिनु धेरै गाह्रो हुन्छ

खुल्ला आकाश मा उडेर                                                                                                                                        साचो माया दिएर हेर
त्यती बेला मायालुको मायाको                                                                                                                                 मुल्याकन गर्न सक्छौ
मानिस भित्रको चोटलाई तिमीले                                                                                                                               आफ्नो सम्झेर हेर
यथार्थ मा लुकेको मायालुको                                                                                                                                  मनोभाव बुज्न सक्छौ

भित्रको भाव सित माया ऋण मा मागे
एक्लो पन को लागि माया पनि पैचो मागे
मायाको ऋण तिर्न नसकेर आँफै भिकारी भए
पैचो फर्काउनु नसकेर आफु सित आँफै नाङ्गो भए

बादल भित्र लुकेकाे
पानी हुन  पाए हुन्थ्यो
घाम भित्र लुकेकाे
ज्वाला हुन पाए हुन्थ्यो
हावा सँगै उडेको
पात हुन पाए हुन्थ्यो
फुल भित्र लुकेकाे
मिठाे सुगन्ध हुन पाए हुन्थ्यो
रातले जुन पर्खे झैं
जूनकाे शीतल  उज्यालो हुन पाए हुन्थ्यो
अाेठले मधुर मुस्कान पर्खे झै
त्यो मिठाे मुस्कान  हुन पाए हुन्थ्यो
मानिसहरूकाे दुःखमा
एउटा खुशी हुन पाए हुन्थ्यो
थाहा छ,याे हुन असम्भव छ
असम्भवलाई सम्भव पार्न पाए हुन्थ्यो                                                                         तर जीवनीकाे अाशा
तिम्राे अनि मेराे अाशा।

चुडिएको चंगा जस्तो खुला आकाशमा
हावाको लहरहरु संग एक्लै
बतासिरहेको छु
थाहा छैन बतासिन्दै कहाँ पुग्ने हो
मेरो बास रुख माथि हुने हो
या च्यातिएर लथालिंग हुने हो
जब मेरो साथ धागोसँग हुन्थ्यो
मलाई आकाश चुम्न मन पर्थ्यो
जब म चुडिए, बेसाहारा भए
अच्चम को संसार कस्तो संसार
म एउटा चंगा उसलाई प्रतिनिधित्व
गर्दै आकाश चिनाउने
जब म चुडीनछु उसले मलाई भुली जाने
लत्किएर कहिले तारहरुमा नाच्दै
गरेको हुन्छु
सँन्चोले कहाँ बाँच्न सकिन्छ
ढुंगाको झटारोले छिया छिया पारछ
अतालिन्छु भयानक दृश्य देखेर
के गर्नु चुप चाप बस्नु बाहेक केही छैन

पानीको यात्रा
मानिसको तिर्खा मेटाउन
बादल देखि झरी बन्छ
खोला बन्छ , कुवा बन्छ
धारा बन्छ के के बन्छ
स्वार्थ मानिस
रुखहरु कात्छ , प्रदुषण फैलाउछ
फेरी पानि प्रकृति लाई गालि गर्छ
खडेरी लागेर शुखि सकेको रुख
विध्वंस हुन देखि नधाराइ उ उब्छ
उसलाई आउने सन्तानको चिन्ता छ
के हामी यसरि उभिन सक्छौ ?

आज नेत्रहीन भए,केही देखिन
आज बहिरो भए,केही सुन्दिन
आज लाटो भए जस्तो लाग्दैछ
आवाज उठाउनु पनि असर्मथ छु
प्रकृति ले पनि हामीलाई नै पिरोल्छ
उनीहरुको शब्द शब्दले पहिरो जस्तो हामीलाई थिचेर कहिले
नउठ्ने गरी पाताल मुनि दफन गरि दिन्छ
घास पात खाएर बाच्न पनि सक्दिन
लात खाए पनि गाश त खानुई छ
बाच्नको निम्ति
हिज जस्तो जीवनी छैन आज
यहाँ दानवहरुले चारै तिर घेरी सकेको छ
मृत्युलाई बोलाउन सजिलो छ
बाचेर फेरी जीवनु उति नै गाह्रो छ
कसरी बाच्छौ तिमी यहाँ
मन भरी प्रश्नहरु उठछ
यसको रोजाई अब आफु माथी छ
भोली गएर धेरै प्रश्न उठछ होला
तर मलाई आजको जिवनी जिउनु छ

लुत्रुकै भिजेको लगाको लुगा
शरीरको तातोले सुखी सक्यो
एउटा लगाको जिउको कात्रो
नयाँ फेर्न नसक्ने जिउदो लास
लाज पनि ढाक्न नसक्ने अवस्थामा
पहिचानले परिचय सापटी मागछ
पहिचान कहाँ बाट दिनु
जात र धर्म ले पनि सापटी मागछ
आफै  भिखारी सापट कता बाट दिनु
यहाँ को चै हो भिखारी ?

पहिचान , जात , धर्मले पिल्छेको मनुवा
समाजवादी , प्रजातन्त्रवादी ,आधुनिकवादी
भन्दै सदियो देखी कराइ रहेको छ
आन्दोलन देखी लडाईं
भुखमारी देखी खडेरी
घर जलाउनु देखी हत्या
कसले गरेको छ जंगल को जनुवारले
आकस बाट जमिन मुनी बाट समुन्द्र बाट
के राकक्ष दानव आएर गरेको हो त ?

धर्ती आमाले पनि कस्तो सन्तान जन्माएको
सबै छोरा छोरी बिग्रेको मात्र छ
कसैलाई आफ्नो घरको फिक्री छैन
कोही समाजवादी कोही प्रजातन्त्रवादी
कोही आधुनिकवादी
घर परिवारमा लडाईं गराउछ
एउटाले अर्कोको नाग काट्छ
अर्कोले कान काटि  दिन्छ
अब भविष्यमा मा सन्तान जन्माउनु अघी                                                                                                                         पुरा झोखाना हेरेर मात्र जन्माउनु होस् है

आज फेरी म जन्मे
किन म जन्मे थाहा छैन
तरै पनि म जन्मे
तिम्रो मुहारमा मुस्कान दिन
तिम्रो आँसुलाई खुशी मा बदल्लन
थाहा छैन आज फेरी म जन्मे

बर्षामा भिझ्दै झरीकाे संगीत
मनभरी आनन्दको लहर                
सावन संगै नयाँ शीतलता
चरा चुरूंगी नयाँ गीत रच्छ

बादल चिरी आएको किरण
जब तिम्रो लजालु मुस्कानलाई छुन्छ                                                                           तब एउटा नयाँ संसारको सृष्टि हुन्छ
वर्षा झरीमा नयाँ चित्रनै कोरिन्छ
घुम्टो उठाई लजालु नयन ले त हेर
छम छम घुंगुरूकाे आवाज संग त नाँची त हेर

मदूहोस यो रात तिम्रो अंगालो मा  लपेटि दिन्न्दा
रात पनि एक पल्ट अतालिदिन्छ
तिम्रो लजालु मुस्कान भित्र लुक्न सके
याे जीवनी नै मेराे सम्पूर्ण  भइ दिन्छ।

फर्किएन उ कहिले फर्केन
बिदाइ हुँदा फर्की आउछु भनेको थियो
औलिको औठी मैले पठााएकाे चिठी
तर उसको शरीर, औठी चिठी को साथ फर्केन

हेरन तिमीले दिएको खुशी भरोशा
मैले मुटु भरि गाठो बनाएर राखेको छु
तिमी आउँदा गाठो फुकाएर देखाउला भने थिए
आज यो आँसु सित बगाउदै छु  
फर्किएन उ कहिले फर्केन                                                          

चार वटा काधमा एउटा काध म हाल्छु
सेतो होइन कालो साडी म लगाउछु
रोक्दिन तिम्रो बाटो तिमी गइ त सक्यौ
फर्किएन उ कहिले फर्केन

भुइचालो आए जस्तो लर्बरिन्छ पाइला
मातेर बोले जस्तो लर्बरिन्छ बोली
पैरो जस्तै बगेको मनभित्र अनेकौ कुरा
भनझ्याङ भएर हेरेको हिमालका चुचुरा
पृथ्वी जस्तो मानचित्र कोरेको अनौठो मुटु
निधार , हातमा कोरेको रेखा भविष्य

छेक्न सक्दैन ममताको आचल
ममताको ऋण तिरेर तिरी सक्दैन
माया कहिले पनि काल्पनिक हुँदैन
ममताको आचल छेकेर छेकी सक्दैन

दुध संगै ममता उ भित्र गुलिन पुग्छ
कोण कोणमा ममता छाएर बस्छ
ममताको महक नाक बाट कहिले हतिन्दैन
आँखाको किरण बाट ममता कहिले मेतिन्दैन

रुन्दै थियो उ , अतालिने अर्को मुटु थियो
अत्तालिन्दै अङ्गालो हाल्छ ममताको आचल
कुनै फिक्री बिना उ मुस्कुराउन थाल्छ
वातावरन नै ममताले भरेर आउछ

बादल चिरेर आएको किरण
पहिले पनि देखेकै थिए
झरी पछि लागेको इन्द्रेनी
पहिले पनि देखेकै थिए
नदेखेको त विपक्ष पन

कहिले न भरिने मनको इच्छा
अहम नै अन्धो अहम नै ध्वंसक
के चडाउछ बाच्नेले चितामा तिमीलाई
एक मुठी माटो त्यो पनि दिन कन्चुश गर्छ
सबै जना भिखारी त रहेछौ
सबै जना नाङ्गो रहेछौ
आखिर सबै जना एक्लै

समालिनु नसक्ने गरि मैले पिए
रातलाई चिन्न थियो मैले पिए  
बेहोश हुने गरि मैले पिए    
अन्धकार सित डर लाग्थ्यो मैले पिए    

बिवश भएर हिडिरहे सडक बिचमा
आँसु  लुकाउदै आज फेरी मैले पिए
रित्तिन्दै थिए हर एक पलहरु मा म
 रित्तो छाती छाम्दै आज फेरी मैले पिए

त्यति बेला पनि नशा चढेको थियो
अहिले त झनै नशा भित्र घेरिएको छु                                                                                                                                             सोच्दै थिए अब न पिउनु पर्यो भनेर                                                                                                                            अचानक आज फेरी पी पठाए

एक छन् , जाहा थियो मिलन
दुई मुटु बीच थियो एक धर्कन
मौनता बीच बाट निस्कन्थ्यो माया
लझालु आधारमा हावाको सुस्केरा

ए पल ,जहा छौ त्यही बश
ए मन ,जहा छौ हराएर बश
माया अब मलाई बिर्सेंर हेर
धुकधुकी एक पल्ट रोकेर हेर

खालीपन जब हुन्छ हिर्दै भित्र
उदासी रोक्न सक्दैन छाती भित्र
एक छन् , जाहा थियो मिलन
एक छन् , जाहा थियो मिलन

बाटोमा कोहि पनि बदलिनु सक्छ                                                          
कतै बदले भने नयाँ यात्रा सुरु गर्नु                                                                      
बादलको पनि आफ्नै यात्रा हुन्छ
त्यस पछि पानीको आफ्नै यात्रा हुन्छ

रुनु मन लागे रोई दिनु नरोक्नु                                                                                                                                                 आँसुको आफ्नै यात्रा हुन्छ,रित्तिनु दिनु                                                                                                                                हास्नु मन लागे बेस्शरी हास्नु नथाम्नु.                                                                                                                                    खुशीको आफ्नै आँसु हुन्छ,झर्नु दिनु

एक पल थियो
तिमी थियौ म थिए
सपना पनि थियो
बिपना पनि थियो
कल्पना पनि थियो
यथार्थ पनि थियो
सन्ध्या हुन्दै थियो
तिमि थियौ म थिए

रातको समय थियो
जुन पनि थियो
तारा पनि थियो
चिसो बताश चल्दै थियो
मन पनि चिसिन्दै थियो
प्रभात हुनै लागेको थियो
तिमी थियौ म थिए

सन्नाटा छाएको थियो
तिमी पनि मौन थियौ
म भित्र सुन्यता थियो
एउटा मिलनको आज
बिदाइको नाटक थियो
एउटा नाताको अन्त थियो
प्रभात , सन्ध्याको अन्तिम मिलन थियो

मैले लेख्न न खोजेको कविता
के गर्नु तिमीले भन लेख्नु कि नलेख्नु
मैले लेखे भने तिमीले भन्छौ होला
यो मान्छे खत्तम रहेछ , चोर डाका पो रेहेछ
लाज सरम पचेको भतुवा पो रहेछ
के गर्नु लेख्ने मान्छेको जात नै यस्तो
आँखा ले देखे मनले मानेन लेखी हाले
अब न रिसाउ लेखी त हाले बरु दुई पेग थपी देउ
फेरी यो चडाएर हेर्ने र सोच्ने , मुटु र दिमाग फेरी अर्कै
सबैको गिदी एउटै ठाउमा भुटेर
थाल मा पस्की दिएर फेरी खानु दिन्छु
फेरी यिनीहरुको सोच र विचार कस्तो हुन्छ होला
मैले के लेखेको उनीहरुको दिमाग तातेर आएछ
मैले लेख्ने बानि छोड्दिन अरुहरु रिसाउनु छोड्दैन
शहर भरि जुलुस निक्लेछ फलानाको टाउकोको टोपी
र खुट्टाको जुत्ता चोरी दियो हरे
हरे मा जुलुस गर्नेको रात दिन हरे मानै चल्दो रहेछ
हरे बाबा भन अब मैले हरि ॐ हरि ॐ लेख्नु
कि हरेको बिसाइ मा लेख्नु
तिमी तेतिकै रिसाउछौ त्यसै कारण त भनेको
मैले लेख्न न खोजेको कबिता लेख्दिन भनेको
रिसाउनु  भन्दा बरु अजै दुइ पेग थपी देउ
यो पाली चै Double Black हुनु पर्छ है

मेरो आजको रंग फिक्का छ
विदुवाको सेतो वस्त्र जस्तो
तिम्रो आजको रंगलाई सोध
विदुवाले मन भित्र कस्तो रङ                                                                                          सोचेको होला

रित्तिएकाे रङ सेतो र कालो हुन्छ
विदुवाको सिउदो उजाड जंगल जस्तो.                  
मैले टेकेको माटो न रंगहरुले रंगिएको छ
गाउँ घर न कुनै रङहरुले घेरिएको छ
मेरो आजको रंग फिक्का छ

मुकुण्डो भित्र छेकिएको छ अनुहार  
कुन्चै अनुहारहरुमा दल्नु रंग  
कुन रंगले रंगगाउनु भन मुकुण्डो भित्रको अनुहार
मेरो आजको रंग फिक्का छ

कतै तिमीले जित देखेउ होला मेरो मा
समय संग म हारेको पनि थिए                                                                    मैले आज केही पाएको छु भने
समय मा तिमी भित्र हराएको पनि थिए

लुक्ने आँसु लुकी दिन्छ आँखा भित्र नै
दुख्ने मुटु दु:खी रहन्छ भित्र छातीमा
समय बग्दै जान्छ हामी यात्री बन्छौ
आफु सिट बोकेर ल्याएको मन भित्रको बोज
समय पुग्दा , समयले फर्काइ  लान्छ

कदापी म कहिले भत्किएको थिएन
बाटोको घुम्तीहरु देखेर म डराएको थिए
मेरो विश्वास यति साह्रो आत्तिएको थियो
यो मन त्यसै कापी रहेको थियो
कदापी म कहिले भत्किएको थिएन

बन्दी बन्छ साझ पिन्जारामा त्यसै त्यसै                                                                                                                                 मेरो रात किन बद्लिन्छ म त्यहा न भइ                                                                                                                                                                        बद्ली जाने मनहरु झन् यहाँ धेरै धेरै
आधा रात मा किन बिउझिनछु
सधैं म एक्लै एक्लै

आकाश को सुन्यतालाई हेर्छु
मेरो आवाज गुन्जिएर बसेको होला
फेरी जमिनमा हेर्छु हल्लै हल्ला सुन्छु
तर मलाई सुनी दिने कोहि हुँदैन
यदि म नै म यहाँ न भइ  दिए

कहिलेकाही , किनारालाई छोडी जाने
बग्ने पानी भइ दिन्छौ
कहिलेकाही , समुन्द्रको छाल बनि
डुबाइ दिन्छाै जीवनी
कहिलेकाही , बाध्यताको घुम्टो भित्र लुकी
धेरै टाडा भाक्न खोज्छौ
कहिलेकाही , एउटा आशा दिएर
धकेलि दिन्छौ निरासा पनमा

म अहिले एउटा प्रश्न भएको छु भने
त्यस समयमा म तिम्रो उत्तर थिए
म अहिले आएर तिम्रो समस्या भएको छु भने
त्यस समय तिम्रो समस्याको समाधान थिए                                                      झुठै झुठ ले भरेको त्यो मनमा
हाम्रो बिचको कथा एउटा मरीचिका मात्र थिएछ

हेर्छु सबैको सोच्ने विचार आफ्नै आफ्नै
रुन्छु आँसुको भल सबैको आफ्नै आफ्नै
धर्किने मुटु पनि सबैको आफ्नै आफ्नै
अन्तिम श्वास पनि सबैको आफ्नै आफ्नै

कोर्दै छु भुई मा आफ्नै छायाको चित्र
त्यो आकार मा , म त्यो भित्र छुईन
म भित्र को म मा , उ मेरो एउटा कैदी हो
मेरो छायामा , उ एउटा निर्जीव लास हो

म भित्रको कारागर मा बन्द भएको मेरो आवाज
शुन्यता मा आफै कहिले काही एक्लै सुन्छु
मेरो काल्पनामा आँखा भरी आएको चित्र
आफु भित्रको खाली क्यानबशमा
आफु भित्र आफ्नै चित्र कोर्दै बस्छु

यो एउटा जीवन हो , जीवन जीवित हुन्छ
त्यो भित्र माया , घृणा , आशा , निराशा
सबै पाएको हुन्छ सबै गुमाएकाे हुन्छ
कोर्दै छु भुई मा आफ्नै छायाको चित्र

दुख्ने पिडा पनि मेरै हो
दुख्ने घाऊ पनि मेरै हो
खुशी अनुहार पनि मेरै हो
खुशी मन पनि मेरै हो

छनभर को लागि बाटोमा भेतोको
मात्र हो तनाउहरु
ढल फल हुने जीवनी केहि छन को
लागि साटेको मात्र हो
लुकी जाने जवानी केहि छन् को
लागि पैचो मागेको मात्र हो

पात बाट खस्दै गरेको एक थोपा
पानी त हौ हामी
घामको किरणमा बिहानै बिलि जाने
सिट को थोपा त हौ हामी
रेगिस्तानको मिग्रत्रिश्ना भित्र लुकेको
प्याश मात्र त हौ हामी

रोएको आँखालाई होइन                                                                                 रोएको मन भित्र नियालेर हेर
मैले हराएको माया होइन
मैले गरेको माया रोएको पाउछौ
च्यातेर त देखाउन सक्दिन यो छाती
मेरो आँसु एक पल्ट अन्जुलिमा लिएर हेर

रित्तो भइ सकेको छ आँखा पनि
आँखा बाट आँसु बाहिर आउन पनि मान्दैन
न्यानो माया बिना , रितिएको छ संसार पनि
आँसु बगाएर बाटो बिचमा हिड्न पनि सक्दिन

देख्दैनौ मेरो आँसु मेरै नयन भित्र
जल्दैगरेको चिता मात्र देख्छौ आँखा भित्र
तिमी रुन्छौ भने म आँसु बनि बगी दिन्छु
तिमी दु:खी भै दु:खछौ भने म पिडा सहेर
तिम्रो निम्ती बाची दिन्छु
तिम्रो निम्ती आँसु बनी दिन्छु

एउटा निर्दोष नारि थिए म
तिम्रो नाम थपी दियौ यो  भाग्यमा
निशल भावना थियो यो हिर्दैमा
तिमीले कालो पोतो दियौ यो मनैमा

नारीले किन सहन्सिलता लिएर
जन्मनु पर्ने
नारीले के हिङ्शा सहेर यस संसारमा
बाच्नु पर्ने                                                                                                                                                                  नारी जन्मनु अगि नै संसार न देखि
मर्नु पर्ने
नारी बिनाको संसार बामे सर्दै गरेको
बालकलाई सोध

नारी ,                                                                                                                                                                       फाटेको कपडा सिलौनालाई चाहिने
सियो र धागो हो
नारी ,
बलुवा बाट पनि फुल उमार्नु सक्ने
त्यो छम्ता हो
नारी ,
हो उनी मेरो आमा हो , मेरो श्रदा हो
हो उनी मेरो ममताको आचल

कहाँ कसरी खोज्नु
उज्यालोमै हराएको आफ्नै छाया
कसैले भेटे सोधी देउ फर्की आउने हो कि हैन
बिना प्रतिबिम्ब उभी रहेको छु उज्यालो मुनी
कसैले भेटे उसलाई संदेश मेरो देउ

चादिनी रातमा जुनले ले पनि सोद्यो
हावा मा आएको फुलको बासनाले पनि सोद्यो
रात भरि अथैन् पार्दै सपनिले पनि सोद्यो
हराएको छाया फेरी भेटेउ भेटेन

कवितामा कविले बिम्ब हराएको जस्तो भएको छ
मैले यहाँ आफ्नै प्रतिबिम्ब हराएको छु
कसैले कुनै पनि अवस्तामा भेटेउ भने                                                                                                                                मेरो संदेश उसलाई सुनाइ देउ

नसामा हुँदा आँफैलाई  लुकाउन खोजेको होइन
मधिरा पिएर मैले जीवनी भुल्न खोजेको होइन
प्याला समाएर आफु बाट भाग्न खोजेको होइन
नसामा झुमेर ब्यथा पोखाउन खोजेको होइन

तिमीले कसरी बुझ्न सक्छौ मलाई , त्यसरी भुझ
मैले रक्सिको मित्रतलाई अगालेर जिएको होइन
कुन्चै मापदण्डमा तौलिन्छौ मेरो नसालु मायालाई
मैले मधिरा सित साईनो गासेर बाचेको होइन
कसैको लागी पिएर म रात भर डुलेको होइन

रात पर्दै जान्छ मेरो जीवनी सुरु हुँदै जान्छ
सपना देखी टाडा हुन खोजेको होइन
नसा भित्र जब म दुब्दै दुब्दै जान्छु
तब म आफैलाई भुल्दै भुल्दै जान्छु
नसामा हुँदा आँफैलाई  लुकाउन खोजेको होइन

सिउन फेरी सक्ने हुने भए                                                                                                                                                                   च्यातिएको मनलाई सिलाउथे
आँसु , आँसु नभई पानी भइ दिए
जीवनको प्याश मेटाउने प्रयाश गर्थे
एना भित्र पुरानो तस्बिर हुने भए
पुरानो जीवनी फिर्ता माङ्थे

त्यो समय मा फर्केर म जान सक्दिन
समयलाई त्यो छन् मा लगेर आफैलाई
उभाउन पनि सक्दिन
यात्रा मात्र रहेछ समय त्यस भित्र म थिए
समय बग्दै गयो बग्दै गयो म पनि बगी रहे

तिमीलाई उज्यालो मा खोजिरहे
आफैलाई अन्धकार मा हराए
बजार भरि हल्ला चलेको सुने मैले
कसरि भन्छौ मैले तिमीलाई घाट पुराए
                                                                                                             रात भर नसामा म डुबेको थिए
मर्ने प्रयाश मैले गरेको थिए
तिमीत खुशीमा हासेको थियौ
कसरी भन्छौ मैले तिमीलाई घाट पुराए

तिमी नयाँ सुर्यको बिहानिमा रमाएको थियौ
म त त्यही दोबातो भित्र अल्मलेको थिए
रातमा तिमी सन्चोले सुतेको बेला
बेहोसीमा मधुसाला भित्र म हराएको थिए
कसरी भन्छौ मैले तिमीलाई घाट पुराए

एउटा यात्रा यस्तो होस्
बाटो भरि सुन्दर यात्रीहरु भेटोस
बाटोको यात्री यस्तो होस्
सुन्दर बिचारको फुलबारी होस
अंगालो मार्ने यात्री धेरै हुन्छ
कसैको मनमा खोट न होस

मस्तिष्क ले आफ्नै यात्रा गर्छ
शरीर  को आफ्नै यात्रा हुन्छ
तर यो मनको यात्रा सुन्दर भावहरु
सित होस
आँखाको यात्रा अरु शरीर को अङ
भन्दा भिन्न हुन्छ
दिमागले आँखाले देखेको नराम्रो यात्रा
कहिले नअगालोस

छेकेर कसैको गन्तब्य मैले छेक्नु सक्ने होइन
खोसेर कसैको खुशी मैले पाउनु सक्ने होइन
मागेर कसैले मलाई यहाँ माया दिने होइन  
आफ्नो भाडा त यहाँ सदा रित्तो देख्छु
खोसेर मेरो जीवनी कहिले भरिने होइन

अग्लो अग्लो पर्खाल भित्र कैद छु लाग्छ
ठुलो ठेली किताब को सब्द भित्र बन्द छु लाग्छ
अनायस यो दिन रातलाई ओल्टाई पल्टाई हेर्छु
के को लागि ? किन मैले गरेको ?
एउटा रित्तो भाडा सुन्यतामा बजे जस्तो लाग्छ

कोहि बाहिर बाट नाङ्गो देख्छु
कोहि भित्र बाट नांगिएको देख्छु
लुगा लगाएर शरीर ढाकेर कहाँ हुदो रहेछ
आखिरमा हामी सबै नाङ्गो नै रहेछौ

रोएको आँखालाई होइन                                                                                 रोएको मन भित्र नियालेर हेर
मैले हराएको माया होइन
मैले गरेको माया रोएको पाउछौ
च्यातेर त देखाउन सक्दिन यो छाती
मेरो आँसु एक पल्ट अन्जुलिमा लिएर हेर

रित्तो भइ सकेको छ आँखा पनि
आँखा बाट आँसु बाहिर आउन पनि मान्दैन
न्यानो माया बिना , रितिएको छ संसार पनि
आँसु बगाएर बाटो बिचमा हिड्न पनि सक्दिन

देख्दैनौ मेरो आँसु मेरै नयन भित्र
जल्दैगरेको चिता मात्र देख्छौ आँखा भित्र
तिमी रुन्छौ भने म आँसु बनि बगी दिन्छु
तिमी दु:खी भै दु:खछौ भने म पिडा सहेर
तिम्रो निम्ती बाची दिन्छु
तिम्रो निम्ती आँसु बनी दिन्छु

मन्दिरमा गए पूजा गरे
शान्त खोजे यो मनलाई
गुम्बामा गए पूजा गरे
शान्त खोजे यो मनलाई
म किन धुखी छु ? थाहा छैन
के मा म धुखी छु ? थाहा छैन
अलमल छु म आफ़ुइ सित
वास्तविकतामा म भित्रको म
कतै हराए जस्तो छ यहाँ
रुखहरुले आफ्नो पात हराए जस्तो
आकाशले आफ्नो बादल हराए जस्तो
समुन्द्रमा छालहरु नभए जस्तो
किन म मन्दिर , गुम्बा मा नै जानु पर्ने
के म आफ़ु भित्र शान्त  खोज्न सक्दिन र ?
हर रात म हराउछु
हर रात म कराउछु
हर रात म चिथार्छु
आफ्नै टाउको भित्रको गिदीलाई  
अन्योलमा पार्दै सोध्न चाहान्छु
के शान्त अन्योलमा परेको गिदी मात्र हो ?

डोको भरि जीवनी बोकेर
हैसे गर्दै उ चौतारीमा थकाई बिसाउछ
माया देखाउछ बाटोले उसको पसिना हेर्दै
माटो र डुंगाले उसको मनको चोटलाई हेर्छ
बन जंगलले उसको बिर्सेको गीत सुन्न चाहन्छ
उसलाई दुनियाँले ठगि सकेको छ
पिडा देखि उसको मुटु पिल्शी सकेको छ
उसको हात उसको खुट्टाको ठेलाहरु बाट
भिर पाखुराले चोट खाएको नक्शा देख्छ
उसको जिउ को मैला बाट लाली गुराश ,                                                                                                               चापको फुलको मिठो मिठो बास्ना आउछ
उसको कस्तो बिडम्बना
काडे तारले छुटाएको सिमा जस्तो
चारै तिर बाट उ घेरिएको छ
एउतै भएको मानव अभिमान पनि
दोबाटोमा उ अलपत्र भएको छ
एक्लै सडकमा निक्लेर आन्दोलोंन गर्नु पर्छ कि क्या हौ भन्छ ?                                                                                   फेरी यो जडियालाई के पुगेन भन्छ होला  !!!!!!!!!

छेकेर कसैको गन्तब्य मैले छेक्नु सक्ने होइन
खोसेर कसैको खुशी मैले पाउनु सक्ने होइन
मागेर कसैले मलाई यहाँ माया दिने होइन  
आफ्नो भाडा त यहाँ सदा रित्तो देख्छु
खोसेर मेरो जीवनी कहिले भरिने होइन

अग्लो अग्लो पर्खाल भित्र कैद छु लाग्छ
ठुलो ठेली किताब को सब्द भित्र बन्द छु लाग्छ
अनायस यो दिन रातलाई ओल्टाई पल्टाई हेर्छु
के को लागि ? किन मैले गरेको ?
एउटा रित्तो भाडा सुन्यतामा बजे जस्तो लाग्छ

कोहि बाहिर बाट नाङ्गो देख्छु
कोहि भित्र बाट नांगिएको देख्छु
लुगा लगाएर शरीर ढाकेर कहाँ हुदो रहेछ
आखिरमा हामी सबै नाङ्गो नै रहेछौ

आँसु न बगी देउ यो नयन बाट
कुनै पिडा छैन मलाई यो छाती भित्र
बरु खुशी ब्यक्त गरि देउ हे मेरो मुटु
अरुको खुशीमा मलाई कुनै जलन छैन

आँसु तिमी बग्न चाहन्छौ भने
एकान्त , अध्यारो ठाउँ रोजेर बग
आँसु तिमी भित्रको नुनिलो पन
स्वार्थ संसारमा रुचऊदैन कसैले
आँसु तिमी निर्दोष छौ
दोष तिमीलाइनै दिन्छ यो दोगी मानिसले

आँसु आँखा बाट तिमीले सबै देख्छौ
फेरी किन तिमी बाहिर आउन चाहन्छौ ?
जब तिमी नयन बाहिर आउछौ
तिमीलाई राम्रो संगले बग्न पनि दिदैन
तिमीलाई पुछेर तिमी बाटै मेटाई दिन्छ
आँसु न बगी देउ यो नयन बाट

मैले बुझेको हिज
आज भन्दा भिन्द थियो                                                                                                                                भोलि लाई धेखेको छुइन
मन मा लाग्छ कस्तो हुन्छ होला
लाग्छ हिज र आज भन्दा भिन्दै हुन्छ होला
आसा त हो मान्छेको
उज्यालो र खुशी हुन्छ होला
तर र यदि शब्दकोश मा न भइ दिएको भए

कहाँ गयो होला ति दिनहरु
बेनिज को आलु र भुजाको झोल सरि
खबर कागज को शब्दहरु संगै चाटेको
कहाँ गयो होला ति दिनहरु
गौरी भैयाको चप खानु झादा भैयाले भनेको
आपिका इन्तजार था
गजक्क भएर दुइता को थाउमा चार वटा मंगाको
कहाँ गयो होला ति दिनहरु
भोला भैयाको आलुदमको लागी
गोजी मा पैसा नभएको
कहाँ गयो होला ति दिनहरु
रिङ्ग हल र क्यपितोल हल मा
गान्दी क्लास मा दिन भरिको तिन वटै शो हेरेको
कहाँ गयो होला ति दिनहरु
मन मन मै लभ मन मन मै ब्रेक भाको
St Terisa , Boarding अनि Municipal
school को केटि अगी आउँदा आँफै रातै भाको
कहाँ गयो होला ति दिनहरु
एउटा सानो कोठामा सबै मायाको साथ अताको
दाजु भाई दिदी बहिनी झगडा गर्दै फेरी मिलेर माया बातेको
कहाँ गयो होला ति दिनहरु
मुरै को दल्ला , रास्तेको पथर सित माया बसेको
कहाँ गयो होला ति दिनहरु
गाऊ घर मा मराउ परे तेह्र दिन्नै रुङ्नु बसेको
फेरी साथीले कोरा बाटै ताश खेलेको
कहाँ गयो होला ति दिनहरु
गाउ है गाउ  ले भरेको छाती भित्र
आजात  श्वास फेर्ने आफ्नो माटो खोजेको
कहाँ गयो होला ति दिनहरु
बेकारीमा गोजिमा पैसा न भए पनि
जीवनीलाई पाल्ने अत्तोत मोनोबल भएको
अब त सपना मात्र देखेको जस्तो लाग्छ
भोली फेरी भन्छु होला आजको दिनलाई सम्झेर
कहाँ गयो होला ति दिनहरु

किनेमा जस्तो गनाउने भएको छु                                                                                                                      किनेमा जस्तै गनाउने कविता लेख्दैछु
जीवनीको नाङ्गो चित्र मा गनाउने सब्द भएर
आफै कोरिन्दै छु
संगीतको बेसुरा धुन भर्छु यो गनाउने कवितामा
अज धेरै लेख्दै जीवनी लाई गनाउने बनाउछु
किनेमा जस्तो गनाउने कविता लेखेर

भत्ताबुङ लथालिङ गुन्द्रुक जस्तो कविता मेरो
सिन्कीको गनाउने झोल जस्तो भएको छ मेरो कविता                                                                                        सेलरोटी जस्तो गुमेर चुताएको छ मेरो कविता                                    
सुँगुर , रायो को साग र कालो दाल सित लपतिएको
छ मेरो कविता
स्वदिस्त म त समाजको गनाउने किनेमा हु

तिमीले जुनै सब्द लगाएर बोलाए पनि हुन्छ
बदनाम सब्द प्रयोग गरे पनि हुन्छ
घृणाको सब्द प्रयोग गरे पनि हुन्छ
गनाउने सब्द प्रयोग गरे पनि हुन्छ
कुनै पनि नराम्रो उपनाम दिए पनि हुन्छ
आखिर म त समाजको गनाउने किनेमा हु
तर भात सित मुछेर खायौ भने म धेरै स्वादिलो हुन्छु

म मर्दै गर्दाको मेरो अन्तिम कविता
शब्दहरुको लस्कर मलामी बनेको हुन्छ
कलमको मसि आँसु बनेर बगी रहेको हुन्छ                                                                                       मेरो किताब मेरो कपि चिता बनेर पर्खि रहेको हुन्छ

मेरो नाङ्गो शरीर हावाको सिम्फोनी सित
नाच्दै हल्ला गर्दै हिडी रहेको छ
म भित्रको नाङ्गो भावहरु गीत बन्न खोज्दा खोज्दै
रक्सी संग बिक्री भएर बाटोमा हलिन्दै हिडी रहेको छ
यो नाङ्गो संसार आज जीवनीमा बोज भएर
हर रात एक्लै एक्लै हिडी रहेको छ
मलाई मन पर्ने रंगहरु आज सेतो अनि कालो मात्र भएर                                                                        कालो कोठाको भित्तामा चित्र भएर झुण्डी रहेको छ

एउटा जीवनले जीवनी सोद्न्न कहाँ पाउदो  रहेछ
एउटा कुवाको पानी कहाँ समुन्द्र हुन पाउदो रहेछ

सम्झी बस्दा जीवनीको आफ्नै                                                       यथार्थ थियो
तिमी सीताको आजको मिलानमा
कुनै एउटा भावुकता थियो
किन हो तिमी लजालु आधार मा थियौ
हाम्रो हर वाक्यमा अतितको
कुनै झल्झल को थियो

मिलन र बिछोड पनि जीवनको
एउटा यथार्थ हो
हासो भित्र बाचेको जीवनी
एउटा नाटक जस्तो मात्र हो
आँसु भित्र बाच्दै गरेको जीवनी
समुन्द्रको छालले फाकेको एउटा
थोपा पानी जस्तो मात्र हो

यो मिलनले तिमी पनि भावुक भयौ होला
रात भरि , निद भित्र छथ पठायौ होला
अतितलाई सम्झेर कति आँसु बगायौ होला
मेरो पनि त्यस्तै हाल थियो यहाँ
अब म के भनौ , यसलाई एउटा यथार्थ
सम्झेर बाच्ने प्रयास गर

पानी माथि रङ मिसाई दिएर
रुप नै बदली दिन्छन
एउटा रङ माथि अर्को रङ थपि दिएर
अस्तित्व मेटाई दिन्छन
मिश्रण गर्ने बानि बसिसकेको छ
बदलिदै जाने यस संसारलाई
नकाब ओड्दै हरदिन बदलिने
बानी बसिसकेको यस संसारलाई
खोग्रो खोग्रो मस्तिक लिएर घुम्ने
रित्तो आत्मा मात्र देख्छु सडक भरि
स्वाँग गर्दै समाझ्लाई सुदार्छु भन्दै
कुदनेको हुल भित्र म पनि होमी पठाउछु
आफ्नो चरित्र माथि हरियो , रातो रंगले पोत्छ
भित्र लुकेको त्यो कालो रंग कहिले देख्दैन
यहाँ हर एकलाई कयौ रंगहरुको झन्डाले
उनीहरुको मानिस्तिकतालाई कैदी बनाएको छ
स्वतन्त्र भएर केहि सोच्न सक्दैन
उनीहरु machine जस्तो भएको छ
आफ्नो सिधान्त भन्दा किताबको सिधान्त ज्यादा बोल्छ
अहिले भोलि होलि को चाड आउनु पर्दैन
हर दिन यहाँ मानिसहरु भिन्दै भिन्दै रंग पोतेर
हिडी रहेको हुन्छ

बिहानी पाखा आफ्नो मातोको
सित्तल पवनले छोएर जादा                                                                                                                                             यो हीर्दै के भाको अचम्म
सान्त मन्त्रको आवाज गुन्जे जस्तो भयो
रित्तो पन भए लाग्थ्यो यो मनमा
आज किन हो नयाँ सुर्य उधाए जस्तो भयो
अन्धकार रातलाई चिरेर उज्यालो किरण जस्तो
आज किन यो मन प्रफुलित भयो

यी जंगलहरु मेरो प्रतिक्क्षामा
जुनी जुनी देखि उभेर बसेको आभाष भयो
यी फूलहरु मलाई सुगन्द छर्न को लागि
भिर पाखुरामा फुलेको महसुस भयो
मेरो निम्ति यी चरा चुरिंगीले
खुशी हुँदै गीत गाएको आभाष भयो
मेरो आगमनमा बन डादा
डम्फुको तालमा नाचे जस्तो लग्यो

आज त्यो दिनको सम्झना आयो
जब यो माटोलाई छोडेर टाडा भै जादा
भन्ज्यांग चौतारी रोएको झल् झल् को भयो
छनिक समय को फर्किए आज
फर्केर जादा कतै आसु फेरी
बररर झर्ने त हो कि

हे कवि न लेख कविता
जब सम्म तिम्रो मा पैसा छैन भने
हे कवि तिमी सम्बन्द नगास
तिम्रो कवितामा पैसा गनौदैन भने
तिम्रो कविताले तिम्रो खाना पस्किन्दैन
तिम्रो कविताले टाउको छेक्ने छत दिन्दैन
तिम्रो कविताले तिम्रो नाङ्गो शरीर छेक्दैन
तिमीले लेखेको सब्धहरु
भोख भोकै बाटोमा दुली रहेको छ
तिम्रो भावहरु बाटोको कुनामा
पानीले रुज्दै उभेर नाङ्गो संसार हेरिरहेको छ
हे कवि जब तिमीले लेख्न छोड्छौ
यहाँका आन्दोलनहरु लथालिङ्ग हुन्छ
हे सोझो कवी फेरी तिमीलाई उचाल्छ
यो स्वार्थ संसारले , तिमीलाई लेख्न बाध्य गराउछ
अब के लेख्न चाहन्छौ हे लाता कवि
त्यती खेर सम्झ
तिम्रो भोख
तिम्रो टाउको माथिको छत
तिमी भिज्दै गरेको त्यो बारीश
हे कवि तिमीलाई एउटा कुरा भन्न भुलेछु
तिमीलाई jocker मात्र सम्झंछ
समाझ तिमीलाई हेरेर हास्छ
तिमीलाई देख्ने बित्तिकै bore मान्छ
तिम्रो बोलीहरु अरुलाई पच्दैन्न
तिमीलाई देख्ने बित्तिकै भाक्न थाल्छ
म त अब के भन्नु तिम्रो कवि मन
एकै छिन मा पग्ली जाने
हे कवि तिमी धुखेको हुन्न्दैनौ ,                                                                                                                               तिमीले संसार धुखेको देख्छौ
तर संसारले तिमी धुखेको देख्छ
हे कवि तिमी टुटेको हुन्दैनौ
तर मानिसले तिमीलाई टुटेको देख्छ
हे कवि तिमीलाई गरीब र नाङ्गो देख्छ
मलाई लाग्छ तिमीनै संसारको धनि व्यक्तित्व हौ
मेरो एउटा सानो सम्झना संसारका ति महान कवि अनि
लेखकहरुलाई
जो अहिले पनि यस संसारमा छन् उनीहरुलाई मेरो salute छ
जो हाम्रो सम्झनामा मात्र सिमित छन् उनीहरुलाई मेरो बाट
हार्दिक श्रदान्जली

डुब्न लागेको घाम भएको छु भन्छ उसले
छितिश पारी बातै हेरिरहेको छु मैले उसलाई
आँसु सित बिताएको रातको दु:ख पोख्छ उसले
जीवन भर डरेलो लागेको मुटु भित्रको ब्यथा
कसरी भन्नु उसलाई

जीवन भर ओडने कपडा हो माया
न सानो भएर जान्छ न फाटेर नै जान्छ
रात सित साटेको दिन हो माया
न बादलनै लाग्ने गर्छ न अन्धकार नै हुने गर्छ
काडा बाट जितेको फुल हो माया
पाइतालालाई कहिले पनि काडा माथि तेक्न नै दिन्छ

सम्बन्ध गास्नु भनेको जीवनी समृप्रित गर्नु हो
माया भनेको दुई मुटु एक हुनु हो  
सम्बन्ध कहिले पनि टुटेर जान्छ
माया जुनी जुनी सम्म अमर भएर बाच्छ

डाढा पारी आधी हुरी चलेछ
मन मेरो यहाँ खिन्न भएछ
डाढा पारी पैरो गएछ
पैरो सितै मेरो मुटु पनि यहाँ बगेर गएछ
ज्योतिसिलाई हात देखाएको थिए
सबै ठिकै हुन्छ भनेको थियो
आज आधी हुरिमा मेरो गाउ ढलेर गएछ

गाउमा मेरो परिवार बिचलित होला
गाउका सबै मानिस भोख भोखै होला
मेरो आँसु ले उनिहरुको प्यास मेतिन्दैन
यहाँ म सुर्ताएर उनीहरुको नाङो शरीर दाक्दैन
यहाँ म चिन्तमा बसेर उनीहरुको पेट भर्दैन
अब त यो नाङ्गो सडक म मात्रै एक्लै पागल भएछु

कसैको चित्कार सुन्दैन यहाँ सबै मानिस बैरो भएको छ
देख्दैन कसैको ढु:ख यहाँ संसार सबै अन्धो भएको छ

एउटा कथा सुन्छौ भने उसको मनको कुरा भन्छु
माया भित्र ग्रिना पनि लुकेको हुन्छ                                                                                                                        बिस्वाश भित्र अबिस्वाश पनि लुकेको हुन्छ
एउटा चरित्र भित्र अनेकौ चरित्र लुकेको हुन्छ
एउटा आसा भित्र धेरै निरासा पनि लुकेको हुन्छ

उसले मायामा कति झुठ देखेको छ
उ कयौ रात झलेर जिएको छ
उसले सपनीमा सुन्धर संसार देखे पनि
बिपनिमा मा जलेको संसार देखेको छ

कयौ चोटी उसले अनिदो आँखा बिछाए आगन भरि
धेरै चोटी अगेनाको छेऊ मा रुँदै एक्लै एक्लै रात बिताए
सानो उज्यालो किरण को साहारामा जुनी बिताए
त्यो सानो अध्यारो कोठामा                                                                                                                              घामको किरणले उसको जीवनलाई कहिले छोएन

यो मधुसाम आज मधुसाला भित्र
मधिरा को प्याला सित रमाउदै
सांगीतिक महौल छ कोठा भरि
एक नजर म मधिराको प्यालालाई हेर्छु
उसले मलाई प्यासी नजरले हेर्छ
मेरो मुटु मेरो ओठ काप्छ
उसलाई म एक गुटको मा स्वात्त निली पठाउछु
मेरो मधुसमा यहि बाट सुरु हुन्छ

एउटा मथुको प्यास , उसको तृष्णा
जब नशा भित्र डुब्दै डुब्दै जान्छ
उसले जीवनीलाई टाउको बाट पनि नाप्छ
जीवनीलाई पैताला माथि पनि उभाएर पनि हेर्छ
केवल रकसी पिउदा निल्नु गारो भए जस्तो
त्यसको अनुभूति मात्र भए लाग्छ गिन्दगी