तिमीले पद्छौ भने एउटा कथा
लेख्छु
कथा भित्र तिम्रो लागी एउटा चिठी
समर्प्रित हुन्छ
तब पडनु जब तिमी देखी म टाडा
भएको हुन्छु
कथामा खुसीको दिन मात्र उल्लेख
गरेको हुन्दिन
त्यहाँ पिडाहरुलाई पनि अंगालेको
हुन्छ

बत्किएको बाटोमा लद्खरिएको पाइला
जीवन को हर मोडहरुमा पाउछौ
मैले लेख्ने कथा मा पनि त्यस्ता
टुटेको , फुटेको यादहरु समावेस
गरेको पाउछौ
न सोच म यहाँ भत्की सकेको भनेर

तिमीले सुन्छौ भने एउटा                                                                                                                                              गीत सुनाउछु
सब्दहरुमा हाम्रो सम्बन्द ले                                                                                                                                    प्रश्न गरेको पाउछौ
संगीतमा हाम्रो अतित रोईरहेको
पाउछौ
गाउँदा गाउँदै मलाई तिमीले
चुप चाप म एक्लै हराएको पाउछौ

डुब्दै गरेको कागज को नाउ ले
गन्तब्य खोजीरहेको
समुन्द्र को छालले सुनसान किनारामा
तिम्रो पाऊ चुम्न खोजीरहेको
सान्त पवन ले जीवन संग
सम्झौता गर्न खोजी रहेको

अचानक किनाराले छालहरुको
स्पर्श पाउन छोड्छ
कानको छेउ बाट आतिएको पाउको
आवाज ले छोएर जान्छ
मधूहोश यो रात मधिरा संग डुब्न थाल्छ
मनको कुनामा लुकेको एउटा काडा
एक पल्ट फेरी बाहिर आउन खोज्छ

कुमाले को हाडी जस्तै रहेछ
जिन्दगी
अलि कति ठोकर लागे टुटी जाने
माझी दाइको नाउँ जस्तो रहेछ जिन्दगी
अलि कति बाड़ी आए गन्तब्य लाई
कहाँ पुराई देने

त्यो दिनको प्रतिक्षा मा छु
मेरो मुर्दा शरीर भुई मा लडेको हुन्छ
तिमी सित बिताएको मिठो पलहरु
यो छाती मा लुकाएर राखेको हुन्छु
त्यही मिठा सम्झना सित मलाई
चितामा जलाई देउ
सदाको लागी यो संसार छाडेको बेला

बिलाना नगर्नु काहाली काहाली न रुनु
आँसु र बेधना त जिउदो हुदै दि सके
बरु हासी हासी यो संसार बाट बिदा दिनु
सके मेरो क्रिया काम न गर्नु
बरु सके चाड पर्व झैँ खुसियाली मनाउनु
सदाको लागी यो संसार छाडेको बेला

दुखी यो मन
दुखमा कम्जोर भइ गयो
मुस्कान पनि छाया जस्तो
पोको पारेको तिम्रो माया
आज अचानक फुत्की गयो
दुखी यो मन

भत्की सकेको मन्दिरमा
पुजारी खोज्दै हिडे
आस्था को दियो बाल्दा बाल्दै
हुरी ले किन हो दियो बुजाई दिए
म मातेर भगवानको बदनाम गरेको छुइन
मैले माफीको कुनै आशा राखेको छुइन

अचानक बाटोमा आज भगवान लाई भेटे
म मातेको थिएन मेरो बिस्वाश
उसले मलाई सोदे
मैले उसलाई भने दुई कतौरो पिएर आउछु
भत्केको मन्दिरमा फेरी आज हामी
भेट हुने

हजार रुप देखे यहाँ नकाब ओडेको
हजार भीडहरुमा उसलाई मात्र
देखे उ एक्लो भएको
फुल सबै फक्रेको देखे बैसमा
एउटा फुल नफुली मुर्झाएको देखे

मौसाम पनि पागल सरि भएको
देखे
आधी हुरीमा ऊ चित्कार गर्दै नाचेको देखे
तुफान सित उसको मुटु बगेको देखे
सिरानी उसको मात्र आँसु ले भिजेको देखे

काँडा मा बाँदीएको छ जीवन यहाँ
कोमल फुल ले बिजाएको उसको जीवन यहाँ
रित्तो अध्यारो कोठामा उ एक्लै छ
उ एक्लै छ,उ एक्लै छ,उ एक्लै छ

मेरो जीवनीको रंग पनि
सेतो र कालो त होला
कता कता सेतो होला                                                                                                       ज्यादा कालोनै त पोतेको होला
ज्याँदा दाँतेर आफ्नो                                                                                                        भुल लुकाउने
भेडा को छालामा                                                                                                                   म पनि त्यही बोसो त होला
सफेद झुठ बोलेर                                                                                                       आफैलाई कालो रंग भित्र लुकाउने                                                                                          समाजको भद्र मानिस नै त होला.                                                                                              जादुगरले अलमल्ल (elution or elude)                                                                                                                      पारे जस्तै मेरो झुठ ले
म पनि अलमल्ल पारी दिन्छु

जिन्दगीको कथा भित्र लुकेको                                                                                                                                कथा हो यो
एउटा हासो आँसु मा बदलिएको                                                                                                                          कथा हो यो                                                                                                                                                    कहिले सागर मा मोती खोज्दै                                                                                                                          गरेको कथा हुन्छ
कहिले माया भित्र बिस्वाश                                                                                                                               हराएको कथा हुन्छ

कति बदल्यो सिर                                                                                                                                            माथिको आकाश
नबदलिने उनी आज किन हो                                                                                                                              बदलिएर पराई भएछ
हावाको बेग संग उडी रहनु                                                                                                                                          पर्ने यो जिन्दगी
मेरो छेउ बाट हावा भइ कहिले                                                                                                                          बगी गएछ उनी थाहा नै भएन

छनिक मै लुटिन्छ एउटा                                                                                                                                 आशा जिन्दगीको
हेर्दा हेर्दै कुल्चिन्छ पैताला मुनी
अन्जान एउटा चोखो माया जिन्दगीको
जिन्दगीको कथा भित्र लुकेको                                                                                                                              कथा हो यो
एउटा हासो आँसु मा बदलिएको                                                                                                                                कथा हो यो

घरको आगन आज सुन्य पाए
सदा झैँ त्यहाँ हसिलो अनुहारमा
स्वागत गर्ने त्यो ढुक ढुकी थिएन
त्यो आवाज थिएन नानी थाकेउ होला,                                                                                                                   भोक लाग्यो होला भन्ने                                                                                                                                   आवाज सदाको लागी थिएन
कराई कराई रुन थाले म
बिलाप गर्न थाले म
सदा जस्तै म प्रतीक्षा मा थिए
नानी के भयो भन्दै अतालिन्दै आउने
त्यो आवाज सुनिन् ,न उनी नै त्यहाँ आए
मलाई फकाई फकाई लोरी सुनाउदै
सुताउने उनी आज कहाँ सुतेकी होली
भोको छ भन्दै मलाई                                                                                                                                         जबर जस्ती खाना खिलाउने                                                                                                                                    मेरो प्यारो आमा
उहाँ कतै भोकै त छैन होलिन
जब म सानो बाबु हुँदा अनि                                                                                                                                     खुशी हुँदा तपाइको पर्वा गर्दिन थिए
जब म दुःखी हुन्थे तपाइलाई खोज्थे
तपाई को अमुल्य ममताको मूल्य
अहिले बुज्न थाले
तपाई को कोमल स्पर्श को कमी
अहिले गर्न थाले
भगवान सित प्राथना छ                                                                                                                                             मेरो अर्को जनम मा पनि                                                                                                                                     तपाइको कोख बाट जन्मिनु पाउ
आमा ,आमा ,आमा , आमा , आमा

माया को अलिकति आभाश                                                                                                                                       देउ मलाई
जिउने आराधना तिमीलाई                                                                                                                                    सुम्पिने छु
बिस्वाश मा बनेको सम्बन्धकाे                                                                                                                                  भरोसा देउ मलाई
मेरो अन्तिम स्वास पनि                                                                                                                                          तिमीलाई सुम्पिने छु

एउटा मुस्कान कहिले अपुरो छैनौ
तिमी आफै भित्र तिमी पूर्ण छौ
बिशाल आकाश को शान्त पन हौ
त्यही शुन्यता भित्र एउटा आवाज हौ
आगो भित्रको न्यानो पन हौ तिमी
मलाई छोएर जाने हावाको                                                                                                                                         शितलता हौ तिमी

कसरी बयान गरु तिम्रो समर्पणको
ब्याखा गरु कसरी तिम्रो                                                                                                                                     हर एक त्यागहरुको
जिउनु को कारण अनेकौ हुन्छ
तिमी नभए यो जीवन मर्नुको                                                                                                                                      बराबर हुन्छ

घाम,तारा,जुन बाट उज्यालो चोर्दै
पिरतीको संसार सजाउन खोजे
हिमाल,खोला,नदी बाट सुन्दरता चोर्दै
प्रेम को सुन्दरता बढाउ न खोजे                                                                                                                 शीतल पवन,चोखो झरना बाट
मायालाई शीतलता दिन खोजे

जीवनी सोचे जस्तो भए तिम्रो पिडा
मेरो छातीमा लुकाई दिन्थे
तिमीमा आएको आधी हुरी मा
पर्खाल भएर म उभी दिन्थे
दैवकाे कस्तो खेल कष्ट तिमीलाई दिएर
रमिता मलाई हेर्न लगायो

आँसु मा तिम्रो निराश पनको
मलाई आभाश हुन्छ
खै म के गर्नु                                                                                                                                 न देउता नै बन्न सक्छु
न दानव नै बन्न सक्छु
एउटा आशा मात्र छ मुटुमा
तिमी फर्की आउछौ
तिमी फर्की आउछौ

मदिराको प्याला मेरो अगि छ
मेरो अगि मदिराको प्यला छ
अध्यारो रात झरीले भिजेको छ
मेरो आँखा किन हो किन नसामा
रितिएको छ

आफै समालिन खोज्दा सडक मा
लडेर अतित हरु संग ठोकिन पुग्छु
बेहोसीमा कराएर तिम्रो नाम लि पठाउदा
गल्लीहरुमा आफै बदनाम भइ पठाउछु

कसरी अंगाल्नु आफैले आफैलाई
लथालिङ् भएर सडक भरि छरेको बेला
कसरी समाल्नु आफैले आफैलाई
पाउहरु गुङ्गुरु संग नाचेको बेला

आँखाले कसलाई खोजेको
भिडहरुमा
मुटुले कसको स्पर्श खोजेको
जीवनको मोडहरुमा                                                                                                                                          सुनसान बाटोमा जब एक्लो भएर
बाच्नुको अर्थ खोज्न थाले
काडा र फुलको भिन्नता                                                                                                                                    अहिले बुज्न थाले

हरियाली बन दाडा अति सुन्दर संसार.                                                                                                                                     म भ्रम मा थिएछु,सपनामा थिएछु                                                                                                                                          सात रंग ले कोरिएको इन्द्रेणी रंग                                                                                                                              त्यस भित्र केवल तिमी मात्र प्रतिबिम्भ थिएछौ
जुन्केरी को उज्यालो पछौदै हिड्ने
बस म भड्किएको एक्लो यात्री थिएछु

पात जब सुखा भएर झर्न थाल्छ
तब आफ्नो अस्तित्त्व बुज्न थाल्दो रहेछ
आँखा ले मेरो यथार्थ खोजेको रहेछ
मुटुले मिर्तिउ को स्पर्श खोजेको रहेछ
रात को त्यो सुनसान बाटो अनि म
रुख बाट झर्दै गरेको पात अनि म
पानीको एउटा थोपा अनि म
स्वार्थी जीवनी केवल म अनि म मात्र

उज्यालो देखी म धुर भए त के भो
पीडा मा अाँसु सितै म झरे त भो
रात लाई अङ्गालिन्दै हिडे त के भो
फुल सित काडा भएर फुले त के भो

पुर्णिमाको रात मा जब नाङ्गिनछ पिरती
एउटा हतास आत्मा बेहाल हुन्छ
अधुरो कहानीले जब आत्महत्या गर्छ
सुन्य आकास को गति त्यही बन्द हुन्छ

जल्दै छ मुटु आज किन हो कुनी
आत्मघात गर्ने मायालु लाई हेरेर
जिन्दगी म देखी ताडीनदै छ किन
हो कुनी
बिस्वाश आगोमा खरानी भएको हेरेर

उड्ने बादल जस्तो उसको यो मन
बदलिने मौसम जस्तो उसको यो सहर
एउटा उ सित को पुरानो सपना
ओझल जीवनमा कहाँ हराई गयो

सिरानीले सोध्छ मेरो भावना
आँसु सितै तिमी माथी बगाई दिए
आँखा ले सोध्छ मेरा सपनाहरु
रात भर अन्धकार सित साती दिए

त्यो समय को,त्यो छन्                                                                                                                                              बिहानी अनि साँझ
त्यो उदाउँ दै गरेको घाम                                                                                                                                              त्यो निक्लन लागेको चन्द्रमा
त्यो एउटा जीवन, त्यो एउटा कथा
त्यो एउटा हासो ,त्यो एउटा रोधन

म अनि म भित्रको तिमी
तिमी अनि तिमी भित्रको म
एउटा ज्वाला मुखी पहाड
एउटा हिम ले भरेको हिमाल

निर्जिउ पहाड मा फुलेको फुल
सहर को बगैचा मा फुलेको फुल
एउटा स्वच्छ वातावरण मा फुल्छ
एउटा प्रदुषण मा दक्मककाउ छ

फुल त फुल नै होनी दुवै
फरक उसको बासना मा पर्छ
सुन्दर उसको रंग हरुमा पर्छ
तर फुल त फुल नै होनी दुवै

मदिराको प्याला मेरो अगि छ
मेरो अगि मदिराको प्यला छ
अध्यारो रात झरीले भिजेको छ
मेरो आँखा किन हो किन नसामा
रितिएको छ

आफै समालिन खोज्दा सडक मा
लडेर अतित हरु संग ठोकिन पुग्छु
बेहोसीमा कराएर तिम्रो नाम लि पठाउदा
गल्लीहरुमा आफै बदनाम भइ पठाउछु

कसरी अंगाल्नु आफैले आफैलाई
लथालिङ् भएर सडक भरि छरेको बेला
कसरी समाल्नु आफैले आफैलाई
पाउहरु गुङ्गुरु संग नाचेको बेला
मातेको छु एक्लै छु

पुरानो डायरी पल्टाएर हेर्दा
हिज तिमीले छोड़ेको माया पन्ना भरि पाए
निन्द लागेन रातभरि छतपठाए
छाती भित्र किन फेरी तिमीलाई छामी पठाए

पन्ना बीचमा चेप्तेको सुखा पात
सुरक्षित नै छ
पात माथी लेखेको तिम्रो नाम  
अझै तेही छ
डायरीकोआधाँ भाग अझै पनि        
खालीनै छ
बिधाको शब्दहरु पईचो मागी
भरिदिन मात्र बाकी छ
पुरानो डायरी पल्टाएर हेर्दा

उपहारमा दिएको थियौ एउटा कलम
मशी सकेर आधाँ जिन्दगी बाची रहेकोछ
डायरीलाई पुरा गरी दिनु सकेको छ
आफै जिन्दगी जिव्न्न सकेको छ

बादल जस्तो हुन पाए हावा सँग नाच्थे
आज बिन्दास आकाशमा उडीरहेको                                                                                                                                        भोली पानी भइ धर्ती मा छरिएको
हुन्थे                                                                                                                                                             पानी भए अझै राम्रो कसैको जीवनीको                                                                                                                                                                     तिर्खा मेट्न त सक्थे
हावा भएर उड्न पाए अझ राम्रो
कसैको जीवनीको स्वाश त हुन्थे
फुल भएर फुल्न पाए त हुन्थ्यो
कसैलाई खुसीयाली त दिन सक्थे

सेतो बादलको कालो दाग                                                                                                                              जस्तो लाख्छ जिन्दगी
चोखो पानीमा मिसेको                                                                                                                                   मैला पानी लाख्छ जिन्दगी
शुद्ध हावामा प्रदुषण                                                                                                                                               भए जस्तो लाख्छ जिन्दगी
फुल साथमै उम्रेको काडा                                                                                                                               लाख्छ जिन्दगी

कुनै गुनासो छैन्न यो जीन्दगीलाई
तिम्रो मुटु कुनाको एउटा                                                                                                                                       याद भए भयो जिन्दगी
तिम्रो रातको सपनी हुन पाए भयो जिन्दगी
कुनै गुनासो छैन्न यो जीन्दगीलाई

यो संसार एउटा
रंगमंच हो
म पनि एउटा पात्र हु
सायद यो एउटा एकल नाटक हो
एक्लो मन एक्लो पन
यसको सिर्शक हो
यसको नायक , निर्देसक , उदघोसक म नै हु
नाटक भएको धेरै साल भयो
यहाँ दर्सकहरु पनि छ
कहिले ताली बज्दैन
कहिले वाह वाह हुन्दैन
उनीहरु सबै बहिरा र अन्धो
त छैन होला
उनीहरु सबै जीवित नै छ जस्तो लाख्छ
की सबै जना कत्पुतली हो
या बोख ले चल्न नसकेको
या दरले हलिन्न नसकेको
         नाटक भित्र
मरुभूमिमा मलाई खोला बगाउनु छ
हिमाल माथी आगो बाल्न छ
सेतो सबै कालो बनाउनु छ
म निराश हुँदा हासेको चित्र कोर्नु छ

यो एउटा धर्का मात्र हो
कुनै सिधा देख्छु
कुनै बांगीएको देख्छु
यो एउटा रंग मात्र हो
कुनै सेतो देख्छु
कुनै कालो देख्छु
यो मन निस्वार्थ पनि हुन खोज्छ
यो मन धेरै स्वारथी नै हुन्छ
कसैलाई धेरै माया गर्छु
कसैलाई अवहेलना गर्छ यही मनले
बतासिएर कहिले आफ्नो बशमा पाउदिन
मातिएर कहिले आफैलाई म होसमा पाउदिन
कुल्चिएर सबै भत्काऊन खोज्छु
बनाउने मेरोमा कुनै क्षमता छैन
लोप भएर हराउन सक्ने भए
म यँहा बाट हराई जान्थे
मरणको सामना गर्ने मेरोमा
आट नै छैन

सुटुक्क तिमीलाई एउटा कथा भन्छु
फाटेको हाल्फ़ प्यान्ट लगाको
हातमा सुखा रोटी मगमा फिखा च्या
उसलाई हेर्दा आत्मा सन्तुस्त देखिन्छ
काक्रामा ढल्ले खुर्सानी दलेर खान पाए धेरै खुशी
गुडकाे मिठाई,मुराइकाे डल्ला खान
पाए उ खुशी
फिता चुट्टेकाे चप्पल त्यसलाई  फिङसियाेले अट्काकाे
ढुंगामा ठाेकेर बुडी औल्ली बाट रगत बगेको
दबाई को नाम मा मारापाचे को रस
चुवाको
म त्यसमै खुशी थिए जस्तो लाग्छ
अहिले आएर चाहना माथी चाहना
कहिले न पुग्ने मानिसको चाहना
सबैलाई अघि अाउने चाहना
म पनि त्यसमा सामिल छु                                                                                                                              थाकी सके तर पनि यो संसारले बिसाउनु दिन्दैन
सुटुक्क तिमीलाई एउटा कथा भन्छु
कतिनै जितेर हासिल गरे पनि
कतिनै जीवनी संग हारे पनि
जित्नेको , हार्नेको आखिर
त्यही चिता त रहेछ त्यही खाल्डा त रहेछ
जित्नेलाई पनि सम्झेको जस्तो गर्छ
हार्नेलाई पनि सम्झेकोइ हुन्छ
Faliur is the piller of success
अन्तमा गएर दुई जनानै बराबर रहेछ
त्यसैले तिमीलाई सुटुक्क भन्छु
तिम्रो सफलतामा मेरो हारको पनि भूमीका छ

न शब्द छ यो शब्दकोष भित्र
जीवनीनै लुकेको अाभाश हुन्छ सब्द को भुमरी भित्र
हिजको जीवनको पन्ना पल्टाई हेरे
निशपट अन्धकार भित्र                                                                                                                                        उभेको pमान्छेको ढुक ढुकी महसुस हुन्छ
कोटाएर उसलाई हेर्दा जिउदो
लास को अनुभूति हुन्छ
लामो बाटो हिड़ेर तिर्खाएको मान्छे
पानी को मात्र कल्पना गर्छ
भोली को सपना एउटा कल्पना
त्यही अन्धकार भित्र उभेको मान्छे को ढुक ढुकी
जिवनी लामो छ या छोटो छ
जिएर मर्नु छ या मरेर जिउनु छ
प्रश्न बाहेक केही नभएको जीवनी
केही पनि छैन कसैको मा
न केही छ कसैको मा
बस खाली हात छ
बोल्नको लागी मुख छ
बस ढुक ढुकी छ यो जिउदो लासमा
शब्दकोष पल्टाईरहेको छु
मुक्ती सब्द खोज्नमा
किन प्रश्न गर्छौ ?                                                                                              मुक्ती को अर्थ उल्टो भएछ
फेरी प्रश्न गर्छौ भने
आफ्नो जिवनीको शब्दकोष
एक पल्ट पल्टाएर हेर

शब्द नै पाउन छोडी सके
के भनेर सम्भोदन गर्नु तिमीलाई
छोडेको थियौ एउटा सब्द मायालु
त्यो पनि अन्धकार सित साटी पठाए

घामलाई हेरे घाम संगै तर्सिन्छु
दुनियालाई एक पल्ट म गिजावछु
झरी संग अतितलाई पखाल्न खोज्छु
जुनको उज्यालो मा फेरी झस्किन्छु

मेरो खुशी मेरो आँसु मेरो जीवनी
सबै मेरो मात्र रहेछ कसैको होइन
मेरो जन्म मेरो जीवनी मेरो मरण
सबै मेरो मात्र रहेछ कसैको होइन

शून्य भित्र शुन्यता भेट्न खोजे
कालो रंग भित्र सेतो नक्सा कोर्न खोजे
भत्किएको महललाई मन्दिर भन्दै हिड़े
बितेको पललाई सम्झना मात्र भन्दै राखी छोड़े
मेरो दुख,चोटलाई अरुलाई दोसी ठान्दै हिड़े
मलाई बिजेको काड़ा तिमीले दिएको भन्दै हिड़े
चोटहरु माथि नुन दल्ने पनि तिमी नै    हौ भन्दै हिड़े
तड्पिएकाे आत्माहरु मात्र पाउछौ सड़क भरी
बिष पिएर मर्न नसकेको मायालु मात्र पाउछौ शहर भरि
अल्मल्लिएको बेसहारा पाईलाहरु बेचिरहेका छन् दोकान भरि
कचाक कुचुक पारेर सत्य हाल्यो गोजी भित्र
छोपिदिन्दै असत्यता बजारको मुल्यमा किन्न लाँउछन्
यही शुन्यता भित्र म हराई सके
कालो र सेतो रंग मिलेर प्रदुषण को चित्र बनि सके
कहिले आफैलाई सेतो पनि देख्छु कहिले कालो पनि देख्छु                                                                                   रंग छुटाउन नसक्ने अन्धो भएछु

परिवर्तन पनि कति हुनु
कोही बेला कपालको परिवर्तन
कोही बेला लुगा जुत्ताको परिवर्तन
एकै दिनमा आफ्नो चरित्र कति पल्ट परिवर्तन गर्नु पर्ने
बिहान घर देखी बेलुकी सुत्नु अघि सम्म
बदलिन्दा बदलिन्दा चरित्रहरु जीवन भर
मानिसले आफ्नो साचॊ चरित्र बीच
आन्यॉल मा पर्दो रहेछ
उसले मेरो चरित्रलाई अर्कै परकारले हेरिरहेको हुन्छ
अरुले फेरि अर्कै प्रकारले हेर्छ
म कसैको लागि स्वर्ग हो भने
कसैको लागी म नर्ग साबित हुन्छु
जीवनी पनि त एउटा नाटक त हो
दैनिक हाम्रो मुख्य चरित्र मा
एउटा नया चरित्र दिएको हुन्छ
त्यो नया चरित्रलाई मुख्य चरित्रमा
ढालेर अभिनय गर्नु पर्छ

रित्तिएकाे आकाश जहाँ तारा जुन
छैन
मरिसकेको रात मा मेरो कुनै बास
छैन
सडकको बत्ती मुनी मेरो छाया पनि
छैन
मेरो नामको यहाँ कुनै आँसुहरु छैन

मलाई खोज्दै कसैले मेरो हाल साेध्याे भने
मेरो रात उसको हातमा थमाई दिनु
मेरो नाममा कसैले चिठी पठायो भने
मेरो खुशी चिठी मा हालेर पठाई दिनु

लाग्छ मेरो खुशी यही कही छ
झस्किन्छ मन फेरी तिमी यही कतै छौ
रित्तो आकाश मा फेरी तारा जुन टासेर हेर्छु
लाग्छ मेरो खुशी येही कही छ

बद्लिनु म भन्दिन कसैलाई
बद्लिनु म आफै पर्ने रहेछ
म सित हिड भन्दिन तिमीलाई
मेरो पाइलाकाे हर बाटो तिमी
रहेछौ

अल्मलिएको थिए दो बाटोमा
दिसा बिर्सेको यात्री झैँ भएर
तिमी यहाँ न भइ दिएको भए                                                                                                                                        आफै भित्र म अन्धाे भएकाे हुन्थे

तिमी बिनाको बाटो अधुरो रहेछ
तिमी बिनाको संसार अन्धकार रहेछ
बश तिमी मात्र हो मेरो जीवनी
तिमी मात्र हौ तिमी मात्र हौ

म त दुर जादै छु तिमीलाई छाडेर
मुटु भरि तिम्रो माया बोकेर                                                                                                                                                अन्जुली भरेको छ तिम्रो आशुँले
मोति बनाई सम्हालेकाे छ यो मुटुले

न सोचँ बिरानो जगामा                                                                                                                                सन्चोले बसेको छु भनेर
तिम्रो कल्पना तिम्रो सपनाको                                                                                                                           साहाराले म यहाँ बाचेको छु

फर्केर त आउछु एक दिन
श्वास हुन्छ हुन्दैन यो शरिर मा
न रुनु तिमी काहली काहली
सके जिउदो राख्नु तिम्रो मुटु मा

घामको किरण संगै हाम्रो यात्रा
त्यही चौतारी बाट शुरू गरयौ
घामको अन्तिम किरण संगै
त्यही चौतारीमा आज बिसायौ

तिमीले त्यही चौतारीको बाट
अर्को नयाँ यात्रा सुरु गरयौ
आफु त्यही च्याप्टाे ढुंगा मा बसेर
बिताए आफ्नो सारा जिन्दगी

मुर्झाएकाे शरीर लिएर तिमी कतै
कुनै साझ फर्कि आयौ भने
मेरो मृत सरिर त्यही
च्याप्टाे ढुंगा मुनी पर्खी रहेको हुन्छ

शीतल शीतल हावामा तिमी बगि रौ                                                                                                                     सुगन्ध भइ म तिमीलाई पछाई रहन्छु
तिमी शब्द भएर कागज मा कोरी रौ
तिम्रो भावना भइ गीत गुनगुनाई रहन्छु

हिमाल जस्ताे अचल बस तिमी                                                                                                                                 हिउँ भइ तिमीलाई अंगाली रहने छु
समुन्द्र को कतै तिमी मोती बनेउ भने
सागर भइ जीवन भरि ढाकि रहन्छु

गीत भइ गुनजिरौ मेरो कानमा तिमी
संगीत भइ सधै पछाई रहन्छु
रगत भइ बगि रौ मेरो अंग अंग मा
जीवनी भर तिमी सँगै बाँचिरहन्छु

त्यो अन्तिम भेट मा भन्नु धेरै थियो
त्यो अन्तिम साझ मा निराश पल मात्र थियो
हुरी बताश सहेर पनि जीवनी बित्दै गयो
उज्यालो अनि अध्यारोमा पनि जीवनी निक्लिन्दै गयो
जीवनीले हँसाए हासी दिन्थे   जीवनीले रूवाए राेइ नै दिन्थे.                                                                                                    यहाँ जीउँनकाे लागि जे मा पनि
दुई वटा बाटो छ
तर जीवन यहाँ एउटा मात्र छ
कहिले च्यातीएको कागज जस्तो
कहिले रोएर पुछेको नयन जस्तो
कहिले एैना भित्र लुकेकाे शुन्यता जस्ताे।
त्यो अन्तिम भेट मा भन्नु धेरै थियो

अलिकति हाँसो  संग धेरै आँसु
मिसाई दिए
ज्यादा अाफैले पिएर थाेरै तिम्रो  लागि छाडी दिए
थोरै तिम्रो मायामा म धेरै पागल
भइ दिए
चोट मैले धेरै पाए तिम्रो लागी अलि
कति छाडी दिए

बाटो मा भइरहेको रमितामा म  एउटा तमासा भइ दिए
बदनाम म नै भइ दिए तिमीलाई नया जिउने बाटो देखाई दिए
आगोको ज्वाला भित्र जलेर म नै खरानी भइ दिए
तिमीलाई शीतल हावा भइ उड्ने  स्वतन्त्र दिए

म छु म मात्रै छु मेरो स्वर्थपन
मेरो आँखाले अाँसु झार्छ मेरो एक्लोपन
म कराउछु चिच्चाउछु आफै भित्र
मेरो क्राेध
कहाँ अटाउछु जतिनै ठुलो संसारमा
मेरो चाहना
मानिस त हो म पनि मुटुभरी ईष्र्या
बोकेको

जीवन त छ,जीउने साहारा
कहाँ छुटियाे
ऋतुहरु त छ,त्यसमा बसन्त
कहाँ  छुटियाे
उकाली त छ,त्यसमा श्वास फेर्न
कहाँ बिर्सिए
जलन भित्र जलेर,जिउनु मैले
किन बिर्सिए
सानो फूलबारीमा पानी हाल्न
किन बिर्सिए
तारा,जुन ल्याई दिन्छु भन्ने सपना
किन देखाए
स्वार्थी भएर जीवन भर यो                                                                                                                       जीवनीमा किन बाची रहे
अत्तालिन्दै जीवन देखी अघि अाए                                                                                                                          थाहा भएन अतितलाई कहाँ छोडी पठाए
फर्किनु त भनेको गाँउको पुरानो चौतारीमा
पैरोले बाटो लगि दिएछ
छ मुटु भित्र पहिलो चोटी अाँखा खुलेको संसार
याद छ पहिलो चोटी बोलेको संसार
जीवन त छ,जीउने साहारा
कहाँ छुटियाे

म देखि अलिक टाडा जुन छ
अझै टाडा म देखी ताराहरु छ
त्यो बीचमा धेरै धेरै सपनाहरु छ
सुर्य बिहानै म सँग टासिन अाउँछ
सपनाहरु संगालेर राखिदिएको
हुन्छ
हिडिरहेको जिवनीमा यो धर्ती
साथ साथ म संगै हिडीरहेको छ
म जहाँ रोकिन्छु धर्ती त्यही रोकिन्छ
हिड्न थाले धर्ती फेरी हिड्न थाल्छ
म जहाँ जान्छु त्यही यो जुन , तारा
सुर्य , यो धर्ती साथ साथ हुन्छ
सपनाहरु बोकेर पछाई रहेको हुन्छ
मेरो सपना झुन सपना मैले
सानो गाँउ को गोरेटो , चौतारी ,                                                                                                                                 आलु,मकै बारीमा छोडेर आएको थिए

नभेटिने भयो अब यो कहानीमा
तिमी अर्कै किताबको कथा भयौ
जहाँ मेरो जीवनीको कहानी छैन
तिमीलाई पद्ने धेरै छ पाठकहरु
मलाई पद्ने यहाँ कोही छैन

रंगमंच मा चलिरहेको नाटक एउटा
नाटक मा तिमी त्यो चरित्र मा छौ                                                                                                                                          चरित्रभित्र डुबेको तिम्रो अभिनय
प्रशंसााकाे तालीले  रंगमंच गुन्जीरहे

दर्शक भएर हेरिरहे तिम्रो  उत्कृष्ट  अभिनय
खोजे नाटकमा मेरो चित्रण कतै लुकेको
हराएछु छाया भै तिम्रो कथा बस्तुमा
हराएछु छाया भै तिम्रो यथार्त
जीवनीमा

जलन भई रहेछ यो मनमा
जुवाला उठी रहेछ मुटुमा
आगो बलि रहेछ आँखा भरि
कति सम्झाए यो हिर्दैलाई
सान्त हुन घोसित गर्दछु
कतै तिमी आक्रोसित त भएको छैनौ ?

बिना बताई टाडा भयौ
याद मात्र छाडी हराई गयौ                                                                                                                                  घाम को अन्तिम किरण झैँ
छितिज मात्र छाडी हराई गयौ

बाटोहरु मा तिम्रै आवाज गुन्जिनछ
भिडहरुमा तिम्रै अनुहार झल्किनछ
मुटु भरि तिमी नै धुखी रहनछ
सब्द सब्द मा तुम्रै नाम अल्जी रहन्छ

नरहे हुन्थ्यो यादहरु जीवनीमा
नभए हुन्थ्यो तिमी यो संसारमा
तिम्रै कारण भुली रहे अन्दकार मा
तिम्रै यादमा अल्जी रहे अन्तिम सास सम्म

जिन्दगीको त्यो मोडहरुलाई
एक पल्ट फर्केर हेर्दा
म त कहाँ आएर अल्जेछु
कहिले न टुंगिने जीवनकाे गन्तव्य
विश्रामको चिन्ह खोजी रहेछु
रित्तो मन,चिसो पन,त्यो सपना
जहाँ म मात्र बाचेको थिए
आज आफै संग आफै अपरिचित भए
चिन्दैन आज मलाई आफ्नै सपना हरुले
लक्ष्य भुलेको एउटा ब्यक्ति मात्र भए

म त एउटा लाचार बादल हु
हावाको झोका सित नाची हिड्ने
म त एउटा सडकको ढुंगा हु
सधैं थोकर खाई सहनु पर्ने

म त बजार मा बिज्ञापन भएको छु
झो कसैले पढे हुने च्याते हुने
म त रहर मा किनेको बस्तु हु
ढिक मरे फ्याली जाने

म त कलमको मसी भएको छु
आज उसको कथा लेख्छु भोली कसैको
आज आफ्नै कथा लेख्न बस्दा
लेख्न नसक्ने कलम भै सकेछु

आजको मेरा रात सुनसान
पूर्णेकाे चन्द्रमा सबै सबै तिम्रो
औसीको कालो रात मेरो रात
बर्खा को पानी सबै सबै तिम्रो
आँखा बाट बगेको आसु मात्र मेरो

मिठो सपना देख्ने सिरानी तिम्रो
आसुले भिजेको सिरानी मेरो
मिठाे सुगन्ध भएको फुल तिम्रो
ओइली झरेको फुल सबै मेरो

भोली आउने दिनहरुले तिमीलाई पर्खी रहेछ
अझ पनि म अतित मा नै अल्झी रहेकोछु
तर पनि जिन्दगीमा संघर्ष गरेर बाची रहेकोछु

गुमसुम गुमसुम भएर बसि रहेछ मन
झरनाको पानी संग खेली रहेछ मन
एकान्तमा एकलै बगि रहेछ मन
पिन्जरा मा झैँ कैद भै रहेछ मन
उज्यालो सित डराइ रहेछ मन
अध्याराेसित भागी रहेछ मन
न खोज्छ यसले साथी न दुश्मनी
न रोज्छ यसले शान्त न लडाई
उसलाई जिउँदै यहाँ मर्नु छैन
उसलाई मरेर यहाँ एक्लै बाच्नु छैन
उसलाई भीडहरुमा झुठो कथा भन्नु छैन
उसलाई झुठो देश भक्तिको गित गाउनु छैन
उसलाई दुई छाक को निम्ति मात्र बाँच्नु  छ
उसलाई मर्दा कात्रो किन्ने पैसा जाेगाडनु छ

नमस्कार दार्जिलिङ्गे
बिहानी भयो
खाजामा भुटेको भात
आमालाई स्कुलेहरुको हतार
बाबालाई अफिश जाने हतार
बेकारीलाई बाटो नाप्ने हतार
मत्थुलाई रक्सी पिउने हतार
अफिस बाबुलाई घुस खाने हतार                                                                                                                                       नेतालाई भाषण दिने हतार
समय बित्यो , जमाना बदल्यो
दार्जिलिङ्गे कहिले बदलेन
कुकुरको पुच्छर ढुंग्रो  मा राखे जस्तै
दार्जिलिङ्गे कहिले सिधा भएन
सबैको मुख मा माटो माटो भन्छ
आफ्नै आगनको पैरो रोक्न सक्दैन
दुःख गरियाै  फलकाे अाशा दिन्छ                                                                                                                           फल राेप्ने विधि थाहा छैन
दार्जिलिङ्गे हरु यात्रा गरेको
सयौ साल भयो
अर्को सयौ सालको ?????????
रात पर्दै गयो
भोख ले चुल्हाकाे दैलाे मा
सुक्खा राेटी धनियाको अचार
Good night दार्जिलिङ्गे
मन भित्र चै भोली बिहान
Fried rice
नमस्कार दार्जिलिङ्गे

घर भित्र पसे
अन्धकार बत्ति पनि थिएन
सुनसान पनि थियो
कोही थिएन
चुपचाप एक कुनामा बसे
आक्रोश , क्रोद , इस्याले
भरिरहेको थियो मुटु
चिचाउँन, कराउन पनि सकिन
भित्र भित्र जलिरहेको मन
बाहिर आए
एक्लै हिडी रहे
कोही संग बोलिन
झन् ठुलो ठुलो आँखा तर्दै
हेरे उनीहरुलाई
हारेको जीवनी लिएर
यो संसारमा जंगल
खोजी हिडे
यहाँ जंगलहरु त छ
तर यसमा स्वार्थ लुकेको
जनुवार हरु मात्र बस्छ
त्यो बिचमा म कहाँ अतौछु
फेरी फर्केर घर भित्र पसे
अन्धकार कोठाको एक
कुनामा बसिरहे

मत्थुकाे मदिरा खोस्ने कोशिश नगर                                                                                                                      नसामा उ मस्त डुबेको बेला            
झर्दै गरेकाे आँसुलाई पुछ्ने कोशिश नगर                    
व्यथा संग उ बग्दै गरेको बेला

मन्दिरको मुर्तिलाई भविष्य साेधे  मैले              
हात काटेर भाग्य रेखा कोरे मैले
चुडी सकेको फुललाई बाटो साेधे  मैले
रमिता भै आफै भत्केको हेरी बसे मैले

अत्तालिन्न्छ मन तिमी सपना भएको देखेर
अन्धकार मेरो हालसित राेई दिन्छ
साेध्छाै भने म भित्रको शुन्यतालाई साेध                                                                                                                                 नसामा कसरी बाचेको होला उ

अन्धकार रात आज एक्लो छ
जुन पनि एक्लो टाेललाई रहेको छ
ताराहरु कता कता रुँदै छ
ब्यथा हावा संग एक्लै बग्दै जान्दै छ

शुन्यतामा पातको आवाज पनि कति भयानक सुनेको
भत्किएको जिन्दगीमा अलि कति
चोट पनि कस्तो भयानक लागेको

रात न बोली बस्छ म पनि चुप चाप
निद्रा पनि आई बाग्छ अन्दकारमा म एक्लै
शुन्यता छाएको छ झन् म एक्लै
तिमी आए भए हुन्थ्यो न आए म एक्लै

म गए पनि सम्झना हुन्छ होला
तिम्रो मुटुको एक कुनामा
बेदना लिएर न बस्नु छातीमा
आँसु लिएर न बस्नु नयनको कुनामा

ज्वालामुखी भए पनि यो मुटु
हिमाल जस्तो शान्त हुने काेशिश गर्नु
आधी हुरी आए पनि तिम्रो मुटुमा
सितल पवन भै बगी रहनु

फेरी कतै ठेस लागे तिम्रो बाटोमा
आँसु को साटाे हासेर बाच्ने गर्नु
मलाई कतै सपनीमा देखेउ भने
हासेर एक पल्ट मेरो सम्झना गरी दिनु

जिन्दगी भित्र जीवनी लुकाऊन न आऊ तिमी
माया भित्र पिरती लुकाऊन न आऊ तिमी
गल्ति भित्र भुल लुकाऊन न आऊ
तिमी
पानी भित्र आँसु लुकाऊन न आऊ
तिमी
चोट भित्र ब्यथा लुकाऊन न आऊ
तिमी
म भित्र मलाई लुकाऊन न आऊ तिमी
मेरो नौलो संसारमा मलाई भुलाउन न आऊ तिमी
तिमी एउटा माया भित्रको चोट हौ
तिमी एउटा ब्यथा भित्रको ब्यथा हौ

जब पानीको प्याला खाली हुन्छ
अत्तालिन्छ खाली पन देखी
कसैले आएर मधिरा हाली दिन्छ
मातेर सडक मा कराउन थाल्छ
पानीमा नसा भएर को आएको
फेरी खाली हुन्छ त्यो प्याला
यसरीनै चल्दो रहेछ जिन्दगी
कहिले पानी त कहिले मधिरा कहिले खाली त कहिले भरि
यस्तै रहेछ आफैलाई मात्र माया गर्ने
मेरो स्वार्थी जिन्दगी

एउटा आकार अवश्य चित्र तिमी
थरि थरिको रंग ले भरेको म
ब्यथा तिमीले धुई सकेको हो भने
चोट पिउने एउटा टुटेको हिर्दै म

नयाँ आकार नौलो अनुहार
बदलिन्दै गरेको ऋतु जस्तो
किनेर किन्न न सक्ने जीवनी
बेची जान्छु मिर्तुको दोकान मा फेरी

फ्यालिएको कागजको नाव आज
नदि तर्न कोशिश तिमीले गरेकै थियौ
पानीले भिजेर लथालिङ्ग भएको
त्यही कागजमा केही सब्द तिम्रो सम्झना                                                                                                                           पुरा चित्र भएर तिमी आउदा फेरी

मेरो प्रश्नको उत्तर कहाँ खोज्नु
कथा छोडेर त्यसको पात्र खोज्दैछु
निन्द्रा भित्र सपना खोज्दैछु
हावा भित्र मेरो श्वास खोज्दैछु
लडी रहेको ढुंगा भित्र आत्मा खोज्दैछु

सुन्तलाको भारी बोकेर आएको दाजुलाई
पसिनामा भिजेको कथा माग्दैछु
चियाकाे बाेटमा अल्झेकाे भावना लाई
लुथ्रुकै भिझेकाे व्यथा माग्दैछु
आरा काट्दै गरेको भाईलाई
उसको सन्तुष्टि माग्दैछु

सदा झैँ चलिरहेको नाटकमा
आज पनि एउटा नाटक छ
सदा हिडी रहेको बाटोमा
आज पनि रमितै रमिता छ

मेरो भुल भएछ आफ्नो गुड छाड्नु
यात्रा मा हिड्नु कहाँ सजिलो हुन्दो रहेछ
खुशी खोज्न हिडे नया बाटोमा
गन्तब्य पाउन कहाँ सजिलो हुँदो रहेछ
रहर थिएन मलाई नँया यात्राको
भाद्यता थियो मेरो जीवनीको
याद आए पनि बिवस छु म
मरुभूमिको गरम मा आफैलाई बेच्न
मिर्तुलाई अँगाले पनि जिउनु कर भएको छ

मायालाई रोकेर रोकिने भए
आज संसार रोकेको हुन्थ्यो
कहाँ गएर किन अल्झियौ तिमी
मायालाई घृणा बनाएर आयौ तिमी

तिम्रो नजरमा मलाई दानव मात्र देख्छौ
तिम्रो अगि मलाई स्वार्थी मात्र देख्छौ
तिम्रो अगि तिम्रो भावनाको मलाई हत्यारा सम्झनछौ
तिमीले मलाई तिम्रो आँसुको कारण ठान्छौ

एक समय म तिम्रो हिर्दैको उज्यालो ज्योती थिए
एक समय तिम्रो बाटोको मार्क्दर्शन थिए
एक समय तिम्रो पिडा चोटको महलम थिए
आज त म तिमो लागी आगो निभेको खरानी मात्र हु

जीवनीको गल्तीलाई स्विकारदै
हजार चोटी म मरी सके
हजार चोटी म जिव्न्न खोज्दा
एउतै भुलले हजार चोटी म मरी सके

मातेर जब म जमिनमा लड्छु
मलाई मेरो अवस्थामा बाच्न देउ
मातेर जब म तिम्रो नाम लिन्छु
मेरो परिस्तिथिमा दुनियालाई हास्न
देउ

जब केही रित्तिएको देख्छौ
सम्झ म रित्तिएको होला
जब एकान्तमा तिमी झस्कियौ भने
सम्झ मेरो अर्थी उठेको होला

अन्धकार रात आज एक्लो छ
जुन पनि एक्लो टाेललाई रहेको छ
ताराहरु कता कता रुँदै छ
ब्यथा हावा संग एक्लै बग्दै जान्दै छ

शुन्यतामा पातको आवाज पनि                                                                                                                             कति भयानक सुनेको
भत्किएको जिन्दगीमा अलि कति
चोट पनि कस्तो भयानक लागेको

रात न बोली बस्छ म पनि चुप चाप
निद्रा पनि आई बाग्छ अन्दकारमा म एक्लै
शुन्यता छाएको छ झन् म एक्लै
तिमी आए भए हुन्थ्यो न आए म एक्लै

मेरो सपना मेरो सपनी
त्यो भित्र तिमी म संग बाचेको छौ
बाहिर आउने तिमी कोशिश नगर                                                                                                                   अाेझलमा मा पर्ने छ हाम्रो सपनीहरु
तिमी बिष भए त के भयो
अमृत भनेर पी नै रहेको छु
तिमी मृर्गतृष्णा भए त के भयो
मेरो तृष्णा मेटी नै रहेको छ
तिमी आकाश भए त के भयो
बादल भई तिमी सँग उडी नै रहेको छु
सपना संगै बाच्न, मर्न मन लाग्छ
सपना संगै हास्न, रुन मन लाग्छ
सपना संगै सपना संगै सपना संगै
जिवनी एउटा सपनी त रहेछ

जीवन त छ,जीउने साहारा
कहाँ छुटियाे
ऋतुहरु त छ,त्यसमा बसन्त
कहाँ  छुटियाे
उकाली त छ,त्यसमा श्वास फेर्न
कहाँ बिर्सिए
जलन भित्र जलेर,जिउनु मैले
किन बिर्सिए
सानो फूलबारीमा पानी हाल्न
किन बिर्सिए
तारा,जुन ल्याई दिन्छु भन्ने सपना
किन देखाए
स्वार्थी भएर जीवन भर यो जीवनीमा किन बाची रहे
अत्तालिन्दै जीवन देखी अघि अाए                                                                                                                      थाहा भएन अतितलाई कहाँ छोडी पठाए
फर्किनु त भनेको गाँउको पुरानो चौतारीमा
पैरोले बाटो लगि दिएछ
छ मुटु भित्र पहिलो चोटी अाँखा खुलेको संसार
याद छ पहिलो चोटी बोलेको संसार
जीवन त छ,जीउने साहारा कहाँ छुटियाे

म देखि अलिक टाडा जुन छ
अझै टाडा म देखी ताराहरु छ
त्यो बीचमा धेरै धेरै सपनाहरु छ
सुर्य बिहानै म सँग टासिन अाउँछ
सपनाहरु संगालेर राखिदिएको
हुन्छ
हिडिरहेको जिवनीमा यो धर्ती
साथ साथ म संगै हिडीरहेको छ
म जहाँ रोकिन्छु धर्ती त्यही रोकिन्छ
हिड्न थाले धर्ती फेरी हिड्न थाल्छ
म जहाँ जान्छु त्यही यो जुन , तारा
सुर्य , यो धर्ती साथ साथ हुन्छ
सपनाहरु बोकेर पछाई रहेको हुन्छ
मेरो सपना झुन सपना मैले
सानो गाँउ को गोरेटो , चौतारी ,                                                                                                                     आलु,मकै बारीमा छोडेर आएको थिए

 नभेटिने भयो अब यो कहानीमा 

तिमी अर्कै किताबको कथा भयौ

जहाँ मेरो जीवनीको कहानी छैन 

तिमीलाई पद्ने धेरै छ पाठकहरु 

मलाई पद्ने यहाँ कोही छैन 

रंगमंच मा चलिरहेको नाटक एउटा 

नाटक मा तिमी त्यो चरित्र मा छौ                                                                                                              चरित्रभित्र डुबेको तिम्रो अभिनय 

प्रशंसााकाे तालीले  रंगमंच गुन्जीरहे 

दर्शक भएर हेरिरहे तिम्रो उत्कृष्ट अभिनय

खोजे नाटकमा मेरो चित्रण कतै लुकेको 

हराएछु छाया भै तिम्रो कथा बस्तुमा 

हराएछु छाया भै तिम्रो यथार्त जीवनीमा

आज म हारेर
बिजयको ढोल
तिमी नबझाँउ
ध्वनि त छनिक मात्र हो

धेरै चित्कार गरेर आक्रोश
कसलाई गर्नु
बिष्फोट भएको भुकम तिमीलाई
कसरी देखाऊँनु
ध्वनिको प्रधुषण मा तिमी बाच्न सक्छौ
तिम्रो हर एक कोणलाई
प्रदुषित बनाई दिन्छ
तिमीले जितेर बजाको ढोलको
ध्वनि सित तिमी बाच्न सक्छौ

आज म हारेर
बिजयको ढोल
तिमी नबझाँउ
ध्वनि त छनिक मात्र हो

घुम्टो भित्र बाट चियाको
बिदाई को छन् कहाँ भुल्न सक्छु
मुतुभरी मलाई सपना मात्र छाडेर
पराई भएको दिन कहाँ भुल्न सक्छु

टुक्रा टुक्रा भएको मेरो भाव
चारैतिर छरिएको कहाँ देखेउ
कुल्चिएर हिड़ेको तिम्रो माया
फर्केर पैतालाको छाप कहाँ हेरेऊ

कहाँ बस्यो होला यो मन
अहिले किन बतासियो यो मन
नजिक हुँदा केही नभन्न सक्ने मन
नहुँदा किन खोज्छ यो मन

धुरु धुरु रुन्छ यो मन
काडाँले बिजाए झैँ दुख्छ यो मन
ओइलिएको भए पनि रोझ्छ                                                                                                                          त्यँही फुललाई यो मन

ऋतु बध्लियो बध्लिएन यो मन
कठोर भएर बसीरह्यो यो मन
थोकर खायो लड़ेन यो मन
हारेर पनि हारेको छैन यो मन

आज के भो मलाई
बिचलित भएर पनि खामोश छु
आज किन लम्बिन्दै छ रातहरु
अन्तिम छनको प्रतिक्षा गरे जस्तै

देखिन्दैन दियोको उज्यालो घामको
किरणमा
देखिन्दैन प्रतिबिम्ब रातको अध्यारोमा
नेत्रहीन भए जस्तो देख्दिन आफैले आफैलाई
ऐनाको अगाडी हेरे फेरी आफैले आफैलाई

गहिरो निन्द्रा बाट बिउजेर
म जिउदो हो की लास हो म
यो मेरो ओछ्यान हो की मेरो चिता हो
आज के भो मलाई

जीवनको एउटा अन्तिम छन्                                                                                                                  संसारलाई अन्तिमपल्ट गिजाए
जस्तो                                                                                                                                               जीवनको एउटा अन्तिम यात्रा
गन्तब्य नभेटेर अलपत्र भएको जस्तो

जो पनि जन्मियो यो संसारमा
सबै रोएर जन्मियो यो धर्तीमा
हाँसी हाँसी कोही मर्छ भने
जीवनलाई नजिक बाट महसुस गरेको होला
जन्ममाई लिएर आएको रोधन
बाहिर हाँसे पनि मनमा जो पनि रोएकै हुन्छ
जीवनको एउटा अन्तिम छन्
संसारलाई गिझाँउन मन लाक्छ

कती सम्झे कती भुले
अतितका मिठा पलहरु
चौतारीमा थकाई बिसाई
गोरेटोमा यादहरु बिछाए

लालिगुराश संगको गहिरो सम्बन्द
बन्झ्यांङ अनि दाड़ाले गाई रहन्छ                                                                                                            सारंगीको धुनमा गासेको पिरती
गाईने दाईले आहिले पनि गुनगुनाई
रहन्छ
                                           
रुख माथी लेखेको हाम्रो कथा
नेउली चरी जंगलमा सुनाउदै हिड़छ
हिमाललाई साक्षी राखी खाएको कशम
पानी बनि बगी रहन्छ
कती सम्झे कती भुले

छरपसटिएका मेरा सपनाहरु
कहिले हावा माथी उड़ीरहेको
कहिले बाटोमा लम्पसार सुतिरहेको
कहिले मधिराको प्याला भित्र नाचिरहेको

निरन्तर हिड्छण पैताला कहिले नरोक्ने गरि
पौरीरिन्दै गर्छन कल्पना कतै दुबी पो जाने हो की
पानी भएर पनि प्याश नमेटिने आत्मा
रोक्न खोजेर रोक्न नसक्ने मिर्तु
                                                                                                                                                             बादल बाट पानी निचोर्न खोजे                                                                                                                                 जस्तै                                                                                                                                                        तारा र जुनलाई हाशो मागे जस्तै
कहानी लेखी सकेर थाकेको कलम जस्तै
छरपसटिएका मेरा सपनाहरु

बाशँको चित्रा बाट छिरेको घामको किरण
जब मेरो आङ न्यानो भई
मलाई नयाँ जिवनी को प्रोत्सहन गर्छ
बेथहोवेन को कता कता कोरल सिम्फोनी बजेको धुनहरु आईरहेको सुन्छु
1824 AD को धुनले 2015 AD मा पनि मलाई मक्ख पार्छ
सिरक बाट टाउको निकाल्दै आफैलाई नयाँ जिवनी दिन खोज्छु
कालो रंगको नुनको चिया पिउदै
गहुको सुक्खा रोटी चिया संघ भिजाउदै
चित्रा बाट बाहिर घामको उज्यालो लाई चिहाउँछु                                                                                              कानँ थापेर त्यो धुन चिन्ने र बुज्ने
कोसिश गर्छु
त्यसँ संगीत भित्र आफ्नो परिचय खोजिहिद्छु
त्यसँ भित्र सस्कृति र भाषा पल्टाई हेर्छु
नौलो लाग्छ सबै कुरोहरु
बजेको हुँदैन त्यहाँ बिनायो र मादल
तर पनि किन छोएको यो मुटुलाई
कुनै नाता छैन रगतको त्यो धुन सित
न भाषा न बोलिकै नाता छ त्यो
संगीत संघ
पुरानो ईस्त कोट निकाल्छु धाका टोपी ढल्काउँछु                                                                                            यसको इतिहाशलाई पनि पल्टाई हेर्छु
कता कता आफ्नो मौलिकता हराएको महसुस गर्छु
फेरी पनि त्यो लगाएर आफ्नो चिनारी बचाऊँन खोज्छु
धेड़ो र गुन्द्रुक को स्वाद लिन्दै
अरुको लडाई मा आफै होमिएको सम्झना गर्छु
आफ्नो ज्यानको दाऊ लगाएर ज्यान घुमाऊन सम्म त्यार भएको
म मुर्ख भएर बिर भएको या म बिर भएर मुर्ख भएको
प्रश्न गरेर उत्तर कसैले दिएको छैन
उत्तर दिएर उनीहरुले मलाई प्रश्न गर्छ होला
न उत्तर दिन्छ न प्रश्न नै सोदछ
बेथहोवेन को दुन सुन्दा अहिले थाहा भयो
पहिलो बिश्व युद्ध दोस्रो बिश्व युद्ध
फ्रान्स , इटली , जर्मन को गोला बारुद संग आएको धुन हो त्यो
अब आँउने गोला बारुद आफ्नो मौलिकताको धुनहरु बोकेर आएको होश
त्यो धुन सुन्दै आफ्नो माटोमा हराएको चिनारी र आफ्नो संस्कृति को लडाई लर्न परोस

आज पिड़ा मा बाचेको बेला
अचानक खुशीको छन् यादँ आयो
आक्रोश भित्र जल्दै गरेको बेला
तिमी भित्र जिवनी हराएको यादँ आयो

कसरी तिमीलाई सम्झे होला मैले
तिमी भित्र म नभएको बेला
कसरी तिमीले मलाई भुलेउ होला
म नै यो संसार मा न भएको बेला

घाऊँ मा मलम लगाई दिने
देरै पाउछुँ यो संसार भरि
कसरी उसलाई अंगाल्नु यहाँ
तिमीलाई नै भुल्न न सकेको बेला

बरफ जस्तो जमेर न बश
हिऊ जस्तो पानी भई पग्ली देऊ
पानी भयौ कुनै आकार दिन सक्छौ
बाटो भरि अनेकौ खुशियाली पाउनँ सक्छौ
धुखहरुलाई नजिक बाट महसुश गर्न सक्छौ
फुल पनि खुशी साथ तिमी सित बग्दै जान्छ
फोहर मैला पनि तिमी संगै बगेर जान्छ
कसरी तिमीले अंगाल्न सक्छौ त्यो तिम्रो मा भर पर्छ
पानी भए दुनियाको प्याश मेत्न सक्छौ
हरियाली बन जंगल दिन सक्छौ
भोको पेटलाई अन्न दिन सक्छौ
बरफ भए तिमीलाई पगलिनु समय लाक्छ
त्यति समय मा यो संसार मरी सक्छ
बरफ जस्तो भएको छ संसार
कहिले नपग्लिने चिसो मुटु भएको छ
तिम्रो अगि दुई हात जोड्दै
भुईमा घोढ़ा टेक्दै बिन्ती गर्छु
जमिने बरफ न भै देऊ

आज अल्छि लागेको दिन
काम केहि न हुन सकेको दिन
मन भरि रिस मात्रै उठीरहेको बेला
मन नपरि परि ठिकै हुनु हुन्छ दाई
भन्दा
झन कति रिस उठ्यो होला मलाई
के गर्नु मानव चरित्र येस्तै हुन्छ
मानव चरित्रलाई चित्रण गर्न
भौदिक मानिस , बुद्धिजिबीले
बिस्लेशन गर्न सक्दैन
म नाथे त को हो र
यती चै भन्न सक्छु
मन भित्र जतिकै रिस छ भने पनि
ओठमा मुश्कान लिएर बोल

रंग उड़ीसकेको अनुहार
तेश माथी छेरपाटे लागेको
भट्टीमा रातभरि रक्सी पिएर
बाटोभरी हल्ला गर्दै नाराहरु  लाऊछ
भोलि देखि म रक्सी पिऊदिन
भोलि देखि म गुफा पस्छु
भोलि देखि म केहि गर्दिन
कहिले केही गरे जस्तो
सुन्य सड़कलाई थाह छ
भट्टी बाट निस्केर ऊ भोली फेरी
अन्धकार सित अंगालो मार्दै
सड़कलाई पनि अंगालो हाल्न
आई पुग्छ
उसको त्यो रातो गोरो अनुहारहरु
अब फोटो मा मात्र कैद भएको छ
उसको उज्यालो दिनहरु
अन्तरिक्षको कालो ओढार भित्र
बन्ध भएको छ

समय को साथ हामी हिड्छौ
समय हाम्रो साथ हिड्छ
समयले हामीलाई पर्खन्दैन
समय हामी पर्खी रहन्छौ
समय संग हामी जन्मन्छौ
समय साथ हामी ठुलो हुन्छौ
समय साथ हामी बाच्छौ
समय साथ हामी एक दिन मर्छौ
हामी गए पनि समय यही हुन्छ
नयाँ जीवन संग समयले साथ बिताउँछ
संसार यसरी चलि रहन्छ
आकाशमा नयाँ तारा जन्मी रहन्छ
रात परे जुन निक्लन्छ
दिन भए घाम निक्लन्छ
समय यसरी बित्नु छ
आज जन्मेको सिसुलाई
भोली त मर्नै छ
जसरी भए पनि जीवनको अन्तिम दिन सम्म
समयको साथ बिताउनु छ

जिन्दगीले किन यस्तो गरेको
सदा मलाई चोटै चोट दिएको
बाटोभरी थोकर खाँदै हिड़े
अज पनि बिष पीउने आग्रह गरेको

बिष पिएर मरी त दिन्छु
म मरेर तिमी जिउछौ भने
जब म मुर्धा सरीर लड़ेको हुन्छु
सेतो कफन ओड़ाउँने बाछा दिन्छौ भने
बिष पिएर मरी दिन्छु

बलिधान नसम्झ यसलाई
तिमी प्रतिको नितान्त माया हो
झुठो मलाई ठान्छौ भने
तिमीनै मात्र मेरो एउटा सत्य हो

डरेरो लागेको त्यो दाडामा
एउटा सुन्दर हरियो टुसा देखे
मेरो आशा भएको छ
मेरो एउटा सपना भएको छ
ऊ सित माया बशेको छ
ऊ सित नयाँ संसार देखेको छु
उसको नयाँ चित्र कोर्दै छु
कणवर्समा रंगी चंगी रंग ले
सुन्दर उसलाई म बनाऊदैछु
डरेरोले कालै भएको डारा लाई
रंग छर्केर नयाँ बनाउने इच्छा गर्दैछु
कल्पनामा डुबेर आकाश माथी
बादल संगै उढ़ीरहेको छु
सपनीमा आई उसले अंगालो हाल्छ
ऊ मेरो हुन्छ म उसको हुन्छु
कहिले नबिर्सिने सम्झना हुने छ
कहिले न छुतिने मिलन हुने छ
तिमी मेरो आशाँ हौ
तिमी मेरो सपना हौ
तिमी मेरो आकास धर्ती हौ
तिमी मेरो जिउने साहारा हौ
सरिर को एक एक थोपा रगत हौ तिमी
मेरो भाग्यको कर्मरेखा हौ तिमी
डरेरो लागेको त्यो दाडामा
एउटा सुन्दर हरियो टुसा देखे

घरबार छाडेर ऊ जंगल पसे 

नयाँ संसारको निर्माण गर्ने 

लर्दा लर्दै उसले घर परिवार बिर्षे 

लर्दा लर्दै ऊ सहिद भए 

उसको आत्मा अझै लड़ीरहेको छ 

कराई रहेकोछ जंगल मा एक्लै 

उसको श्रीमती बिवाहित हो बिदुवा हो                                                                                             उसले सिन्दुर पुछेको छैन

उसको नानीहरु बाबा छ या तुरो हो 

उनीहरुले बुजेको छैन 

आशै आशमा बलिदानहरू बिलिन हुन्दैछ 

सहिदको सपना सहिद को सालिक हरु 

दिनै पिछे यहाँ भत्काईरहेछ जलाई रहेछ 

उनीहरु यहाँ मरेर पनि मर्न सकेको छैन

सपनाहरु बाटोमा किलचिन्दै हिड्छ                                                                                          सहरको नालिभरि बगीरहेको देख्छ 

किन हो कुनी सबै अन्धा , लाटो , बहिरा                                                                                   भएको देख्छ उसले 

फेरिपनि अस्तिको साल जस्तो
यसपाली पनि पहिरो आयो
घर सबै बगायो
अन्न सबै नस्ट गर्यो
खै के हो हो दैबले हामीलाई साथ छोडेछ
भुकमारी लागेको छ गाउमा
हैजा फैलीएको छ घर घर मा
बाच्न दिने हो की होइन
मानवलाई यस धर्तीमा
सालै पिछे आउने पैरोले
कम्जोर बनायो हामीलाई
होम लाउन पर्ने हो
कुलको पुजा गर्नु पर्ने हो
विकल्प केही देख्दिन
अझै पैरो तान्नु पर्ने हो जस्तो छ
सरकारले राहत पठाउनु सक्दैन हरे
अरु देश को राहत को प्रतिकक्षामा छ हरे
पहाड़ को ठुलो बर्षाले खोला बडेर
मदेशमा पनि बाड़ी आयो हरे
तेता तिर पनि राहत पुगेको छैन हरे
तेता त झन् डरलाक्दो भुक्मारी र बिमार फैलेको छ हरे

सुन्धर सब्द सझाउँदै कवितामा
मायाको फूलहरु सझाए
गीतहरुले प्रेमको माला गुन्दै
संगीतमा दुई मायाको धुन सझाए

घामले इन्द्रेणी को माला बनाई
ऋतु को साथ उपहार भेट दिन्छ
हिमालले पनि लजौदै भन्छ
बादल सित उड्दै मायाको गीत सुनाऊ भन्छ

सावन को झरी मधुर धुन
तिमीलाई आई अगालो हाल्छ
डाढामा फुलेको एउटा फुल तिमी
प्रकिति को एउतै फुल तिमी

कता कता राखेन तिमीलाई
यो आखाँ भरी यो छाती भरी
राख्नेछु सधैँ तिमीलाई यो मुटुमा
जीवनको अन्तिम साश मा पनि

तृष्णा छ कहिले न मेटिने
तिम्रो आशुँको तप्काना भए हुन्छ
जरुरत त छ तिम्रै साहारा को
तिम्रो छायाँ भए पनि हुन्छ

भेटिन्छ भेतिन्दैन तिमीलाई फेरि
त्यो चौतारी गोरेटोमा फेरी
राख्नेछु सधैँ तिमीलाई यो मुटुमा
जीवनको अन्तिम साश मा पनि

हे यात्रा मेरो अनौठो यात्रा
खै के के नमिलेको यात्रा
कहिले तिमीले पछी छाड्छौ
कहिले मैले पछी छाड्छु
हामी दुई को लामो यात्रामा
कहिले तिमी उज्यालो मा लुकी जान्छौ
कहिले म अँध्यारोमा हराई जान्छु
यो अचम्मको यात्रामा
कहिले तिमी हिमालको टुप्पो मा हुन्छौ
म भन्ज्यांङ खोल्चा तिरनै हुन्छु
कता कता हाशँउठ्दो यात्रा
कहिले तिमी हास्ने रुने
कहिले म रुने हास्ने
लाजनमान्ने हाम्रो यात्रा
कहिले जाड़ोले कचलती रहेकॊ हुन्छौ
कहिले घाम मा म पग्लिरहेको हुन्छ
लखान्तरण भएको यो यात्रा
कहिले आफ्नै बाद्यतामा तिमी
कहिले आफ्नै खुशीहरुमा म
यो झुकीँजाने यात्रामा
कहिले यो युद्ध मा तिमी बिजय हुन्छौ
कहिले म मरेर लाश भएको हुन्छु
यो दुखको यात्रामा
हे मेरो यात्रा यो मेरै यात्रा

जिन्दगीको दुखी गीत सुनाए
तिमीलाई झन् दुखी बनाए
सँदै तिमीले बिस्वाश गरेऊ
सँधा मैले बिस्वशगात गरे

न कुद्ने चक्काको तिमी
अर्को चक्का बनी साथ हिडीरहेऊ
न लेख्ने कलम को सँदै तिमी
मसी भएर पन्नाहरु कोरीरहेऊ

म गर्जिने बादल मात्र हु
बारिश भएर हरियाली दिन सक्दिन
म समुन्द्रको बिशाल छाल हु
जीवन कसैलाई दिन सक्दिन

यात्रा
कस्तो यात्रा ?
कसको यात्रा ?
कुन्चाई यात्रा ?
को सित यात्रा ?
जनम देखी अहिले सम्म को यात्रा
सिँधा ,बाङ्गो , उकाली , ओराली
सुख , दुख , हाशो , रोदन
सबै सबै देख्यो
अहिले सम्म को यात्रा भित्र
अब उफ्रान्तको मिर्तिउ सम्मको
यात्रा कस्तो हुन्छ होला ?
य़स्तनै त हुन्छ होला की                                                                                                                                     अज डरलाग्दो हुन्छ होला थाह छैन
जीवन एउता यात्रा भन्छ
समई को साथमा यात्रा हुँदो रहेछ
त्यो समई भित्र जीवन यात्र हुँदोरहेछ
त्यो जीवन यात्रा भित्र मेरो यात्रा रहेछ
सजिलो ,साह्रो,                                                                                                                                             फुलै फुल भएको                                                                                                                                         काँडा भएको बाटो
यात्रा कस्तो हुन्छ थाहाँ छैन
आशा मात्र गर्नु सक्छु
जीवन यात्रा को भरोषा गर्न सक्दिन
सुखमै यात्राको सापना देख्न सक्छु
मिठो कल्पना गर्नु सक्छु
यात्रा त यात्रा नै हो

1. 
   

तिमीले टेकोको धर्ती
मैले टेकेको धर्ती
एउतै होइन र
तिमीले पिएको पानी
मैले पिएको पानी
बेग्लै बेग्लै हो र
तिमी बाचेको हावा
शुद्ध र म बाचेको हावा
दुषित हो र
तिमीले छोए शुभ हुने
मैले छोए अशुभ हुने
आस्था पनि यस्तो हुन्छ र
मैले सीलाको लुगा
अशुभ नहुने
मैले बनाको भाडा बर्तनमा
पकाऊन हुने
म चै अशुभ हुने
गजबको छ मानव सोषणहरु
गजबको छ मानव धर्म
गजबको छ मानव विवेक
गजबको छ मानव सभ्यता
गजब छ  बा

जीवन के हो भनेर नसोद
एउटा घायते सिपाईलाई
माया के हो भनेर नसोद
एउटा घायल मुटुलाई

ओ सहीद,देशको निम्ती
बलिदान किन दियौ
ओ घायल,प्रेमको निम्ती
बलिदान किन दियौ

ओ सहिद तिम्रो बलिदान
चोकको बिचमा सजाएर
तिमी एउटा रमिता भएको छौ
ओ घायल मुटु तिम्रो प्रेम
चोक बिचमा मानिसको झुन्दो भित्र
निलाम गरि रहेको छ

जब म आमको कोख बाट जन्म लिए
जब म यो धर्ती मा आए
म रोई रहेको थिए
सबै खुशीले हर्ष उलाश मनाई रहेको थियो हासी रहेको थियो
कोख मा हुँदा तपाई को बाट
संसार रमाइलो देखेको थिए
आज आफ्नो आखाँले हेर्दा
यो संसार बिचित्रको देख्छु
मानिसको अनुहार हासेको भए पनी
आत्मा दुखीहुनेहरु मात्र पाउछु
खाना धेरै भए पनी भोकोहरु मात्र पाउछु
यहाँ खुशी दिने भन्दा चोट दिने धेरै पाउछु
यो सान्चारिक जीवनलाई भुल्नको लागी
मधीरा पिएर बेहोश जीवन बाटोभरी पाउछु
छनिक समय को निम्ती खुशी हुन्छन
त्यो समय ऊ स्वर्थी हुन्छ
उसले सबै भुली दिन्छ
अगाडी पछाडी तल माथी
उसले चिन्न छोडी दिन्छ
छनिक खुशी जब हराएर जान्छ
ऊ एकलो हुन्छ  ऊ पागल हुन्छ
ऊ हराउछ यो सहर को गल्लीहरुमा
मधीरा पिएर बेहोशहुनेमा ऊ पनी एउटा हुन पुक्छ
आमा तपाईले मलाई जन्म दिनु भएको मा म धेरै आभारी छु
सायद मैले नजानेर होला यो संसार बिचित्र देखेको
मेरो अन्तिम इच्छा म मर्दा
म जन्मेको जस्तै हर्ष उलास मनाउनु
कशैले आशु न झारी दिनु
मलाई जलौदा मेरो चितामा
म प्रतिको भावना शबैले तेही चिताको आगो माथी जलाई दिनु

आगो भित्र जलेको मुटुलाई हेर
खरानी भएको बिश्वास पाउछौ
पग्लेको हिउ भित्र पसेर हेर
आशाहरू बघिरहेको मात्र पाउछौ

बाचेर पनी मरेको जस्तो जीवन
यथार्तमा बाच्न गारो हुँदोरहेछ
एक पल्ट आफ्नै मुटु जलाएर हेर
मरेको जीवनी जिउनु कती गाह्रो हुँदोरहेछ

आखाँ देखी जब ओजल भयौ तिमी
आखा चिम्लेर जीउनु अती गाह्रो हुँदोरहेछ
फर्केर आउने बाचा न देऊ मलाई
आशामा बाच्नु देरै गाह्रो हुँदोरहेछ

ड्रिस्थिबिहिन भएको छु
अन्योल न ठानी दिनु होला
अपाङ्ग भएको छु
साथ हिड्न सक्दिन होला

सपनीमा कतै नाम तिम्रो लिए
अन्योल न ठानी दिनु होला
बतासिएर कतै तिम्रो छेऊ आए
घ्रीणाले न हेरि दिनु होला

ढुंगालाई फोरेर मुर्ति बनाउने
म कुनै कलाकार होईन
नीरजिउ मुर्तिलाई पुजा गर्ने
म अन्धो पुजारी होइन

म ढुर जन्दैछु तिमीलाई छाडेर
मुटु भरी तिम्रो माया बोकेर
अन्जली भरेको छ तिम्रो आशुँले
मोति बनाई शमालेको छु यो मुटुले

न सोचँ यो ठुलो सहरमा                                                                                                                          सन्चोले बसेको छु भनेर
तिम्रो कल्पना तिम्रो सपनाको साहाराले                                                                                                             म यहाँ बाचेको छु

फर्केर त आउछु एक दिन
थाहा छैन साश हुन्छ हुन्दैन
म ढुर जन्दैछु तिमीलाई छाडेर
मुटु भरी तिम्रो माया बोकेर

सुन्य भित्र सुन्यता भेत्न खोजे
कालो रंग भित्र सेतो नक्सा कोर्न खोजे
भत्कीएको महललाई मन्दिर भन्दै हिड़े
बितेको पललाई सम्झना मात्र भन्दै राखी छोड़े
मेरो दुख,चोटलाई अरुलाई दोसी ठान्दै हिड़े
मलाई बिजेको काड़ा तिमीले दिएको भन्दै हिड़े
चोटहरु माथी नुन दल्ने पनी तिमिनैहौ भन्दै हिड़े
तर्पिएको आत्माहरु मात्र पाउछौ सड़क भरी
बिष पिएर मर्न नसकेको मायालु मात्र पाउछौ सहर भरी
अल्मल्लिएको बेसहारा पाईलाहरु बेचिरहेका छन् दोकान भरि
कचाक कुचुक पारेर सत्य हाल्यो गोजी भित्र
छोपिदिन्दै असत्यता बजारको मुल्यमा किन्न लाँउछन्
यँही सुन्यता भित्र म हराई सके
कालो र सेतो रंग मिलेर प्रदुषण को चित्र बनि सकेछ
कहिले आफैलाई सेतो पनि देख्छु कहिले कालो पनि देख्छु                                                                                   रंग छुटाउन नसक्ने अन्धो भएछु

म भित्र उठीरहेको आक्रोस
तेसै तेसै उम्लेर बाहिर आउन खोच्छ
बल्दै गरेको आगो भित्र पसेर
आफै भस्म हुने त होइन
यस्तै छ मानिसको चरित्रहरू
चरित्र भित्र आफैले कोरेको चित्र
मनपरी आफ्नै रंगहरु भर्छन्
आन्द्दोलन गर्छन
भिद्र्ह गर्छन
चिचौदै ,करौदै जीवनलाई बुज्न खोजीरहेका हुन्छन कतिपई मानिसहरु
अलपत्र भएर बाटो बिचमा हराईरहेका हुन्छन बिबेक नपुगेका
क्रान्तीहरु
अगी बढ्ने को पनी ताटो छन्
पछी पर्नेको कुनै गिन्ती छैन
कालो पत्ती बादेर आफै होमीनेको
कुनै कम्ती छैन
आक्रोशले भरेको मुटु
झुवालामुखी जस्तो बिस्फोट
हुनलागेका क्रोदहरु
मीरतुलाई समय मागेको जस्तो भएको छ

उसले लेखेको कवितामा
तिम्रो मा पखेटा उम्रेको छ
मैले लेखेको कवितामा
तिम्रो मा सिंग उम्रेको छ
फरक केही न देखे पनी
फरक नै फरक छ
तिम्रो बेव्हार ऊ प्रती
तिम्रो बेव्हार म प्रती
उसको नजरमा तिमी स्वार्ग को परी
मेरो अगि तिमी नर्गको यमराज नै हौ
कविता लेख्दै थिए भुलेछु
अब फेरी लेख्दैछु तिम्रै कविता
भोली हामी भेटौ हाम्रो पुरानो ठाउमा
तर पखेटा र सिंग लिएर साथ मा न  आऊ है
फेरी त्यो पखेटा र सिंगले गर्दा
फेरी टाडा न भई जाऊ हामी
तिमीलाई कवितामा चित्रण गर्दा
आफ्नु चित्रण गर्न भुलेछु
म आफै कप्टीछु,स्वार्थीछु,
चोर्ने ,धात्ने बानी पनी छ मेरो
आफै नसुध्री अरुलाई सुधार्न निक्लन्छु
मान्छेको भीडमा मान्छेनै देखिन्छ मलाई
भीत्र मन त दानव नै हो
यसैले मेरो कविता मा तिमीलाई
सिंग उम्रेको देखेको
यसरी चोर पुलिस खेल्दै
जीवन काटेको धेरै भयो
बुझेर पनी नबुझने छन्
नबुझेर धेरै बुझने पनी छन्
तेसैले त तिम्रोमा सिंग देखे मैले
उसको कवितामा तिम्रो संसार
फुलै फुलले भरेको छ हरे
त्यहाँ हाशोँ मात्र छ हरे
ढुख त त्यहाँ देखिन्दैहरे
मेरो कवितामा के लेख्नु
तिम्रोमा दुख र पीडा बाहेक केही देखिन
तिम्रो आखाँमा आसुँ बाहेक केही देखिन
फरक येही त छ
उसको हेराईमा तिमी
मेरो हेराईमा तिमी

एउटा नक्सा देँखे ऊ भित्र
तप्काना झरीरहेको पात बाट
ऊ भित्रको आँधीहुरी भनौ
ऊ भित्रको सुन्यता भनौ
मधुर संगीत,घुङ्गुरुको छमछम आवाज
एक्लै नाचिरहेको छीन
निर्जिउ मानवको बस्तीहरुमा
सपना छ तर पनी                  आफै रीतो छ मानव जंगल भित्र
बेवारिश लास भएको छ
लासलाई जलाउने दौरा पनी आफै भएको छ
बाटोभरीको ढुँगाहरु संग चोट पाउने बानी परिसकेको छ
मिर्गत्रीशाना रातमा मात्र देख्छन्
रातमा मात्र जिउछिन उनी
कात्रो ओडेर नाचीरहन्छन् उनी
धुक्दुकी छ,ऊ भित्र प्राण छैन
मानव प्रती माया होइन गृणा मात्र छ
प्राथना गरेर भन्छन् भगवानलाई
अर्को जन्म मानव नै बनाई दिनु
मानव स्वार्थ चिन्न बाकिनै छ

कोरिरहे भावना कागज भरी
कती सब्दलाई मेटाई पठाए
कती च्याती फाले कागज संगै
कती आँसुले पखाली पठाए

भावना खोज्दै हावा माथी उढ़ीरहे
जमीन माथी उसलाई भेत्न सकिन
समुन्द्रको गहिराई र उसको भावना
फरक केही पाउन सकिन
कोरिरहे भावना कागज भरी

ठोत्रो र मैलो कागज म
भावना त त्यँही नै हो
भावनाले कहाँनै उडाए पनी
अन्तको बाशँ यहिनै त हो
कोरिरहे भावना कागज भरी

खुशी भएर झरेको आशु
चोट परेर झरेको आशु
दुई मा नै कती भिन्नता
तर आशु त आशु नै हो नी

पुछे आखा नै रातो भै जाने
पिए नुनिलो नै स्वाद पाऊने
खुशीको या चोटले झरेको आशु
तर आशु त आशु नै हो नी

मुटु भित्रको जलनलाई पनी
आशुकै बाड़ीले निभाउने त हो नी
अन्धकार भित्रको एकलो पनलाई
आशुले नै त साहारा दिने हो नी
आशु त आशु नै हो नी

धेरै रोएर आशु सुकौउदिन
आशुलाई पानीको तुल्ना गर्दीन
यो खुसी मा पनी बगिरहनछ
धुख पर्दा यसलाई थाम्न सक्दिन

आज मन रोही रह्यो धेरै बेर
आशु आखाको दाढी मा अल्जी
रह्यो
न भित्र पसेर बेथा नै लुकौन सक्यो
न  बाहिर झरेर बेथा नै पोखौन सक्यो

हर आशुको थोपा थोपाहरुमा                                                                                                                  अन्जानमै तिमीलाई बगाई पठाए
तिमीलाई सम्जिरह्न्दा यो भीडमा
आसुको थोपा भित्र तिमीलाई कहाँ हराई पठाए

म हिड़ने बाटोहरुमा
कती कुल्चे होला यो  पैतालाले
कतीको भावनाहरूलाई
कतीको आसु झारे होला
कतीलाई बिवस एक्लो अन्धकारमा छाडे होला
अन्जान भई कती लुकाई हिड़े
अफ्न्नो गल्तीहरुलाई
मन्दिरको त्यो निर्जिउ मुर्ती को अगि पछताप को धेरै नातक गरे मैले
मानव को स्वार्थ
मेरो स्वार्थ
म मात्र हो या संसार येस्तै हो
आफ्नै पैतालाको छाप चिन्न नसक्ने मानीस
भित्रको मन र आत्मलाई कसरी चिन्न सक्छ
अफ्न्नै आत्म बेच्छ बजारमा स्वार्थको लागी
बाजा बजाव्दै फेरी मानवताको हत्या गर्धै हिड़छन्
सब नाटक भएको छ
कलाकार को कुनै खाचो छैन
आफ्नो आफ्नो भूमिका राम्रो निभाऊछ
नाटक को अन्तमा सबैको
आखा बाट आसु झरिरहेको हुन्छ

समय र जीवन संग संगै जुजिरहेका
मानिसको रात अनी दिनहरु
कहिले नभरिने अभाबहरु
कहिले नसकिने इच्छाहरु
कहिल गन्तव्यमा नपुगिने
जीवनको यी यात्राहरु
लजाउन यहाँ छाडी सके
एक अर्कालाई किल्चन्दै हिड्नु
यहाँ सबैले सिकी सके
आज मात्र खोजी हिड़दछन्
हिज र भोली सब्दकोश बाट फाली सक्यो
आशु झर्नेहरु हारको झन्डा उठाउदै
भागी सक्यो
मानव सबै दानव जस्तो भई सक्यो
थाहा छैन म पनी हारको झन्डी उठाउनु पर्ने हो
दानव जस्तो भएर बाच्नु पर्ने हो

चादनी रात थियो 

हावाको चिसो बताश थियो 

फुलको मग्न मग्न बास्ना थियो.                                                                                            सुनसान त्यो रातमा 

दुई धर्कन मात्र सुन्दै थियो   

हामी संसार देखी टाडा थियौ 

केही चाहेनौ हामीले  

चाहे बश दुई आत्माको मिलन 

                                    

कती चम्किलो हुन्थ्यो उसको नयन

चादनी रातमा

हावाले उड़ाएको उसको कपाल 

रातनै डाकी दिन्थियो 

चादनी रात थियो 

आजको रात उदाश छ 

हावाको गती पनी उदाश छ 

फुलको बास्ना कतै छैन